Σάββατο 12 Απριλίου 2008

Πάλι βρέχει...




Πάλι βρέχει…
Της καταιγίδας οι κραυγές πόνο σταλάζουν μέσα μου…
Η μοναξιά που μου ‘λαχε ξανά με τυραννάει…

Όνειρα που μ’ ανοιχτά τα μάτια κάνω…
Εφιάλτες που τον ύπνο βασανίζουν…
Την απουσία δε μπορώ ν’ αντέξω…

Στης αγκαλιάς σου τη φωτιά αφέθηκα…
Στη φλόγα της ξαναγεννήθηκα…
Σ’ ένα παράδεισο μαζί σου πέταξα…

Αγγελικά φτερά κρυμμένα στην ψυχή σου…
Σύννεφο λευκό τυλίγει το κορμί σου…
Κι εγώ, χαμένη στη μορφή σου…

Δε μιλώ πια…
Τη σιωπή μου σου χάρισα…
Εκείνη που ανάγκη έχεις…

Δε διεκδικώ πια…
Σε μια γωνιά θα περιμένω…
Να με λυτρώσεις…

Όταν τα όνειρα κουράγιο θ’ αποκτήσουν…
Όταν η δύναμη θα μας δοθεί…
Φως θα γενεί το κάθε μας σκοτάδι…

Θα περιμένω…
Ένα χαμόγελο…
Μια λέξη…

Ένα φιλί…
Μια αγκαλιά…
Θα περιμένω…

Την ψυχή μου παραδίδω στα χέρια σου…
Το πνεύμα μου δικό σου πάντα…
Κι όλα τα όνειρα χαλάλι σ’ εσένα που λατρεύω…

Πάλι βρέχει…
Σ’ αγαπώ…

3 σχόλια:

Black_BattleDragon είπε...

Αχ βρε Μαράκι...προσφέρεις την ψυχούλα σου τόσο απλόχερα!!!...κάποτε μου είχαν πει...πανέμορφο το άδειασμα της ψυχής σου...και αυτό είναι που λέω και εγώ σε εσένα σήμερα...ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ!!!

mantinada είπε...

Δεν έχω κάτι άλλο να προσφέρω σ' εκείνον που αγαπώ Δημήτρη, μια ψυχή μόνο, τίποτα άλλο...

Black_BattleDragon είπε...

Μόνο???..Και σαν τι άλλο μπορεί να χρειάζεται όταν προσφέρεις την ψυχή σου σε κάποιον...και μάλιστα τόσο απλόχερα?!!


ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΠΡΟΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΜΠΩ...

Οι σκέψεις γίνονται λέξεις και ξεχύνονται σαν άγρια άλογα που ελεύθερα καλπάζουν σε καταπράσινα λιβάδια...
Θεατής, ανήμπορος να τα ελέγξω, εγώ...
Το ποδοβολητό τους αισθάνομαι στο στήθος μου μέσα κάθε φορά που μια γραφή ολοκληρώνεται...
Παίρνει ζωή, οργανισμός αυτόνομος, μοναδικός...
Αναμνήσεις ενός μελλοντικού ονείρου...
Ξεκομμένο από κάθε παρελθόν ή παρόν...
Ικανό να προσφέρει τον Παράδεισο μέσα από της Κόλασης τις φλόγες...
Την ψυχή μου μπρος στα μάτια σας ακουμπώ...
Απόψε...

Page copy protected against web site content infringement by Copyscape
Blog Widget by LinkWithin