Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008

Αθάνατοι! (εμπνευσμένο από την ομότιτλη δημιουργία του "Νεφελοβάτη")


Ημέρα μνήμης είπαν θα 'ναι,
να μην ξεχάσουμε ποτέ,
όσα για χρόνια μας πονάνε,
όσους χαθήκαν κάποτε...

"Επέτειο" την ονομάσαν,
γορτάζουν μέσα στα σχολειά
το θάρρος μα και την ανδρεία
παιδιών που 'θέλαν λευτεριά...

Δεκαεπτά του Νοεμβρίου,
τριανταπέντε χρόνια πριν,
άρματα μάχης μπρος τους είδαν,
να κλέβουν όσ' είχαν ζωή...

"Αδέρφια μας, μη μας χτυπάτε,
εχθρός δεν είμαστε εμείς,
ψωμί, παιδεία, ελευθερία
ζητάμε μα δε μας ακούει κανείς..."

Κάποιοι τραγούδαγαν πιο πέρα
"πότε θα κάνει ξαστεριά..."
κι άλλοι κρατώντας μια σημαία
"χαίρε, ω χαίρε, λευτεριά..."

Μα, διψασμένα όπως ήταν
για αίμα τ' άγρια "σκυλιά",
κανέναν τους δε λυπηθήκαν,
τους 'θέλαν άψυχα κορμιά...

Ρίχνουν την πύλη μ' ένα άρμα,
σφαίρες σφυρίζουνε παντού,
μάνες που σπάραζαν στο κλάμα,
νεκρό το σπλάχνο τους κρατούν...

Κραυγές θανάτου στον αέρα,
παιδιά που τρέχουν να σωθούν,
κουρέλια λάβαρα... και αίμα
και τα "σκυλιά" να αλυχτούν...

Σύντομα όλα είχαν τελειώσει,
κανείς δεν είχε μείνει πια
για να φωνάξει σαν και πρώτα
"χαίρε, ω χαίρε, λευτεριά!"

Οι "σκύλοι" κέρδισαν τη μάχη
μ' αργότερα κατάλαβαν
τον πόλεμο πως είχαν χάσει
τα λάβαρ' όταν μάτωσαν...

Δεκαεπτά του Νοεμβρίου,
τριανταπέντε χρόνια πριν,
άλλαξε δρόμο η Ιστορία
κι εκείνοι πια... Αθάνατοι!



20 σχόλια:

Nefelovatis είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
mantinada είπε...

Πριν σε γνωρίσω έβλεπα μα τώρα αντικρίζω...
Αλήθειες, εκεί που δεν πίστευα πως θα μπορούσαν κρυμένες να είναι...
Άκουγα, μα ήταν όλα απλά φωνές φερμένες απ' το πουθενά, θόρυβος που δεν αντιλαμβανόμουν το σκοπό του...
Μουσικές ακούω τώρα κι όλα έχουν τη δική τους, μοναδική, ομορφιά...

Στ' αστέρια λες στραμμένο το βλέμμα έχω και χαίρομαι γι' αυτό...
Γιατί στ' αστέρια ανακάλυψα εσένα...

Ουρανέ μου...

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα σας!
Τριανταπέντε χρόνια πριν, κάποιοι αγόρασαν με αίμα την ελευθερία τους.
Μόνο, που η ελεθερία τους, δεν ήταν το μετά, αλλά το παρόν.
Η ελευθερία τους, ήταν εκείνη η στιγμή, που αποφάσισαν ότι δεν αντέχουν άλλο να σκύβουν το κεφάλι και θα το σηκώσουν ψηλά κι ας διατρέχει τον κίνδυνο να κοπεί, ετσι όπως θα εξέχει...
Μακάρι, να αποκτήσουμε κάποτε κι εμείς το σθένος να σηκώσουμε το κεφάλι μας ψηλα.
Γιατί, ελευθερία δανεική = μη ελευθερία...
Την καλησπέρα μου ξανά και τους αγωνιστικούς χαιρετισμούς μου

mantinada είπε...

Καλησπέρα σας αγαπητέ μου ,

σωστά τα λες φίλε Γιώργο, μακάρι να είχαμε οποιοδήποτε σθένος για να κάνουμε το οτιδήποτε ώστε να αλλάξουμε έστω και κάτι λίγο στη ζωή μας...
Ακόμα κι αυτό το λίγο πολύ θα ήταν μπροστά στην πλήρη απραξία του δικού μας τώρα...

Να είσαι καλά,
καλό σου βράδυ!

Ανώνυμος είπε...

Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε
μπράβο

Ανώνυμος είπε...

εδω ρε συ χωριατη ξεχναμε αυτα που ΖΟΥΜΕ..πως θα ξεχασουμε αυτα που δε ζησαμε ποτε,αλλα κληρονομησαμε αναλογα με τα συμφεροντα του καθενος?

προσωπικα δε με αγγιζει το θεμα ''Πολυτεχνειο'' και η πολυδιαστατη μορφη του.σιγουρα κριμα για τα παιδια που χαθηκαν-δε λεω-αλλα κριμα επισης ειναι να χανονται παιδια που δεν μπορουν να μεταφερθουν (εν ετει 2008) απο το απομακρυσμενο νησι τους σε ενα κρατικο κεντρο νοσηλειας και τελικα να πεθαινουν,κριμα ειναι που πυροσβεστες χανονται στη μαχη με τη φωτια λογω ελλειπους εξοπλισμου και εκπαιδευσης,κριμα ειναι οι ανθρωποι της τριτης ηλικιας να μην ''δικαιουνται'' πλεον τα χαπια τους,μην εχοντας ομως πορους να τα αγορασουν..και παμπολα συναφη καθημερινα παραδειγματα...

κριμα ειναι τοσες ζωες που αδικα χανονται καθημερινα και ποτε δε θα μαθουμε καν οτι χανονται...

αυτοι δεν ειναι ΑΘΑΝΑΤΟΙ ?

τα παιδια του Πολυτεχνειου (καθως διδαχτηκαμε) ξεκινησαν ενα πολεμο κατα της εξουσιας της χουντας(τα δεδομενα της εποχης δεν συγχωρουσαν μια τετοια ''σταση'' χωρις τη δυναμη των οπλων)..εν γνωση τους λοιπον ενεπλακησαν στον πολεμο αυτο.ηξεραν οτι οι πολεμοι εχουν παραπλευρες απωλειες.


προσωπικα αυτο που ομως εγω νοιωθω στο πετσι μου ΣΗΜΕΡΑ ειναι οτι ουδεμια ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ κατακτηθηκε.και σ αυτο φταιει η τσιχλοφουσκα στην οποια πειθηνεια δεχτηκαμε να ζουμε μεχρι ακομα και στις μερες μας.

mantinada είπε...

Παναγιώτη, να σ' ευχαριστήσω για το σχόλιο και να σου πω πως όσο δεν ξεχνάμε υπάρχει ελπίδα...

Συμφωνώ μαζί σου taxfreesax πως δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να κλείνουμε τα μάτια στο σήμερα αναλογιζόμενοι μόνο τις θυσίες του χθες. Φυσικά και δεν έχουν μικρότερη αξία στα μάτια μου οι καθημερινές θυσίες των ανθρώπων της διπλανής πόρτας.
Σε καμία όμως επίσης περίπτωση δε θα κλείσω τα μάτια και σε θυσίες που έγιναν με σκοπό και στόχο να έχουμε σήμερα εμείς όλα όσα αυτονόητα επιβάλλεται να είναι, "ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ".
Όλα σωστά όσα λες λοιπόν και αν έκανες τον κόπο να διαβάσεις το αρχικό κείμενο, εκείνο του "Νεφελοβάτη", το οποίο υπήρξε πηγή έμπνευσης για μένα θα έβλεπες ίσως πως δε διαφέρει και τόσο ο τρόπος που κοιτάμε τη ζωή.
Πες μου όμως κάτι, εκείνοι οι φοιτητές και όσοι άλλοι ενεπλάκησαν τότε σ' εκείνη την εξέγερση γνώριζαν είπες πως θα ήταν αντιμέτωποι όπλων κι όμως το έκαναν, επιλογή τους λες... Αυτό δε μειώνει το μέγεθος της θυσίας για μένα, μάλλον το μεγιστοποιεί... Εμείς, οι "επαναστάτες" του σήμερα, που ως τώρα δε χρειάστηκε να αντιμετωπίσουμε διλήμματα του τύπου "άραγε αν αντιταχθώ σε ότι θεωρώ και είναι λάθος θα βρεθώ στη Μακρόνησο;" τι ακριβώς κάνουμε; Με ποιο τρόπο προσπαθούμε έστω ν' αλλάξουμε την πραγματικότητα αυτή που τόσο βάναυσα ποδοπατάει τα όνειρά μας;
Λυπάμαι που θα το πω αλλά ελάχιστοι ήταν εκείνοι που, στις μέρες που ως τώρα έχω διανύσει στη ζωή, είχαν ιδανικά ισάξια μ' εκείνα της τότε γενιάς του Πολυτεχνείου, ή ακόμα καλύτερα αν θες της γενιάς του 1940, του 1821 ή ακόμα και του 480π.Χ. (αρχίζω ν' ακούγομαι σαν κάποιον που γνωρίζω ) Η μνήμη καλό είναι να υπάρχει, η γνώση ακόμα καλύτερα, για να έχουμε πρότυπα τέτοια που, την κατάλληλη ίσως στιγμή, θα υιοθετήσουμε ώστε να κάνουμε τη διαφορά εκείνη που έχει ανάγκη η δική μας εποχή, η δική μας γενιά...
Σ' ευχαριστώ για το χρόνο που αφιέρωσες εδώ καθώς και για την ανταλλαγή απόψεων...

Να είστε καλά,
καλημέρα!

Ανώνυμος είπε...

Για την ιστορία μόνο να πω ότι μέχρι το 1979 οι εκδηλώσεις μνήμης για το Πολυτεχνείο ήταν παράνομες. Όσοι μαθητές συμμετείχαν σ' αυτήν διωκόντουσαν με πολλαπλούς τρόπους, ξέρετε τώρα . Ίσως ήταν καλύτερα τότε διότι φαίνονταν τα εσωτερικά ελατήρια του καθενός. Η αλήθεια όμως είναι ότι όλοι όσοι είχαν ζήσει την εξέγερση, την στάση ή όπως αλλιώς θέλετε να την πείτε, ανεξαρτήτως πολιτικών φρονημάτων, δεν μπορούσαν να μην αποτίσουν φόρο τιμής. Το αντίθετο θα ήταν εσωτερική ξεφτίλα.

Και όχι διότι ήταν ήρωες. Αλλά διότι είχαν δώσει ελπίδα σ' ένα καθεστώς τρομοκρατίας. Έχουν πολλά γραφτεί για όσους ήταν μέσα. Ελάχιστα όμως γι' αυτούς που ήταν απέξω. Ξέρετε τι σημαίνει για κάποιον που ζει με τον τρόμο, που φοβάται καν να ρωτήσει τα αυτονόητα διότι "και οι τοίχοι είχαν αυτιά", που δεν διανοείται να απαιτήσει, να μπορεί να ακούει ζωντανά ένα παράνομο ραδιόφωνο που λέει όλα αυτά που ήθελε να πει αλλά δεν μπορούσε ή δεν τολμούσε? Έστω και κρυμμένος στα υπόγεια στο ίδιο τρομοκρατικό καθεστώς. Σήμαινε ότι υπήρχαν κι άλλοι που είχαν την ίδια φωνή. Δεν ήταν μόνος!

Αυτό φάνηκε καθαρά τις αμέσως επόμενες μέρες από την λαϊκή κατακραυγή, την αόριστη αλλά σύσωμη, που ακολούθησε τις παράπλευρες διώξεις της χούντας και γι' αυτόν τον λόγο αναγκάστηκαν φοβισμένοι να τις αναθεωρήσουν. Διότι η εξουσία φοβάται περισσότερο απ' ότι νομίζετε τον αδύναμο. Γι αυτόν τον λόγο προσπαθεί να τον παραπλανήσει.

Όσο για τον taxfreesax που λέει ότι καμμιά ελευθερία δεν κερδίθηκε, αρκεί απλά να του πω ότι εάν έλεγε δημοσίως κάτι ανάλογο εκείνη την εποχή, την επόμενη μέρα η χωροφυλακή θα του χτυπούσε την πόρτα....
Αν δεν καταφέραμε να την διαχειριστούμε ορθά δεν μας φταίει κανείς. Ίσως φταίει ο υποκειμενισμός μας

Ανώνυμος είπε...

Απλά τρομερό το ποίημά σου.Η μνήμη των παλιότερων θα πρέπει να περνά στους νεώτερους με απλό και κατανοητό τρόπο.Αυτό κάνει κι αυτό το ποίημα κι επιπλέον έχει συναισθηματικό φορτίο!
Χωρίς αγώνες δεν θα είχε επιτευχθεί τίποτα.Είναι πανεύκολο να κρίνουμε εκ των υστέρων αν έχουν χαθεί τα κεκτιμένα των αγώνων,αν χάνονται όμως την ευθύνη την έχουμε κι εμείς που δεν είμαστε άξιοι να διατηρήσουμε...

Ανώνυμος είπε...

Η ελπίδα ήταν κρυμμένη στις καρδιές
και ξάφνου βρέθηκε στον δρόμο
΄
όλοι αγαπούν να είναι ελεύθεροι
και κυρίως οι νέοι

γιατί η ελευθερία του ανθρώπου είναι αυτονόητη
και δεν διαπραγματεύεται

απλά πράγματα

Ανώνυμος είπε...

Ο άνθρωπος είναι από εκείνα τα πλάσματα που είναι ταυτόχρονα ικανά για το καλύτερο και για το χειρότερο.Από τη μιά λοιπόν οι φοιτητές και η εξέγερσή τους και από την άλλη η στρατιωτική χούντα. Όλοι να πιστεύουν από τη δική τους σκοπιά ότι προσφέρουν υπηρεσίες στον τόπο, κατέχουν την αλήθεια και θα οδηγήσουνε την Ελλάδα σε στιγμές μέγιστης δόξας και εθνικής υπερηφάνειας.Η πλάνη της Χούντας έχει πλέον τεκμηριωθεί στη πλειοψηφία του λαού μας όπως και τα εγκλήματά της.Αυτό που μένει να κατανοήσουμε μιά μέρα είναι την πλάνη των κομματικών εκείνων παρατάξεων που χρόνια τώρα καπηλεύονται το πολυτεχνείο και που φτάνουνε σε γραφικού τύπου ανταγωνισμούς( όπως είδαμε πρόσφατα στα δελτίο ειδήσεων) όπως η "μάχη" για την αιματοβαμμένη Ελληνική σημαία του Πολυτεχνείου.Κυρίες και κύριοι και αγαπητή "γενιά του Πολυτεχνείου" ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΗΝ ΚΑΠΗΛΕΥΣΗ. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν ήταν η εξέγερση των "προοδευτικών" δυνάμεων κατά της "αντίδρασης", ούτε καν δική σας δεν ήταν. Ήταν η εξέγερση ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΣΑΠΙΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ, πριν ο χρόνος, η σήψη του, και οι "καθημερινές ανάγκες" μπούνε στη ζωή του. ΥΜΝΟΣ ΣΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ είναι αυτή η εξέγερση. Εσείς δεν έχετε καμμιά σχέση με εκείνα τα αγνά παιδιά που με μόνο όπλο την άγνοια κινδύνου της ηλικίας τους (και όχι τη διάθεσή τους να γίνουνε ήρωες) βάλανε τα κορμιά τους μπροστά στα τανκς, παρά μόνο ότι είναι το χαμένο στα βάθη του χρόνου παρελθόν σας. Εσείς είσαστε εκείνοι που φτιάξατε τους Κοσκωτάδες, εσείς είσαστε εκείνοι που στήσατε τη κλοπή του χρηματιστηρίου, εσείς είσαστε αυτοί που στήσατε ένα "Βατοπέδι", εσείς με λίγα λόγια είστε εκείνοι που προδώσατε ότι πιστεύατε αλλά περισσότερο απ'όλα τον ίδιο σας τον εαυτό. Σταματήστε να καταθέτετε στεφάνια και να βγάζετε λόγους "Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές". Αφήστε τη νεολαία να γιορτάσει, να θυμάται και να γλεντήσει τις καλές της προθέσεις, πριν γίνουνε και αυτές κιμάς στη μηχανή των "-ισμών". Από αυτή την άποψη ναι η εξέγερση του Πολυτεχνείου βοήθησε τη χώρα να πετάξει τη χούντα από πάνω της, ναι έδωσε ένα βροντερό μήνυμα για ελευθερία και δημοκρατία, αλλά όχι δεν τα κατάφερε. Σήμερα μπορεί να εκφράζεις γνώμη χωρίς να συλλαμβάνεσαι, αλλά αν η γνώμη δεν είναι αρεστή δεν προχωράς...Σήμερα υπάρχει ελευθερία του τύπου αλλά υπάρχει λογοκρισία μιας και οι ειδήσεις είναι μόνο από τη κομματική σκοπιά που θέλει να εξυπηρετήσει ο ιδιοκτήτης του κάθε ΜΜΕ. Σήμερα ψηφίζει ο λαός, αλλά κυβερνάνε κυβερνήσεις μειοψηφίας. Σήμερα όποιος κλέβει αλλά είναι οικονομικά ισχυρός μένει ατιμώρητος. Σήμερα παρακαλάς και βάζεις μέσο για τα αυτονόητα...Σήμερα το λιγότερο κακό είναι για τον λαό το καλύτερο. Χωρίς όραμα, χωρίς όνειρο για το αύριο, παρά μόνο ένα σήμερα που θέλει να ικανοποιήσει τα πάθη και τις αδυναμίες του καθένα μας.
Οι νέοι του Πολυτεχνείου ήταν ήρωες. Η "γενιά του Πολυτεχνείου" μπορεί να πάει να....

Ανώνυμος είπε...

και ιδου και η αναλυση..

ξερω Mac...σου τη σπαει να εχεις τοσο δικαιο...

Ανώνυμος είπε...

Μια και το γραπτό της Μαρίας είναι αλληλένδετο, από πολλές απόψεις, με το δικό μου το ομότιτλο (που είναι σε πεζό), θα ήθελα να καταθέσω και τη δικιά μου θεώρηση.

Ξεκίνησα να γράφω με αφορμή μια εκδήλωση μνήμης που έγινε από καθημερινούς ανθρώπους, και όχι κομματικά στελέχη, στο χώρο που εργάζομαι.

Ας ξεκαθαρίσουμε λοιπόν πρώτα αυτό.

Μιλάω Πολιτικά και όχι κομματικά.. Ψιλά γράμματα μπορεί κάποιος να σκεφτεί. Μα η διαφορά τεράστια.

Άλλο η Σκέψη η Πολιτική κι άλλο ο Κομματισμός. Η πρώτη στην Ουσία της κοινωνίας, εκείνης που θέλουμε, στη φιλοσοφία της, στην Πολιτεία του Πλάτωνα και του καθενός που το Δίκιο αναζητά κι ονειρεύεται μπορεί να μας πάει. Ενώ η άλλη..

Η άλλη σε κάτι μπλε, πράσινα, ροζ και άλλα πολύχρωμα ίσως δοντάκια κι ανθρωπάκια.. Και σε αφορισμούς. Του στυλ, «έλα μωρέ όλοι ίδιοι είναι», «δεν μπορούμε τίποτα ν’ αλλάξουμε κτλ»…

Ότι θέλουν τ’ «αφεντικά» να πιστέψουμε δηλαδή.. Μα έλα που Δεν είναι έτσι.. Μια και άλλο η Πολιτική και άλλο αυτά τα λαμόγια (ανεξατρήτως χρωματισμού) που «πολιτικοί» το παίζουν.

Όλοι μας μπορούμε να δούμε στο Πολυτεχνείο το ’74 έναν αγώνα. Αυτό κάποιων Ανθρώπων που ζήτησαν αυτό που μέσα μας όλοι έχουμε. Και πάλεψαν και πέθαναν για αυτό. Τη Λευτεριά ζητούσαν. Και αυτό το έκαναν όχι από κομματικό ή άλλο συμφέρον.

Η κοινωνία γιατί άραγε φτιάχτηκε; Για να μας βοηθήσει να επιβιώσουμε αρχικά, και για να μας βοηθήσει να εξελιχθούμε. Σαν άνθρωποι. Μια που και αυτό που πραγματικά έχουμε να δώσουμε στο συνάνθρωπο, μα και στην Κοινωνία είναι ένα πράγμα. Ένα και μόνο.

Τον εαυτό μας να δώσουμε έχουμε! Γι’ αυτό και οι κοινωνίες εκείνες που ήταν φτιαγμένες για να προχωρούν και να εξελίσσονται, ένα σκοπό είχαν. Το να βοηθήσουν το Άτομο να εξελιχθεί, να μορφωθεί, να Σκέφτεται. Μια και όσο πιο εξελιγμένο, ενεργό, και φιλοσοφημένο ήταν το κάθε άτομο που την αποτελούσε, τόσο πιο εξελιγμένη, πιο Ανθρώπινη θα ήταν και η Κοινωνία.

Αυτός είναι ο θετικός κύκλος.. Υπάρχει όμως και ο Φαύλος, αυτός που σήμερα ζούμε..

Θέλουν να μας ελέγχουν, να κάνουνε ότι από τη σάπια την «ψυχή» τους περνά, να καλύψουν τη δικιά τους την Κενότητα με «εξουσία». Και πώς να το κάνουν μπορούν; Μα με το να μας έχουν Σκλάβους.

Και πώς από ανθρώπους που στη φύση τους είναι να ‘ναι Λεύτεροι, σκλάβους θα φτιάξουν;


Μα με το να τους κάνουν να ξεχάσουν ποια είναι η φύση τους, ποιοι και τι είναι ικανοί να κάνουν.

Οπότε..; Τους κάνουν για ένα ξεροκόμματο να δουλεύουν, να τρέχουν, να πεινάνε και να μη σκέφτονται. Και τι άλλο;

Χτυπάνε την Παιδεία!

Γι’ αυτό και φώναζαν «ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»!!! Αυτό που βλέπουμε πως να το έχουμε δε ακόμα μπορούμε..

Γιατί άραγε..;

Γιατί όλοι λέμε Ναι πάλεψαν, αγωνίστηκαν, μα δεν γιατί κερδίσαμε ακόμα..; Και τι κέρδισαν Εκείνοι που τότε Πέθαναν;

Μπορεί να ήταν νεαροί στην ηλικία, μα μεγάλοι στο πνεύμα. Τον κίνδυνο τον έβλεπαν, κάθε μέρα. Στις προσαγωγές στην «ασφάλεια» στο ξύλο, στα βασανίστρια, στις εξορίες το βλέπαν.

Ξέρανε με τι τέρατα θα τα βάλουν. Τον ξέρανε τον κίνδυνο.

Ο Θάνατος μέρος της ζωής τους ήτανε..

Μα παρόλα αυτά να πολεμήσουν αποφάσισαν! Με όπλο..; Τα κορμιά τους. Όχι δε θα γινόταν Δολοφόνοι σαν τους φονιάδες που τους καταδυνάστευαν. Μια και ήξεραν πως όσο κι αν ήταν πλανημένοι, ήταν αδέρφια τους..

Ονειροπόλοι, Νεφελοβάτες; Μπορεί.. Ή και μπορεί να ήταν άνθρωποι. Με κεφαλαίο εκείνο το Α!

Και ξέροντας τις συνέπειες αγωνίστηκαν. Και πέθαναν.

Μα ναι δεν άλλαξαν και πολλά από τότε..

Γιατί λοιπόν…;

Γιατί τα παιδιά εξακολουθούν να πεθαίνουν μια και δεν υπάρχει ελικόπτερο να τα μεταφέρει από το νησί τους, γιατί οι πυροσβέστες χάνονται στη μάχη με τη φωτιά από έλλειψη υλικών, γιατί οι συνταξιούχοι δεν έχουν να πάρουν φάρμακα..; Γιατί για τους τραπεζίτες, αυτούς που τοκογλύφοι νόμιμοι είναι, μια χαρά τα βρίσκουν τα 28δις.. Γιατί τόσα παιδιά από ναρκωτικά πεθαίνουν. Γιατί οι φυλακές ακόμα είναι κολαστήρια;

Κάποιος φταίει για όλα αυτά.. Ή κάποιοι. Και δεν είναι εκείνοι μόνο που τη μνήμη των αγωνιστών καπηλεύονται, δεν είναι μόνο οι κάποιοι που απ΄ τη γενιά του Πολυτεχνείου καρέκλες πήραν. Δεν είναι μόνο οι μαριονέτες που το παίζουν υπουργοί και κυβερνήτες..

Για δες το λίγο πιο βαθιά. Από πού τη δύναμη και την εξουσία τους αντλούν όλοι αυτοί..;

Μα ναι από κείνους που βλέπουν την Αδικία γύρω τους, τη Σκοτεινιά, το κακό, και κάνουν τι..;

Κάθονται στο σπιτάκι τους, βλέπουν τηλεόραση, και τους ανέχονται. Συνένοχοι είναι όλοι. Όσοι δεν δρουν, μια και «συνέπειες» φοβούνται. Που για τη βόλεψη τους το κακό να σεργιανά στον Κόσμο αφήνουν.

Συνένοχοι και πλανημένοι οικτρά.. Μια και θα ‘ρθει η ώρα που το Κακό και τη δικιά τους πόρτα θα χτυπήσει.

Οι κυβερνώντες με το «διαίρει και βασίλευε», βασιλεύουν. Και κάθε αγώνας, κάθε δικαίωμα που χάνεται, είναι ένα ακόμα καρφί στο φέρετρο της Λευτεριάς. Στο θάψιμο της μνήμης εκείνων που όταν ήταν η ώρα τους το ανάστημα όρθωσαν.

Τότε Πέτυχαν. Η Χούντα έπεσε μια και δεν τους ανεχόταν ο λαός πια. Παίρνοντας από κείνα τα παιδιά τους Ήρωες παράδειγμα ξεσηκώθηκε..

Αυτοί που σήμερα πεθαίνουν από αδιαφορία..; Δεν είναι ήρωες, όχι.. Γιατί..;

Μα γιατί μέχρι η ώρα τους να έρθει (ακόμα και ο πατέρας εκείνου του παιδιού), το κεφάλι έσκυβαν. Και λέγανε εντάξει θα περάσει κι αυτή η λιτότητα, ο νόμος, η φορολογία, η αδικία.. Μέχρι που την πόρτα τους χτύπησε…

Όλοι όσοι σκύβουν, είναι συνύπευθοι και συνένοχοι.. Μια και ενώ βλέπουν και γνωρίζουν, δεν αντιδρούν..!

Εμείς φταίμε που είμαστε σκλάβοι! ΕΜΕΙΣ, που τους αφήνουμε να μας κάνουν έτσι.!

Και τι να κάνουμε..;

Να σκεφτόμαστε χρειάζεται, να μιλάμε, το Δίκιο να ζητάμε και να το Πράττουμε.

Μικρές πράξεις τον Κόσμο αλλάζουν.

Κάθε μας Σκέψη προς το Δίκαιο, και πράξη, τον κόσμο μας αλλάζει.

Της σκλαβιάς σπάει τα δεσμά. Και τους γύρω μας βοηθά! Μα και εμάς τους ίδιους!

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ με όλα τα παραπάνω. Ότι μπορούμε να κάνουμε πια, είναι με τη στάση μας, με τα τραγούδια μας με την όποια ιδιότητα που έχει ο καθένας μας, να επηρεάζει θετικά τον κύκλο του. Εγώ δεν ανήκω στη γενιά του Πολυτεχνείου. Σαν όνειρο θυμάμαι τους γονείς μου εκείνες τις μέρες του Νοέμβρη του 73 να συζητάνε και να ανησυχούν πραγματικά για το τι θα απογίνουν τα παιδιά που έχουνε κλειστεί εκεί μέσα. Και μετά θυμάμαι τη "παγωμάρα" και τη σιωπή σ' όλη τη γειτονίτσα της Ηλιούπολης του τότε...Αν όμως ήμουνα στο Πολυτεχνείο και ανήκα σε αυτή τη γενιά, θα πήγαινα μόνος μου να αφήσω ένα λουλούδι, ή να ανάψω ένα κερί σε μιά εκκλησιά, αλλά δεν θα ακολουθούσα καμμιά "παράτα σημαιών". Ίσως ακόμα καλύτερα αν είχα και μερικούς ακόμα φίλους μου από εκεί, να πηγαίναμε παρέα...Για να ευχαριστήσουμε τους συντρόφους μας που θυσιάστηκαν και για να είμαστε ακόμα περήφανοι για αυτό που καταφέραμε...

mantinada είπε...

Μια χαρά συζήτηση ανοίξαμε βλέπω και χαίρομαι γι' αυτό, αν και ίσως είμαστε λιγάκι εκτός θέματος σε σχέση με τα όσα πραγματεύεται ο χώρος του kithara... Μια, σχετική, ελευθερία λόγου όμως την έχουμε πλέον οπότε... γιατί όχι;
Καταρχήν να ευχαριστήσω όλους για τη συμμετοχή σας, άσχετα με το αν συμφωνούμε (ή διαφωνούμε κατά τα φαινόμενα)...
Θα συμφωνήσω με όλους σας, μιας και ο καθένας βλέπει κι ένα κομμάτι του συνόλου. Ίσως αν βάζαμε κάτω όλα τα κομμάτια που συνθέτουν το παζλ εκείνο της Αλήθειας να γνωρίζαμε και τι χρειάζεται να πράξουμε ώστε να ελαχιστοποιήσουμε, αν όχι να εξαλείψουμε, το άδικο από την κοινωνία που κληρονομήσαμε και που, δυστυχώς, στα ίδια και χειρότερα χάλια θα την κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας...
Επαναπαυμένοι στη "ζωούλα" μας είμαστε, "βολεμένοι" και τίποτα περισσότερο. Καταλαβαίνω την αγανάκτησή σου taxfreesax όσο αφορά θέματα κοινωνικής ευθύνης όπως εκείνα που έθιξες στο σχόλιο σου. Με συγκινεί το δράμα των αφανών ηρώων της διπλανής πόρτας, του χαμηλόμισθου εργάτη, του ανέργου, του συνταξιούχου, του κατοίκου ενός νησιού της "άγονης" γραμμής, ναι, ακόμα και του πυροσβέστη (δε μπορείς να γνωρίζεις αν, ακόμα κι εγώ ή κάποιος άλλος, κοντά σου, δίπλα σου, ζει καταστάσεις παρόμοιες ή και πανομοιότυπες μ' αυτές που περιγράφεις). Όσο κι αν με πονάνε όμως όλα αυτά δε συμπαραστάθηκα ποτέ ενεργά στα 31 χρόνια της ζωής μου σε κάποιον από όλους αυτούς, δε συμμετείχα σε πορείες διαμαρτυρίας για κανένα κοινωνικό σκοπό και ίσως ποτέ να μην το κάνω (φαντάζομαι πως δεν είμαι η μόνη που κρατάει μια τέτοια στάση, τι λες, είμαι;). Τι θέλω να τονίσω μ' αυτό; Πρώτ' απ' όλα πως δεν είμαι η "οσία Μαρία"... Ακόμα κι αν πιστεύω πως κάτι είναι λάθος δεν έχω πάντα τη δύναμη, ή και τη διάθεση, να το διορθώσω. Γνωρίζω όμως πως η αλλαγή δεν είναι κάτι που επέρχεται πάντα με πράξεις ηρωισμού. Χρειάζεται και τη μικρή, καθημερινή μα και τόσο σημαντική ταυτόχρονα αλλαγή που ο καθένας θα φροντίσει ο εαυτός του να έχει. Τα παιδιά εκείνα που πρωτοστάτησαν σ' εκείνη την εξέγερση δεν ξύπνησαν ένα πρωί αποφασισμένοι να "ρίξουν" το, τότε, πολιτικό καθεστώς. Είχαν τις "βάσεις", πιθανότατα παρμένες μέσα από την οικογένειά τους, και έπραξαν ανάλογα.
Παιδεία λοιπόν, όχι απαραίτητα εκείνη που δεχόμαστε στα σχολεία ως μαθητές αλλά, κυρίως, εκείνη που θα πάρουμε από το σπίτι μας. Οπότε, ναι, θεωρώ πως, ακόμα κι εμείς, η γενιά των 700ευρώ, του big brother, του facebook, του φραπέ και όλων όσων μας προσάπτουν ως μειονεκτήματα, μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά. Ίσως όχι σήμερα ή σε ένα χρόνο αλλά αργότερα, ίσως όχι οι ίδιοι αλλά τα παιδιά μας, αρκεί η Παιδεία που θα επιλέξουμε να τους μεταδώσουμε να είναι όμοια μ' εκείνη που πολλές φορές κατά το παρελθόν μας έκανε να αισθανόμαστε περήφανοι ως Έλληνες...
Πριν κλείσω θα ήθελα, για την ιστορία κι εγώ, να κάνω μια μικρή αναφορά στο ονόματα των όσων έχασαν τη ζωή τους εκείνες τις μέρες τις εξέγερσης, μιας και αναφερθήκατε νωρίτερα, πολύ σωστά, στα "παιδιά του Πολυτεχνείου" και όχι στη "γενιά" αυτού, χωρίς να θέλω να υποβαθμίσω το μέγεθος της προσφοράς και όσων επέζησαν της συμπλοκής. Άλλωστε κανείς ποτέ δεν έμαθε τον ακριβή αριθμό των νεκρών...
Επισήμως ανακοινωθέντες νεκροί είναι οι ακόλουθοι:
1. Διομήδης Ιωάννου Κομνηνός, ετών 17, μαθητής.
2. Βασίλειος Παναγιώτου Φαμέλλος, ετών 26.
3. Toril Engelend, σπουδάστρια, Νορβηγίς.
4. Γεώργιος Ανδρέου Σαμούρης, σπουδαστής, ετών 22.
5. Αλέξανδρος Ευστρατίου Σπαρτίδης, ετών 16, μαθητής.
6. Μάρκος Δημητρίου Καραμάνης, ετών 23.
7. Βασίλειος Καράκας, Τούρκος υπήκοος, ετών 43.
8. Δημήτριος Θεοφ. Θεοδώρας, ετών 6.
9. Βασιλική Φωτίου Μπεκιάρη, ετών 17.
10. Γεώργιος Αλεξάνδρου Γεριτσίδης, ετών 48, εφοριακός υπάλληλος.
11. Νικόλαος Πέτρου Μαρκουλής, ετών 25.
12. Στυλιανός Αγαμ. Καραγεώργης, ετών 19, εργάτης.
13. Ανδρέας Στεργίου Κουμπος, ετών 63.
14. Μιχαήλ Δημήτριου Μυρογιάννης, ετών 20.
15. Κυριάκος Δημητρίου Παντελάκης, ετών 45, δικηγόρος.
(Πηγή: http://www.pare-dose.net/blog/?p=245 )
Οι παραπάνω είναι όσοι μπόρεσαν να βεβαιωθούν ως νεκροί, υπήρξαν όμως και λίστες με ονόματα τα οποία δεν ήταν δυνατό να διασταυρωθούν...

Αυτά τα ολίγα κι από εμένα, εύχομαι να είστε πάντα καλά και να μάχεστε, ο καθένας το σκοπό και με τον τρόπο του...
Καλό σας βράδυ...

Ανώνυμος είπε...

Ότι μπορούμε να κάνουμε πια, είναι με τη στάση μας, με τα τραγούδια μας με την όποια ιδιότητα που έχει ο καθένας μας, να επηρεάζει θετικά τον κύκλο του.


Τι σημαίνει θετικός επηρεασμός? Κι αν το δικό σου θετικό είναι το δικό μου αρνητικό? Εδώ το ορθό δεν μπορούμε να ξεκαθαρίσουμε ποιο είναι!!

Αστιεύομαι βέβαια.... Αλλά όταν δεν είμαστε ικανοί να βρούμε ένα κοινό μπούσουλα, μια κατεύθυνση, πως να περιμένουμε να καταφέρουμε κάτι? Θα αναγκαστούν οι άνθρωποι να μας βάλουν καπίστρι, δεν γίνεται αλλιώς. Νομοτελιακά. Και οι άνθρωποι που είναι υποχρεωμένοι να ασκούν εξουσία στον ίδιο κόσμο ζουν. Δεν εξουσιάζουν πέτρες, ανθρώπους εξουσιάζουν. Αν η ίδια η βάση απεμπολεί τα δικαιώματά της και τις πνευματικές κατακτήσεις της, όταν νοητικά αφήνεται στην τύχη ωσάν να ήταν πέτρα, περιμένει να τις συμπεριφερθούν ανθρώπινα? Το μόνο που μπορούν να τις προσφέρουν είναι να την αναβαθμίσουν σε τούβλο για να μπορεί να συμβάλει στο χτίσιμο του οικοδομήματος.

Απλά πράγματα.

Ανώνυμος είπε...

Πόσο δίκιο έχεις ρε παππού, για ακόμα μια φορά...

Ανώνυμος είπε...

πολυ καλες οι τοποθετησεις σας παιδια... πρωτη φορα βλεπω ενα τετοιο επιπεδο σε οτι εχει να κανει με αυτο το θεμα...

ενα εχω να προσθεσω εγω σε οτι εχει να κανει με τους νεκρους... διοτι χρονια τωρα ακουγονται και αναφερονται πολλα και διαφορετικα ονοματα...

η υπ.αριθμο 735/75 αποφαση του Πενταμελους Εφετειου Αθηνων κανει λογο για ανυπαρξια νεκρων φοιτητων καθως και ανυπαρξιας νεκρων εντος του Πολυτεχνιου η σε ακτινα 300μ γυρω αυτου...

δε ξερω ποσο σχετικο ή ποσο ασχετο ειναι... απλα το παραθετο....

mantinada είπε...

Γεγονός είναι Neikos πως, σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενά τους, στις εκθέσεις που συντάχθηκαν όσο αφορά το συγκεκριμένο θέμα δεν υπήρξε νεκρός εντός του χώρου του ιδρύματος, εκτός από ένα σοβαρό τραυματισμό μιας φοιτήτριας, ονόματι Ρηγοπούλου.
Έψαξα αρκετά το ζήτημα προσπαθώντας να βρω τη λίστα εκείνη με τα ονόματα όσων χάθηκαν εκείνες τις μέρες και βρήκα αρκετά δημοσιεύματα που αναφέρουν το συγκεκριμένο γεγονός. Δε γνωρίζω ποια ακριβώς είναι η αλήθεια, μπορώ όμως να πω πως, τελικά, δεν έχει σημασία ο χώρος στον οποίο έχασε τη ζωή του ο καθένας από αυτούς. Και κανείς ποτέ να μην είχε σκοτωθεί η ουσία είναι πως υπήρξαν κάποιοι άνθρωποι που δεν ανέχτηκαν την ανελευθερία λόγου και έκφρασης και έκαναν ένα βήμα (μικρό ή μεγάλο; Στην κρίση του καθενός και της ιστορία) προς την απόκτηση αναφαίρετων δικαιωμάτων κάθε ανθρώπινου όντος...
Ενδεικτικά λοιπόν να αναφέρω πως ο σύνδεσμος τον οποίο παράθεσα στο προηγούμενο σχόλιό μου έχει μια εκτενή αναφορά στα γεγονότα εκείνων των ημερών, μέσα από μαρτυρίες, καθώς και όσων ακολούθησαν έπειτα (εισαγγελικές έρευνες κλπ. κλπ.). Κατά τη γνώμη μου είναι το πλέον αντικειμενικό άρθρο που μπόρεσα να βρω... Μια σφαιρική άποψη του θέματος είναι πάντα καλύτερη από μια μονόπλευρη
Το όποιο συμπέρασμα είναι θέμα της κρίσης που ο καθένας μας διαθέτει...

Να είστε καλά όλοι που συμμετείχατε σ' αυτή την κουβέντα, ήταν μια επιθυμία δική μου και του "Νεφελοβάτη" καθώς τέτοια θέματα συνήθως τα περνάμε στα "ψιλά" και πιστεύω πως μια τέτοια συμπεριφορά δεν τους αξίζει...

Εύχομαι να περνάτε καλά,
πολλά φιλιά σε όλους,

Μαρία Κ.

Ανώνυμος είπε...

Λόγω του ότι ήμουν αρκετά μεγάλος εκείνη την εποχή, και μπορώ να θυμάμαι, αναφέρω, για την ιστορία και μόνο, ότι γύρω στις 20 του αυτού μηνός του 73 ο γνωστός ως προς την αντικειμενικότητα του δημοσιογράφος κος Μαστοράκης έκανε ένα εκτενές ρεπορτάζ πάνω στα γεγονότα.

Σαν να βλέπω μπροστά μου τους τρεις γενειοφόρους και μαλλιαρούς "φοιτητές" από τους οποίους έπαιρνε συνέντευξη και οι οποίοι με δάκρυα στα μάτια ζητούσαν συγγνώμη από τον Ελληνικό λαό για τα επεισόδια που προκάλεσαν με αποτέλεσμα να σκοτωθούν καμμιά δεκαριά άτομα από αδέσποτες σφαίρες. Ανέφεραν δε ότι τα άτομα αυτά είχαν σκοτωθεί μακράν του κέντρου των Αθηνών, ο ένας στην Κυψέλη, ο άλλος στα Σεπόλια, μια μαθήτρια στον Βύρωνα και νομίζω (αν θυμάμαι καλά) και ένας αστροναύτης στον πλανήτη Άρη.

Ως γνωστόν οι αδέσποτες σφαίρες δεν έχουν δεσπότη ή κύριο, φεύγουν μόνες τους από τα όπλα, είναι δηλ αναρχοαυτόνομες.

Επίσης θυμάμαι ότι μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου οι αρχές έβαλαν λουκέτο στην Αριστερή εφημερίδα "Βραδυνή" λόγω του ότι είχε παραποιημένες φωτογραφίες με φωτομοντάζ που έδειχναν επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας και πέριξ του Πολυτεχνείου (Θεός φυλάξει!!!!), και τολμούσε να ασκήσει κριτική στην φωτισμένη κυβέρνηση.

Ορισμένες γνώμες και από πρώτο χέρι, και μάλιστα από ανθρώπους που δεν προσπάθησαν να επωφεληθούν από την συμμετοχή τους στα γεγονότα θα βρείτε εδώ: http://miadomatadenferneitinanoixi.blogspot.com/2008/11/blog-post_17.html
Ενδιαφέρον έχουν τα βίντεο που επισυνάπτονται.

Έπίσης κάποια άλλη αντικειμενική μελέτη για τους νεκρούς του Πολυτεχνείου:
http://atheofobos.blogspot.com/2008/11/blog-post_20.html


Θα ήθελα επίσης να παρακαλέσω το Neikos να δημοσιεύσει αυτήν την απόφαση του Εφετείου που αναφέρει (διότι κανείς άλλος που ρώτησα δεν την γνωρίζει). Σίγουρα θα είναι ένα πολύτιμο ιστορικό στοιχείο το οποίο δεν πρέπει επ' ουδενεί να απωλεσθεί!


edit:Ξέχασα να αναφέρω πως η αντικειμενικότατη συνέντεξη του κ. Μαστοράκη είχε προβληθεί στην ΥΕΝΕΔ ή αλλιώς Υπηρεσία Ενημερώσεως Ενόπλεων Δυνάμεων για όσους δεν την γνωρίζουν. Ενώ λοιπόν η ίδια η προπαγάνδα της εθνοσωτηρίου κυβερνήσεως του '73 ανάφερε ότι υπήρχαν θύματα, έρχονται τώρα κάτι μετα-νεο-χουντικοί να μιλούν για μύθους.

Ποιοί κατείχαν την αλήθεια, οι βέροι χουντικοί του παρελθόντος ή οι σύγχρονοι? Έλα ντε!

Θέλω επίσης να πληροφορήσω το φιλοθεάμον κοινό ότι, σύμφωνα μ' ένα Κινέζο συνάδελφό μου, η σφαγή των 800 φοιτητών στην πλατεία Τιεν Αν Μεν του Πεκίνου στις 4 Ιουνίου του 1989 είναι μύθος. Μάλιστα εκείνη η σκηνή με τον φοιτητή που λιοτριβείται από το τανκ και που προβλήθηκε απ' όλα τα μέσα ενημέρωσης στον κόσμο, σύμφωνα με τον συνάδελφό μου, είναι φωτομοντάζ από δυνάμεις που επιθυμούν τον παγκόσμιο διασειρμό της Κίνας.

Ελάχιστοι φοιτητές σκοτώθηκαν εκείνη την ημέρα και μάλιστα μακριά από το Πεκίνο, κοντά στο Σινικό τείχος, από έναν αδέσποτο μετεωρίτη.


ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΠΡΟΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΜΠΩ...

Οι σκέψεις γίνονται λέξεις και ξεχύνονται σαν άγρια άλογα που ελεύθερα καλπάζουν σε καταπράσινα λιβάδια...
Θεατής, ανήμπορος να τα ελέγξω, εγώ...
Το ποδοβολητό τους αισθάνομαι στο στήθος μου μέσα κάθε φορά που μια γραφή ολοκληρώνεται...
Παίρνει ζωή, οργανισμός αυτόνομος, μοναδικός...
Αναμνήσεις ενός μελλοντικού ονείρου...
Ξεκομμένο από κάθε παρελθόν ή παρόν...
Ικανό να προσφέρει τον Παράδεισο μέσα από της Κόλασης τις φλόγες...
Την ψυχή μου μπρος στα μάτια σας ακουμπώ...
Απόψε...

Page copy protected against web site content infringement by Copyscape
Blog Widget by LinkWithin