Τα μάτια μην κλείνεις...

Ζηλεύω τις νύχτες

που μόνη μου μένω

και έξω απ' το παράθυρο

τ' αστέρια 'γναντεύω.

Πονάω τις νύχτες

που μόνη κοιμάμαι

και χίλιοι εφιάλτες

το μυαλό μου κεντάνε.

Πονάω που ξέρω

οι ευχές δε μετράνε

μπροστά σε ενοχές

που χρόνια κρατάνε.

Και πως να παλεύω

να έχω ελπίδες

όταν, στους ώμους, τα φτερά

ξεσκίζουν λεπίδες.

Βαθιές οι πληγές,

κανείς δεν τις βλέπει,

πονάει η αντοχή,

σκοτώνουν τα "πρέπει".

Σε ψαχνώ παντού,

ζητάω βοήθεια,

δεν έχω άλλη δύναμη

στο λέω αλήθεια.

Τα μάτια μην κλείνεις,

το χέρι σου δως μου,

οι δυο μαζί θα φτάσουμε

στα πέρατα του κόσμου.