Των Αστεριών τα Μονοπάτια...

Των αστεριών τα μονοπάτια αντικρίζω
όταν στα Μάτια σου κοιτάζω Ουρανέ
και δύναμη μου δίνεις να ελπίζω
πως όλα θε' ν' αλλάξουν κάποτε...

Οι μέρες σκοτεινές ξανά δε θα 'ναι
κι οι εφιάλτες μόνο παρελθόν,
στα πέλαγα, καράβι, θ' αρμενίζεις
μακριά απ' τις κατάρες των καιρών...

Ο κόσμος δε θα μοιάζει άλλο ξένος,
παραμυθένια κάθε Σου στιγμή,
ο Λόγος σου πυξίδα στις ερήμους,
ο Δρόμος θέλει Θάρρος και Πυγμή...

Στο βλέμμα μου φυλάω τη Μορφή σου,
στα στήθια μου Αγάπη δυνατή,
ποτέ μου δε θ' αφήσω να Σε πάρουν
του Χρόνου οι Εφιάλτες, οι φρικτοί...

Το δρόμο Σου κι εγώ θ' ακολουθήσω,
προστάτιδα του Ονείρου που ζητάς,
το Χέρι σου σφιχτά θα στο κρατήσω,
Μαζί να φτάσουμε εκεί που λαχταράς...