Απόψε με σκότωσα ξανά!

Απόψε με σκότωσα ξανά! 
Γελάς! Χαίρομαι πάντα να βλέπω το χαμόγελο στα χείλη σου όμως μιλάω σοβαρά κι ας μοιάζει αστείο. Βλέπεις, χρειάζεται σοβαρός προγραμματισμός και πάμπολλες δοκιμές για να είμαι σίγουρη πως θα πετύχω το σκοπό μου, να είμαι σίγουρη πως θα αποφύγω το όποιο λάθος θα μπορούσε να προκύψει στην απόπειρά μου να πάψω να υπάρχω. 

Είναι βλέπεις πια οι νύχτες γεμάτες από εσένα, κάθε που θα κλείσω τα μάτια μου σε βρίσκω πάντα εκεί, μπροστά μου. Κι είναι τόσο όμορφη η αίσθηση αυτή, μα τόσο τραγικό το συναίσθημα σαν ξυπνώ κι αντιλαμβάνομαι πως δε θα ‘ρθεις ξανά. Γιατί αισθάνομαι έτσι; Ήσουν ξεκάθαρος (ή έτσι νόμιζα αρχικά)...

Μάλλον θα φταίει που δεν υπήρξε ούτε μια κουβέντα απ’ όσες σου είπα που να μη την εννοούσα. Ίσως και τα δικά σου λόγια που ηχούσαν τόσο αληθινά όταν τα ξεστόμιζες. Σίγουρα έφταιξαν οι μουσικές, εκείνες που μου έστελνες ν’ ακούω, κι οι αγκαλιές, που μέσα τους ξαναγεννιόμουν. Τώρα πια κάθε μου σκέψη είναι γεμάτη από εσένα. Κάθε γωνιά του σπιτιού μου φωτίζει ακόμα από την αύρα σου. Μήπως τρελαίνομαι; Ή μήπως απλά δε μπορώ να πάψω να είμαι ερωτευμένη μαζί σου;

Κάνω φιλότιμες προσπάθειες να ξεπεράσω κάθε μου συναίσθημα για σένα και να συνεχίσω, μα είναι αδύνατο. Θέλω χρόνο ακόμα λένε οι φίλοι μου. Πόσοι από αυτούς με ξέρουν άραγε πραγματικά; Ναι, ίσως με τον καιρό συνηθίσω να πονάω κι έτσι θα νομίσουν πως σε ξεπέρασα και κάνω πλέον νέα αρχή. Είναι όμως αυτό το ζητούμενο; Η συνήθεια ενός πόνου αβάσταχτου κι όχι η θεραπεία του;

Τα πρωινά, την ώρα εκείνη που συνήθιζα να σε καλημερίζω, περνώ το πρώτο απ’ τα σαράντα κύματα της μέρας μου. Είναι η στιγμή εκείνη που παλεύω με όλες μου τις δυνάμεις να συγκρατήσω τον εαυτό μου. Πρέπει να σεβαστώ την επιθυμία σου και να κρατηθώ μακριά σου. Πρέπει! Κι έπειτα κλείνω τα μάτια ξανά, ξέρω πως πάλι θα είσαι εκεί κι είναι το μόνο που μου ‘χει απομείνει από εσένα. Δεν αντέχω το φως, ούτε και το σκοτάδι. Δεν ακούω μουσική, δε μιλάω σε κανέναν, δε διαβάζω, δε μαγειρεύω, δεν τρώω. Μόνη μου συντροφιά, ποτό και τσιγάρο. Εδώ, στο πλάι μου ήσουν, έστριβες το τσιγάρο σου, διάλειμμα πέντε λεπτών πριν χαθούμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου ξανά. Θυμάμαι το σημάδι που έχει αφήσει στα δάχτυλά σου η νικοτίνη. Όταν το πρωταντίκρισα είχα σκεφτεί πως καπνίζεις πολύ. Αλήθεια ήταν... Έχω κι εγώ ένα τώρα, μικρό, αλλά έχω.

Οι ώρες κυλούν, ο χρόνος που περνά και χάνεται δε φέρνει τίποτα που να θέλω να φέρει. Όλα μοιάζουν ανώφελα, όλα γκρίζα και σκοτεινά ακόμα και τις πιο ηλιόλουστες μέρες. Κλεισμένη στον εαυτό μου, αποκομμένη απ’ όλους κι απ’ όλα. Μόνο εγώ μπορώ να με αντέξω όταν είμαι έτσι και το ξέρω. Άλλωστε όλα όσα σκέφτομαι αφορούν εσένα, θα ήταν άδικο να συναναστραφώ ανθρώπους που δε σε γνωρίζουν και να τους βομβαρδίσω με τις αναμνήσεις και τις πικρίες μου.

Αύριο θα είμαι ολομόναχη. Σε ένα σπίτι άδειο, δίχως καμία ομιλία, καμία υποχρέωση, καμία ανάγκη να εκπληρώσω. Φαντάζομαι τις ώρες και τρομάζω. Σκέψου να γινόταν ένα θαύμα και να ερχόσουν. Σκέψου να έρχονταν τα πάνω κάτω ξανά και να μπορούσα να χαμογελάσω. Όπως σ’ εκείνη τη φωτογραφία που τράβηξες εκείνη τη μέρα, θυμάσαι; Θυμάσαι...

Έχω πολλά να οργανώσω, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν βασίσει την ύπαρξή τους σ’ εμένα, πρέπει να ανταποκριθώ στην κάθε προσδοκία τους. Να είμαι εκεί σε κάθε ανάγκη τους, να στηρίζω κάθε προσπάθειά τους, να τους κρατώ το χέρι όταν αποτυγχάνουν και να τους δίνω ώθηση ξανά να συνεχίζουν. Ειρωνεία! Μα πρέπει να τα καταφέρω... Θα ήταν όλα απλούστερα αν είχα το ελάχιστο που ζήτησα από εσένα. Η δική μου επιθυμία δεν υπήρξε σεβαστή. Τι είναι σημαντικό και τι ασήμαντο; Όλα κατά το δοκούν!

Θα με σκοτώσω απόψε ξανά!
Και πάλι θα γελάσεις δίχως να έχω αστειευτεί. Και πάλι θα δεις να τριγυρνάω σε λεωφόρους κοινές και δε θα δώσεις καμία σημασία στα λεγόμενά μου. Γιατί θα θέλεις να πιστέψεις πως τίποτα απ’ όσα λέω δεν το εννοώ. Γιατί θα είναι πιο εύκολο να ξεχάσεις αν τις δικές σου πληγές επουλώσεις. Γιατί γνωρίζεις πως εκείνος που ξέρει να αγαπά πραγματικά δε θα κάνει ποτέ κακό στους αγαπημένους του. Θα προτιμήσει να χάσει το είναι του προκειμένου να είναι όλοι οι άλλοι ευτυχισμένοι. Αλήθεια είναι όλα αυτά, μα σκέψου λίγο, αν αυτό που κάποιος είναι χαθεί τότε τι μένει εκτός από θάνατο; Κι αν η ψυχή χαθεί τότε τι μένει στο κορμί για να ζήσει;

Θα με σκοτώσω απόψε ξανά!
Και το πρωί θα παλέψω ξανά με τον εαυτό μου σεβόμενη κάθε σου επιθυμία...