Μυστικό...

"Δε μπορώ να σκεφτώ πως θα ζήσω χωρίς να σε έχω συνέχεια κοντά μου..."

Τα μάτια μην κλείνεις...

Ζηλεύω τις νύχτες

που μόνη μου μένω

και έξω απ' το παράθυρο

τ' αστέρια 'γναντεύω.

Πονάω τις νύχτες

που μόνη κοιμάμαι

και χίλιοι εφιάλτες

το μυαλό μου κεντάνε.

Πονάω που ξέρω

οι ευχές δε μετράνε

μπροστά σε ενοχές

που χρόνια κρατάνε.

Και πως να παλεύω

να έχω ελπίδες

όταν, στους ώμους, τα φτερά

ξεσκίζουν λεπίδες.

Βαθιές οι πληγές,

κανείς δεν τις βλέπει,

πονάει η αντοχή,

σκοτώνουν τα "πρέπει".

Σε ψαχνώ παντού,

ζητάω βοήθεια,

δεν έχω άλλη δύναμη

στο λέω αλήθεια.

Τα μάτια μην κλείνεις,

το χέρι σου δως μου,

οι δυο μαζί θα φτάσουμε

στα πέρατα του κόσμου.

(Μην κάνεις πως...) Δε θυμάσαι

Ευχή ελπίδας...

Γαλήνη από το βλέμμα σου

ποτίζει την ψυχή μου,

κάθε λεπτό απ' τη στιγμή

που μπήκες στη ζωή μου...

Στα μάτια σου αντίκρισα

το νόημα του κόσμου,

γάργαρη παιδική φωνή,

χαμόγελο εντός μου...

Κι είν' η μορφή σου τώρα πια

ελπίδα κερδισμένη,

για ένα κόσμο αλλοιώτικο

που δε θ' αργοπεθαίνει...

Σε στάχτες πάνω να πατάς

και λούλουδα ν' ανθίζουν,

του κόσμου όλα τ' άσχημα

ποτέ να μη σ' αγγίζουν...

Πόνος και δάκρυ τι θα πει

ποτέ σου να μη μάθεις

μα, κι αν ποτέ αυτό συμβεί,

δε θέλω να τρομάξεις...

Στο πλάι σου θα βρίσκομαι,

παντοτινός προστάτης,

να σου μαθαίνω της ζωής

όλα τα μυστικά της...

Κι όταν η ώρα μου θα 'ρθει

τον κόσμο αυτό ν' αφήσω,

ευχή αγνή, από καρδιάς,

θα σου κληροδοτήσω...

Το άδικο να πολεμάς

κι αγάπη να χαρίζεις,

τον κόσμο τον ασπρόμαυρο

χρώμα να τον γεμίζεις...

Για να 'ρθει κάποτε στιγμή

που μόνο στα βιβλία

θα βρίσκεται, ως ορισμός,

η λέξη "δυστυχία"...

Μια στάλα Έρωτα...

Μια στάλα Έρωτα κι απόψε θα κυλήσει

σ' ένα σεντόνι έρημο και μοναχό,

οφθαλμαπάτες της μορφής σου θα γεννήσει

για να χαθώ μες στο κορμί σου το ζεστό...

Λειψές οι μέρες δίχως τα φιλιά σου,

σκοτάδι γύρω και παλεύω να σωθώ,

και τι δε θα 'δινα για μια αγκαλιά σου,

για έν' ακόμα τρυφερό σου "Σ' αγαπώ"...

Λίγος ο χρόνος πριν ξανά εμείς βρεθούμε,

πολύς ο πόνος που είμ' ακόμα μακριά,

σαν δυο ψυχές που 'γίναν ένα θα ενωθούμε,

ξανά στους ώμους θα καρφώσουμε φτερά...

Αθάνατοι! (εμπνευσμένο από την ομότιτλη δημιουργία του "Νεφελοβάτη")

Ημέρα μνήμης είπαν θα 'ναι,

να μην ξεχάσουμε ποτέ,

όσα για χρόνια μας πονάνε,

όσους χαθήκαν κάποτε...

"Επέτειο" την ονομάσαν,

γορτάζουν μέσα στα σχολειά

το θάρρος μα και την ανδρεία

παιδιών που 'θέλαν λευτεριά...

Δεκαεπτά του Νοεμβρίου,

τριανταπέντε χρόνια πριν,

άρματα μάχης μπρος τους είδαν,

να κλέβουν όσ' είχαν ζωή...

"Αδέρφια μας, μη μας χτυπάτε,

εχθρός δεν είμαστε εμείς,

ψωμί, παιδεία, ελευθερία

ζητάμε μα δε μας ακούει κανείς..."

Κάποιοι τραγούδαγαν πιο πέρα

"πότε θα κάνει ξαστεριά..."

κι άλλοι κρατώντας μια σημαία

"χαίρε, ω χαίρε, λευτεριά..."

Μα, διψασμένα όπως ήταν

για αίμα τ' άγρια "σκυλιά",

κανέναν τους δε λυπηθήκαν,

τους 'θέλαν άψυχα κορμιά...

Ρίχνουν την πύλη μ' ένα άρμα,

σφαίρες σφυρίζουνε παντού,

μάνες που σπάραζαν στο κλάμα,

νεκρό το σπλάχνο τους κρατούν...

Κραυγές θανάτου στον αέρα,

παιδιά που τρέχουν να σωθούν,

κουρέλια λάβαρα... και αίμα

και τα "σκυλιά" να αλυχτούν...

Σύντομα όλα είχαν τελειώσει,

κανείς δεν είχε μείνει πια

για να φωνάξει σαν και πρώτα

"χαίρε, ω χαίρε, λευτεριά!"

Οι "σκύλοι" κέρδισαν τη μάχη

μ' αργότερα κατάλαβαν

τον πόλεμο πως είχαν χάσει

τα λάβαρ' όταν μάτωσαν...

Δεκαεπτά του Νοεμβρίου,

τριανταπέντε χρόνια πριν,

άλλαξε δρόμο η Ιστορία

κι εκείνοι πια... Αθάνατοι!

"Ή ταν ή επί τας!"

Ήρθε η ώρα...

Σα να την περίμενα μοιάζει μα αυτό που αισθάνομαι δεν της ταιριάζει...

Φοβάμαι...

Ναι, φοβάμαι...

Πώς θ' αντικρίσω το βλέμμα της...

Πώς θα της πω πως φεύγω...

Το νιώθει...

Ναι, το νιώθει...

Και ξέρω πως η λεύτερη ψυχή της θα καταλάβει...

Και να φύγω θα μ' αφήσει...

... ... ... ... ...

Ήρθε η ώρα...

Ξανά...

Μα ετούτη δε μοιάζει σαν τις άλλες...

Το νιώθω...

Ναι, το νιώθω...

Πίσω δε θα κοιτάξει φεύγοντας...

Μα δε θα ξεχάσει...

Φοβάμαι...

Ναι, φοβάμαι...

Γιατί θεοί να μ' αφήσει προστάζετε...

Γιατί σε σκυλιά αδίστακτα χαρίζετε τη μοίρα του...

Κουράγιο θα μαζέψω, στάλα στάλα, σαν αίμα απ' τις πληγές του που κυλά...

Και την ευχή σαν πρόσταγμα θα δώσω...

... ... ... ... ...

Πάνοπλος μπροστά της στάθηκα...

Στα μάτια της δάκρυ έψαχνα...

Μα δεν το βρήκα...

Να της μιλήσω προσπάθησα...

"Σ' αγαπώ Γοργώ μου"...

Μα δε μπόρεσα...

"Όμοια μ' εμένα είσαι, λεύτερη..."

Το μόνο που κατάφερα να ξεστομίσω...

Ευχή σαν πρόσταγμα μου 'δωσε...

Κι έφυγα...

... ... ... ... ...

Μπροστά μου στάθηκε...

Βλέμμα ζωντανό πίσω από άψυχο μέταλλο...

Ο άνδρας που αγάπησα...

Ανδρείος βασιλιάς...

Το δάκρυ στα μάτια ν' ανέβει δεν άφησα...

Τον πόνο να δει δε θέλησα...

"Σ' αγαπώ βασιλιά μου..."

Ποτέ δεν τ' άκουσε...

Στα χέρια που λάτρεψα την ασπίδα ακούμπησα...

"Ή ταν ή επί τας!"

Κι έφυγε...

... ... ... ... ...

Ένα στενό επέλεξε η μοίρα στον Άδη να με δώσει...

Μακρύς ο δρόμος ως να φτάσω...

Θυμάμαι...

Στιγμές γαλήνης μέσα σε κρίνου αγκαλιά...

Καθώς μες στις λαγόνες της χανόμουν...

Και τα φιλιά της...

Που τις πληγές στο σώμα γιάτρευαν...

Ο δρόμος έφτασε στο τέλος του...

"Λεύτερη θα 'σαι πάντα..."

... ... ... ... ...

Άδειος ο κόσμος μακριά του...

Της μοίρας του ποιος θα μπορούσε ν' αλλάξει την πορεία...

Αναμνήσεις...

Ένα κορμί σημαδεμένο από τις μάχες...

Τον πόνο με τα φιλιά μου ξόρκιζα...

Καθώς στους ουρανούς μ' ανέβαζε η αγκαλιά του...

Κι ο εφιάλτης νεκρός μπροστά στο όνειρο έπεφτε...

Πλησιάζει το τέλος...

"Θα σε θυμάμαι πάντα..."

... ... ... ... ...

Σκοτεινός ο ουρανός...

Αίμα παντού...

Κραυγές πόνου...

Νεκρά κορμιά...

Πως βρέθηκα εδώ δε θυμάμαι...

Τα λόγια της μόνο...

"Ή ταν ή επί τας!"

Όλα είναι ξεκάθαρα πια...

"Σ' αγαπώ Γοργώ, όμοια μ' εμένα είσαι, λέυτερη παντοτινά..."

... ... ... ... ...

Άγγελος θανάτου την είδηση έφερε...

Περήφανη στάθηκα...

Σιωπή...

Την τελευταία του πνοή ν' αφουγκραστώ ζητούσα...

Σιωπή...

Να καταλάβω προσπαθώ...

Αδύνατο μοιάζει...

Κι έπειτα τη μορφή του στο σπλάχνο μας αντίκρισα...

Όλα είναι ξεκάθαρα πια...

"Σ' αγαπώ βασιλιά μου, θα σε θυμάμαι πάντα..."

... ... ... ... ...

«Ω ξειν, αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις, ότι τήδε κείμεθα, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι.»

Καθώς στα τούνελ περπατώ του παρελθόντος...

Καθώς στα τούνελ περπατώ του παρελθόντος

εικόνες γκρίζες, σαν αγέλες, μου χυμούν...

Ζητούν, κομμάτια, τα όνειρά μου να ξεσκίσουν,

ζητούν με αίμα της ψυχής μου να τραφούν...

Απ' τις σκιές τους τώρα τρέχω να ξεφύγω

μήπως και σώσω όλα εκείνα π' αγαπώ...

Ξάφνου μπροστά μου μια λάμψη φτερουγίζει,

ξάφνου γεμίζουν τα σκοτάδια μου με Φως...

"Σα να σε ξέρω..." ψιθυρίζω τυφλωμένος,

"...Είμαι εγώ!" λέει εκείνη και γελά,

και, σαν ποτέ να μην την ξέχασα, θυμάμαι,

κάποτε κάρφωσε στους ώμους μου φτερά...

"Είσ' η Αγάπη που ελπίδα κουβαλάει,

ναι, σε θυμάμαι, μου 'χες δώσει δυο φτερά,

μα δεν κατάλαβα ποτέ γιατί χαθήκαν,

γιατί να βρει εμένα τέτοια συμφορά;"

Το χέρι άπλωσε και χάδι μου χαρίζει,

ένα χαμόγελο γλυκό κι αστραφτερό,

στα μάτια μέσα με κοιτά κι όλο δακρύζει,

"Τι σου συμβαίνει, πες μου..." τη ρωτώ...

"Είχες φτερά να σ' ανεβάσουν στα ουράνια,

είχες Αγάπη κι Όνειρα πολλά,

είχες Ψυχή όπου ποθείς να σ' οδηγήσει,

μα δεν το πίστεψες ποτέ σου αληθινά...

Κι ήρθ' η στιγμή, εδώ και τώρα, ν' αντικρίσεις

ποια η Αλήθεια, ποιο το Ψέμα της Ζωής,

τις Ενοχές σου μια για πάντα να διαλύσεις,

το μονοπάτι του Ονείρου να διαβείς...

Αν αρνηθείς το μονοπάτι δε γνωρίζω

που θα βρεθείς, ποια Μοίρα θα 'ρθει να σε βρει,

ξέρω μονάχα πως τ' αξίζεις τα ουράνια,

να το πιστέψεις, μοναχά αυτό αρκεί..."

Ήταν τα λόγια της αυτά που ακουστήκαν

λίγες στιγμές πριν απ' τα μάτια μου χαθεί,

όσα μου είπε στο μυαλό μου χαρακτήκαν

και οδηγό μου τα 'χω πάντα στη Ζωή...

Καθώς στα τούνελ περπατώ του παρελθόντος

δε με τρομάζουν τα σκυλιά που αλυχτούν,

Πίστη κι Αγάπη κουβαλώ μες στην Ψυχή μου,

δε με αγγίζουν όσο κι αν το προσπαθούν...

Τώρα γνωρίζω πως φτερά ακόμα έχω,

αν το πιστέψω θα ξεδιπλωθούν,

στους Ουρανούς όπως και πρώτα θα πετάξω,

δεσμά επίγεια δε με ξανακρατούν...