Φτου ξελευτερία για όλους!!

Γεννήθηκα Ελληνίδα!

Ναι, είχα αυτή την τύχη…
Να γεννηθώ στο δοξασμένο αυτό τόπο, στη γεννέτειρα του πολιτισμού, την πατρίδα των αγωνιστών, της ξεροκεφαλιάς, του ρεμπέτικου, του φραπέ…
Γεννήθηκα περήφανη ως Ελληνίδα για όλα τα παραπάνω κι ακόμα περισσότερα.
Κι όμως, αυτή η Ελλάδα με πληγώνει!
Με πληγώνει που έχουμε σκύψει το κεφάλι και υποτασσόμαστε σε όλους εκείνους που, με γνώμονα την τσέπη τους, αποφασίζουν και διατάσσουν τις τύχες μας.

Οι Μοίρες πέθαναν εδώ και καιρό, τις έστησαν στα πέντε μέτρα και άνοιξαν πυρ, για να βάλουν στη θέση τους κάτι ανθρωπάκια που νομίζουν πως ξέρουν τι είναι καλύτερο για κάθε έναν από εμάς.
Κι εμείς πάψαμε να αφήνουμε γλυκίσματα δίπλα από τις μωρουδίστικες κούνιες, δεν έχουμε λόγο πια να το κάνουμε…
Ποιον να γλυκάνουμε και για τι;
Άλλοι είναι εκείνοι που προδιαγράφουν το μέλλον μας κι εμείς απλά υποχείρια, δίχως άποψη, δίχως θέληση…
Κι εκείνοι, οι άλλοι, δε «δωροδοκούνται» έτσι απλά, θέλουν πολλά περισσότερα!
Θέλουν τις ζωές μας, τις ψυχές μας, όλο μας το είναι, για να μπορούν να είναι κυρίαρχοι σε ένα παιχνίδι που οι κανόνες του είναι κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα τους!!!

Κατάντια!
Ναι, κατάντια! Με όλη τη σημασία της λέξης κι ας μη δίνει κανείς σημασία στην κατάστασή μας…
Μιας κατάστασης για την οποία υπεύθυνοι είμαστε εμείς και μόνο εμείς, οι οπαδοί τους, οι ψηφοφόροι τους!!
Μιας κατάστασης για την οποία θα συνεχίσουμε να είμαστε υπεύθυνοι αν δεν ανοίξουμε τα μάτια μας για να δούμε πόσο σκάρτα είναι όλα γύρω μας, πόσο χαμηλά έχουμε πέσει…

Λυπάμαι!
Όχι τόσο για εμάς όσο για τα παιδιά μας, εκείνα που είναι το μέλλον μας.
Τα παιδιά μας που φορτώνονται καθημερινά στις πλάτες τους τα δικά μας λάθη και θα κληθούν μια μέρα να τα ξεπληρώσουν.
Εκείνα τα παιδιά που ξεκινάνε για το σχολείο τους κάθε πρωί κουβαλώντας είκοσι κιλά βιβλία και επιστρέφουν στο σπίτι τους τη νύχτα, για να μελετήσουν, να μορφωθούν, κι έπειτα από δεκάξι με είκοσι χρόνια –ανάλογα με τις σπουδές που θα θελήσουν να ακολουθήσουν- θα βγουν -επιτέλους!- στην αγορά ανεργίας!!!

Λυπάμαι!
Μα δε φοβάμαι!!
Γιατί γνωρίζω πως ανάμεσα στους άβουλους και πειθήνιους υπάρχουν κάποιοι που δεν υποτάσσονται, δε σκύβουν το κεφάλι.
Υπάρχουν κάποιοι που μπορούν ακόμα να βαδίζουν στα σύννεφα και να ονειρεύονται ένα διαφορετικό σήμερα, ένα ομορφότερο αύριο.
Και χαίρομαι που η φωνή τους ακούγεται ολοένα και εντονότερα!
Χαίρομαι που λίγο φως άρχισε να φαίνεται στο σκοτάδι μας!

Και, σαν παιδί που ξέχασε να μεγαλώσει, ένα μόνο μπορώ κι εγώ να ευχηθώ, παραφράζοντας τη φράση του αγαπημένου μου «Νεφελοβάτη» …

Για όλους!!!

Καλό μας υπόλοιπο…