Μαντινάδα

Είναι φορές , που μου λείπεις τρομερά...

Με τόσα γύρω μου, κι όμως αισθάνομαι τόσο μόνη...

Μου λείπεις....

Ξεσπάω γράφοντας στίχους για σένα,
μα τίποτα δεν είναι αρκετό για να σου εξηγήσω το πώς νιώθω

Ασήμαντες λέξεις στο χαρτί, με παρηγορούν...

Μου λείπεις..

Που είσαι Μαράκι μου...γύρνα πίσω

Ερωτόκριτος

Μερικοί άνθρωποι είναι απλά καταδικασμένοι να ακολουθούν τη μοίρα τους......Οι πίκρες που τρώνε, αχ υπερτερούν τα καλά που τους έχουν τύχει...

..και λες σε φάση: ''με μένα τι θα γίνει Θεέ μου...θα δω άσπρη μέρα?..''

..ξέρεις τι ωραία που είναι όταν κοιμάσαι? όλα μοιάζουν, φαντάζουν, είναι ονειρικά, γαλήνια, τόσο ήρεμα...είναι ένας μικρός Παράδεισος..κι η ζωή είναι ο Παράδεισος μας όμως απ την άλλη μεριά..Και τι είναι ευτυχισμένος άνθρωπος δλδ?..ποιος είναι ευτιχισμένος?..ο Παππούς μου ίσως...πονάει κι αυτός όμως τώρα (γεράματα).....ένας πεθαμένος ίσως,μάλλον δλδ...αφού δε νιώθει κάτι, τα ζησε όλα, τα κανε όλα....πάλι δε ξέρω γιατί εγώ δεν τα έχω ζήσει όλα...

Ακούω ένα τραγούδι που μ ανατριχιάζει στην κυριολεξία...κι είμαι χάλια..Όχι απ το κομμάτι όμως....Αγορίνα μου, μερικά πράγματα έτσι είναι...αλλά κάποια στιγμή, όλα θα γίνουν ρόδινα eventually....

Μιχάλης Τζουγανάκης & Σοφία Παπάζογλου - Ερωτόκριτος

...........

Τα χέρια μου ντυθήκαν τα δικά του,

ταξίδεψα στη λήθη του θανάτου,

και της ζωής,

φιλί βροχής.

Πριν μέρες γνώρισα τα δάκρυά του,

κι ας είχε όλο τον κόσμο χάρισμά του,

και άντρας,και τραγούδι, και παιδί

...............δεν ήξερα πως κλαίνε κι οι Θεοί!!!

Ψυχή μου...

Έπεσε κι απόψε η σκοτεινιά...
Όνειρα τώρα να κάνω μπορώ...
Ένα βλέμμα...
Έν' άγγιγμα...
Μια ανάσα...

Χρόνια μοναξιάς εκείνα που βάδισα...
Στάλες χειμώνα κυλούν στα μάτια μου...
Άνεμος ψυχρός ο χρόνος...
Φυσάει...
Κι είν' η πνοή σου που σαρώνει τη σκέψη μου...

Δεν ωφελεί ποιος είσαι να ψάξω...
Ανώφελο να δοκιμάσεις να με μάθεις...
Στις ψυχής μου τις χορδές θα συνθέσεις απόψε...
Μελωδία ερωτική....
Τίποτ' άλλο ν' ανακαλύψεις δε θα μείνει...

Και τώρα την ανάσα σου να νιώσω θέλω...
Να ξεσηκώνει τις αισθήσεις μου...
Ένα φιλί σου να σημαδέψει το κορμί μου...
Κι ένα σου βλέμμα...
Την ερημιά μου να φωτίσει...

Τ' όνομά σου να μου πεις δε θέλω ...
Καιρό πολύ νιώθω να σε ξέρω...
Σε πρωταντίκρυσα σ' ένα καθρέπτη...
Γεννήθηκες όταν γεννήθηκα...
Θα ζεις όσο αντέχω να ελπίζω...

Αίμα μου είσαι...
Καυτό στις φλέβες μου που ρέει...
Οξυγόνο...
Ζωή απλόχερα που μου χαρίζει...
Εσύ είσαι, μάθε το...

Ψυχή μου...

Άσε με μόνο μου εκεί...

Άσε με μόνο μου εκεί..
που οι λέξεις δεν έχουν σημασία
εκεί που τα όνειρα φοβήθηκαν την οχλαγωγία..
Ναυαγός που χάνεται σαν τσιγάρου καπνός
στης καρδιάς την φουρτούνα..
Μικρό παιδί τρέμεις στη σκέψη του μπαμπούλα
η αγάπη έγινε εφιάλτης..
Ο εφιάλτης σκιές και οι σκιές μονοπάτι ζωής..
Γεράκια υπό αιχμαλωσία σπάνε τα φτερά τους..
Χάθηκε η θέληση να πετάξουν ψηλά
ψιθυρίζω λέξεις ν' αποκτήσουν σημασία...
Όμως ο πόνος έγινε γλυκιά επιθυμία..
Στου δρόμου τα χαρακτηριστικά ελεύθερος τρέχω..
Σε μια γωνιά παγωμένος, χαμένος, θλιμένος,
σε κουρέλια κομμένος, ερωτευμένος
μα δεν έχω καμιά αγάπη..

ΑΣΕ ΜΕ ΜΟΝΟ ΜΟΥ ΕΚΕΙ.....

Ένας ήρωας απόψε πεθαίνει

Η ώρα περνάει, τα μάτια δεν κλείνουν
ένας ήρωας απόψε πεθαίνει...
Άσε η νύχτα να γίνει δάκρυ και το δάκρυ φως
το σώμα γη και η ψυχή ουρανός....
Η αράχνη γνέθει τον ιστό της,
οι αμαρτωλές σκέψεις δολοφόνοι της νύχτας,
μακάβρια τελετουργία από αφύσικους θεατρίνους,
κανείς δε θέλησε να αλλάξει τον κόσμο,
πέσαν αμαχητί, έσκυψαν το κεφάλι,
ο ήρωας πλέον δε γελάει..
Με ήχους βροχής, σα νότες εμπλουτισμένες από μέθη,
κρεμασμένη η ανάσα που τώρα πέφτει,
σβηνει, έγινε η ανάσα θηλειά που τώρα πια σε πνίγει,
ο χτύπος της καρδιάς ανάποδα το χρόνο μετρά,
ο ήρωας έφυγε παντοτινά...
Τα ένοχα όνειρα με βρήκαν εντός, γι' αυτό σιγοτραγουδάω,
η καρδιά έγινε κάστρο από νάρκισο τυλιγμένη,
γεμάτη πεύκα σκοτεινά και ομίχλη καλυμένη,

ΕΝΑΣ ΗΡΩΑΣ ΑΠΟΨΕ ΠΕΘΑΙΝΕΙ...

Μόνο ο πόνος με κρατάει ζωντανή...

Ανθρωπάκια είμαστε...

Πλάσματα ανήμπορα ν' αντισταθούμε στα πάθη μας...
Άβουλα όντα...
Μαριονέτες στα χέρια δυνάμεων ξένων...
Ακατανόητων...

Ευτυχούμε...
Δυστυχούμε...
Κλαίμε...
Γελάμε...
Πονάμε...
Πάντα πονάμε...

Μα είναι στιγμές που αισθάνομαι...
Πως μόνο ο πόνος με κρατάει ζωντανή...

Για την Αμαλία...

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες ινοσάρκωμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.


Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ