Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2009

Στο δρόμο της ζωής



Λεωφορείο λυπημένο
στο δρόμο κυλάει της ζωής
και είναι πάντα φορτωμένο
με όνειρα και προσμονή.

Όνειρα που καταπίνει
ένα η κάθε στιγμή,
καθώς ότι λαχταράει
χάνεται στη διαδρομή.

Γι’ αυτό είναι λυπημένο
και πάντα μελαγχολικό,
όμως θα συνεχίσει να κυλάει
μέχρι δρόμο να βρει φωτεινό.

Θα συνεχίσει το ταξίδι
και ας είναι ακριβό
αφού κάτι ακόμα χάνει
σε κάθε χιλιόμετρο.

Λεωφορείο λυπημένο
μοιάζουμε τόσο εσύ κι εγώ,
και εγώ όλα τα έχω χάσει
μα το ταξίδι νοσταλγώ…

2 σχόλια:

mantinada είπε...

Αχ βρε φιλαράκι μου,
κάπως έτσι κι εγώ...

Μόνο που φοβάμαι πως το δικό μου λεωφορείο έχασε το δρόμο του,
μια για πάντα...

Καλό βράδυ Δρακόψαρο...

Black_BattleDragon είπε...

Μαράκι μου, ξέρεις πάντα πριν το ξημέρωμα είναι το πιο πηχτό σκοτάδι και πάντα μετά, ακόμα και από την πιο δυνατή καταιγίδα...γαλήνη θα επικρατήσει.

Όσο για το λεωφορειο σου, μια χαρά στο δρόμο του είναι, απλά πολλές φορές ο δρόμος είναι κακοτράχαλος!!!...Όπως και να χει εμείς πρέπει να συνεχίζουμε το ταξίδι μας....δεν μπορεί κάπου όμορφα θα φτάσουμε!!

Καλημέρα καβουρίνα!!


ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΠΡΟΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΜΠΩ...

Οι σκέψεις γίνονται λέξεις και ξεχύνονται σαν άγρια άλογα που ελεύθερα καλπάζουν σε καταπράσινα λιβάδια...
Θεατής, ανήμπορος να τα ελέγξω, εγώ...
Το ποδοβολητό τους αισθάνομαι στο στήθος μου μέσα κάθε φορά που μια γραφή ολοκληρώνεται...
Παίρνει ζωή, οργανισμός αυτόνομος, μοναδικός...
Αναμνήσεις ενός μελλοντικού ονείρου...
Ξεκομμένο από κάθε παρελθόν ή παρόν...
Ικανό να προσφέρει τον Παράδεισο μέσα από της Κόλασης τις φλόγες...
Την ψυχή μου μπρος στα μάτια σας ακουμπώ...
Απόψε...

Page copy protected against web site content infringement by Copyscape
Blog Widget by LinkWithin