Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2008

Για Σένα...


Γέννημα θρέμα κρητικιά, μεράκι μου να γράφω
κι ετούτο το ριμά-δικο κομμάτι υπογράφω...
Το στίχο τον ελεύθερο για λίγο θα αφήσω,
σ' εσένα που αγάπησα θέλω να το χαρίσω...

..........

Υπάρχει πιθανότητα, στου κόσμου τη μικρότητα,
να ζεις και να αισθάνεσαι πως κάθε μέρα χάνεσαι.
Χτυπήματα να δέχεσαι, τα πάντα να ανέχεσαι,
να πέφτεις, να σηκώνεσαι, μπροστά τους να ορθώνεσαι...

..........

Ποτέ δε σταματάνε εκείνοι να χτυπάνε...

..........

Σκουπίδι να σε κάνουνε, να φτύνουν, να σε βρίζουν,
το σώμα σου και την ψυχή εκείνοι να ορίζουν.
Από τα μάτια θα κυλά το δάκρυ, θα σε πνίγει,
και κάθε μέρα που θα ζεις νέα πληγή θ' ανοίγει.
Aνάσες πύρινες, καυτές, τη σάρκα σου θα καίνε,
φωνές αδιάφορες, κενές, "κουράγιο" θα σου λένε..

..........

Μόνος γεννιέσαι, μόνος ζεις, μονάχος σου πεθαίνεις,
εμπιστοσύνη, μάτια μου, στα λόγια τους μην έχεις..

..........

Τα έχω νιώσει όλ' αυτά, μες στο σκοτάδι ζούσα,
σε άγνωστους λαβύρινθους μονάχη τριγυρνούσα.
Κι όμως, ακόμα είμαι εδώ, κι αυτό το καλοκαίρι,
να εύχομαι το αύριο κάτι καλό να φέρει...

..........

Κι εκεί γυρνώντας στα τυφλά συνάντησα τυχαία
ψυχή αμόλυντη, αγνή, και κάναμε παρέα.
Άγγελος ήταν όμορφος και δυνατός συνάμα,
μ' ένα δικό του άγγιγμα σταμάταγε το κλάμα.
Στα σύννεφα περπάταγε, όνειρα αναζητούσε,
δεμένος ήτανε στη γη μα στα ψηλά πετούσε.

Είχε στην πλάτη δυο φτερά, σπασμένα, τσακισμένα,
κι απ' τις πληγές του έτρεχε αδιάκοπα το αίμα.
Μα είχε στα μάτια του φωτιές, φλόγες που δεν τις σβήσαν
εκείνοι που το σώμα του αλύπητα χτυπήσαν...

Τον κοίταξα, με κοίταξε, μες στη σιωπή μιλούσε,
μες στη σιωπή τον άκουσα που σιγοτραγουδούσε.
Ένα τραγούδι σιωπηρό, μοναδικό στον κόσμο,
να το 'χω χάρτη κι οδηγό στης μοναξιάς το δρόμο...

Ψυχές που γεννηθήκανε μαζί, μα χωριστήκαν
ένιωσα ότι είμαστε κι εδώ ξαναβρεθήκαν.
Μες στην αντάρα, στη φωτιά, στου πόνου την οδύνη,
δύο ψυχές γίνανε μια και το σκοτάδι σβήνει..
.
Το μονοπάτι, δύσκολο, μαζί τ' ακολουθούμε
χέρι με χέρι στη Ζωή το Φως της για να βρούμε,
ξεψύχησαν οι φόβοι μας, σκόρπισαν τα σκοτάδια,
νόημα έχει η Ζωή, έπαψε να 'ναι άδεια...
Στ' άστρα γραμμένο ήτανε πως θα τον συναντήσω
κι ένα ταξίδι μαγικό μαζί του πως θα ζήσω.

Έπαψ' ο Χρόνος να μετρά μέσα στην αγκαλιά του
κι είναι αιώνες τα λεπτά σαν είμαι μακριά του.
Στα χείλη μου χαμόγελο κάρφωσε, μα κι εκείνος
χαμογελάει απ' την καρδιά, έπαψε πια ο Θρήνος...

..........

Είν' ευτυχία ν' αγαπάς μα και να σ' αγαπάνε,
στιγμές μαζί σου οταν ζω στους Ουρανούς με πάνε...
Σ' ευχαριστώ που βρέθηκες μπροστά μου, Άγγελέ μου,
στο πλάι σου θα περπατώ όσο το θες καλέ μου...

..........

Κι εσύ εδώ που κάθεσαι, τώρα, και με διαβάζεις
μην απορείς με όλ' αυτά, όρια πια μη βάζεις.
Όριο είν' ο ουρανός, η θάλασσα, ο αγέρας,
μαζί του ένα ξημέρωμα, το τέλος μιας ημέρας.
Τίποτα πια μη σκέφτεσαι και πάψε να δακρύζεις,
τη Μοίρα σου και τη Ζωή μονάχος την ορίζεις.

Χρόνο μη χάνεις τώρα πια, άδραξε κάθε μέρα,
όνειρα κάνε, ζήσε τα, τους φόβους κάνε πέρα.
Κι όλα θ' αλλάξουν, θα το δεις, αδύνατο δεν είναι,
κυνήγησε τα "θέλω" σου, πιστός σ' εκείνα μείνε...

Μια καληνύχτα θα σου πω τώρα και σε αφήνω,
πέρασ' η ώρα κι απαλά τα βλέφαρά μου κλείνω.
Στην αγκαλιά του θ' αφεθώ κι απόψε στ' όνειρό μου,
να ζήσω κι άλλη μια βραδιά μες στον Παράδεισό μου...

7 σχόλια:

thalashs είπε...

το ποιημά σου είναι εξαιρετικό και όσο διαβάζω τα υπόλοιπα βλέπω ότι μου αρέσουν πάρα πολλά!!!!!!
είσαι εξάιρετη ποιήτρια κατά την άποψη μου...συνέχισε αυτό που κάνεις μην το παρατήσεις ποτέ.

mantinada είπε...

Καλησπέρα Θ.
Χαίρομαι που υπάρχουν κομμάτια μου που σ' αρέσουν, μα δε θεωρώ πως είμαι ποιήτρια.
Ένας άνθρωπος απλός, απλούστατος θα έλεγα, που αναζητά εκείνο το "κάτι" που θα αλλάξει τη βαρετή, ως τώρα, πορεία της ζωής του..
Ποτέ δεν είναι αργά και η δύναμη της θέλησής μας μπορεί να μας χαρίσει όλα όσα ονειρευτήκαμε ποτέ..
Να είσαι καλά Θ.
Ίσως αργήσουμε να τα ξαναπούμε (δεν έχω σύνδεση βλέπεις, ούτε και pc πια, μεγάλη ιστορία..), μα η σκέψη μου είναι πάντα εδώ, πίσω απ' τις λέξεις, σ' αυτό εδώ το blog..
Φιλιά πολλά!

Ανώνυμος είπε...

τα λογια ειναι λιγα δεν υπαρχουν λεξεις
soul

θα τα πουμε μικρο

busy bee είπε...

Μαρία Καλησπέρα!
Μόνο την καλησπέρα θα αφήσω...γιατί τα όποια λόγια μου θα είναι υπερβολικά φτωχά στο σχολιασμό τους, μπροστά στο στίχο σου!
Αν μου επιτρέπεις θα κάνω κάποια σχετική αναδημοσίευση!:)
Ωρα σου καλή!

mantinada είπε...

Καλησπέρα κι από εμένα Μάνο,
σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια αν και υπερβάλλεις νομίζω λιγάκι, έτσι δεν είναι;

Μπορείς να αναδημοσιεύσεις ότι και όποτε θέλεις :)

Καλό σου βράδυ!

Ανώνυμος είπε...

Τυχερος ο π'αγαπας Μαρια...! :)

mantinada είπε...

Την τύχη μας συχνά την προκαλούμε κοριτσάρα μου, το αξίζει εκείνος που αγαπώ, προκαλεί τα συναισθήματά μου γιατί είναι αυτός που είναι...

Το κατά πόσο είναι τυχερός ή όχι νομίζω είναι κάτι που θα το κρίνει ο ίδιος τελικά...

Εύχομαι πάντως να έχει την ίδια άποψη μ' εσένα...


ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΠΡΟΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΜΠΩ...

Οι σκέψεις γίνονται λέξεις και ξεχύνονται σαν άγρια άλογα που ελεύθερα καλπάζουν σε καταπράσινα λιβάδια...
Θεατής, ανήμπορος να τα ελέγξω, εγώ...
Το ποδοβολητό τους αισθάνομαι στο στήθος μου μέσα κάθε φορά που μια γραφή ολοκληρώνεται...
Παίρνει ζωή, οργανισμός αυτόνομος, μοναδικός...
Αναμνήσεις ενός μελλοντικού ονείρου...
Ξεκομμένο από κάθε παρελθόν ή παρόν...
Ικανό να προσφέρει τον Παράδεισο μέσα από της Κόλασης τις φλόγες...
Την ψυχή μου μπρος στα μάτια σας ακουμπώ...
Απόψε...

Page copy protected against web site content infringement by Copyscape
Blog Widget by LinkWithin