Μια νέα Αφετηρία...

Αναζητώντας του Ονείρου διαδρομές,
σε μονοπάτια σκοτεινά ήμουν χαμένη,
λίγη ζητούσα ζεστασιά μιας αγκαλιάς
να με λυτρώσει απ’ του Πόνου μου τη μέθη…

Ένα κορμί, που το τυλίξανε τα νέφη,
κρυφό αγρίμι, οπαδός της σιγαλιάς,
Θάνατος τώρα είναι ότι μ’ απομένει
για να ξεφύγω απ’ τις αλήθειες τις ωμές…

... ... ... ...

Κεφάλι σκύβω και το βλέμμα χαμηλώνω,
"Δεν ήμουν άξια να ζήσω τελικά...",
παγών’ η νύχτα κι η Σιωπή μου φέρνει δάκρυ
που σαν κυλάει μοιάζει, Θεέ μου, με φωτιά…

Πως να ξεχάσω τη γλυκιά σου τη Ματιά,
πλάι μου θέλησα να σ' έχω κι όχι αντίκρυ,
μοιάζουν τα Χάδια σου να είν' αερικά
κι εγώ παιδί που χίλιους Φόβους εκπληρώνω...

... ... ... ...

Θλίψη μεγάλη κι υποσχέσεων σωρεία,
"Σύντομα τ' Όνειρο θα βγει αληθινό...",
πράξεις μικρές μα έχουν τόση σημασία
που σαν Παράδεισο τις νιώθω τις στιγμές...

Έξω στον Κήπο ανθίζει πάλι ο μενεξές,
στα χείλη πάνω τα Φιλιά σου αμβροσία,
Φως απ' το βλέμμα σου, αστέρι αυγερινό,
κι εμείς, αντάμα, σε μια νέα Αφετηρία...

... ... ... ...