Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

Είν' η ζωή ένα παιχνίδι...



Είν' η ζωή ένα παιχνίδι
κι εμείς τα πιόνια της θαρρώ,
γιατί αμείλικτ' είναι τόσο
να καταλάβω προσπαθώ...

Χαρές μας δίνει μια στις τόσες
κι ύστερα πάλι μας χτυπά,
τη μια σε στέλνει στα ουράνια,
την άλλη κάτω σε πατά...

Δεν έχω δύναμη ν' αντέξω
άλλα χτυπήματα σκληρά
όσο θα ζω σε ένα κόσμο
που με το χρήμα με μετρά...

Ειν' η ζωή ένα παιχνίδι
κι εμείς τα πιόνια της θαρρώ,
δίχως καμιά πλέον ελπίδα
δε το μπορώ άλλο να ζω...

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Περπατώντας κάποια μέρα σε κάτι στενάκια στην αγορά της Αθήνας, πέρασα έξω από ένα μαγαζάκι ... κατα τ' άλλα αδιάφορο... εκτός από μία επίγραφή...." Ήρθα σε αυτή τη ζώή χώρις να με ρωτήσει κανείς, θα φύγω από αυτή τη ζωή χωρίς επίσης να με ρωτήσει κανείς... αφήστε τουλάχιστον να ζήσω χωρίς να ρωτήσω κάνενα!!"... όμως ακόμα και αυτό το ελάχιστό, τελικά μοιάζει υπερβολικό να το ζητάμε!!!.... Όμορφοι στίχοι Μαράκι που περιγράφουν μία καθόλου όμορφη πραγματικότητα... η οποία μακάρι να ήταν παιχνίδι, τουλάχιστον έτσι θα υπήρχε έστω και ένας νικητής!!!

Βλέπω τα κοινωνικά χαστούκια συνεχίζονται!!! ΦΙλιά!!

mantinada είπε...

Δρακάκι,
δεν είναι υπερβολή να ζητάμε να ζήσουμε όπως θέλουμε...

Το πρόβλημα είναι πως μέχρι να΄"πέσουμε" πάνω σε μια τέτοια επιγραφή περνάνε αρκετά από τα χρόνια της ζωής μας...
Και δεν είναι μόνο αυτό...

Απ' τη στιγμή της "κουτουλιάς" ως τη συνειδητοποίηση του πόσο δίκιο έχει αυτή η επιγραφή στα όσα θέλει να πει, ε...,
θα περάσουν μερικά ακόμα...

Οπότε το ζήτημα νομίζω είναι να το συνειδητοποιήσουμε περισσότερο νωρίς παρά αργά, για να έχουμε τη δύναμη να διεκδικήσουμε όσα δικαιωματικά μας ανήκουν...

Και μην παραπονιέσαι για τα "χαστούκια", αφού κατά βάθος σ' αρέσουν... Φιλιά φιλαράκι!


ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΠΡΟΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΜΠΩ...

Οι σκέψεις γίνονται λέξεις και ξεχύνονται σαν άγρια άλογα που ελεύθερα καλπάζουν σε καταπράσινα λιβάδια...
Θεατής, ανήμπορος να τα ελέγξω, εγώ...
Το ποδοβολητό τους αισθάνομαι στο στήθος μου μέσα κάθε φορά που μια γραφή ολοκληρώνεται...
Παίρνει ζωή, οργανισμός αυτόνομος, μοναδικός...
Αναμνήσεις ενός μελλοντικού ονείρου...
Ξεκομμένο από κάθε παρελθόν ή παρόν...
Ικανό να προσφέρει τον Παράδεισο μέσα από της Κόλασης τις φλόγες...
Την ψυχή μου μπρος στα μάτια σας ακουμπώ...
Απόψε...

Page copy protected against web site content infringement by Copyscape
Blog Widget by LinkWithin