Πέμπτη 2 Απριλίου 2009

Αυτοβιογραφία...


Οι ζωές μας έχουν πολλές διακυμάνσεις κατά καιρούς. Κάποιες στιγμές είμαστε ευτυχισμένοι και κάποιες άλλες δε μπορούμε να ξεφύγουμε από τη θλίψη, τη δυστυχία.

Στη ζωή μου οι δυστυχισμένες στιγμές υπήρξαν ανέκαθεν περισσότερες. Από τις πρώτες μου μνήμες εως και σήμερα η πίκρα ήταν το συχνότερό μου βίωμα. Πάντα ένιωθα μόνη, αποκομμένη απ' όλους κι απ' όλα και, δυστυχώς, δεν ήταν της φαντασίας μου.

Στην οικογένειά μου ένιωθα ξένη αρκετά συχνά, κάποιες φορές ακόμα κι ανεπιθύμητη. Ο πατέρας μου ήθελε αγόρι να είναι το πρώτο του παιδί και δεν δοκίμαζε ούτε καν να το κρύψει. Η μητέρα μου πάλι είχε μια έκδηλη αδυναμία προς τη μικρότερη αδερφή μου και ούτε κι εκείνη μπορούσε να το κρύψει.

Σαν παιδί παρέες δεν είχα. Με ύψος 1.80μ. από την έκτη του δημοτικού, λίγα κιλάκια παραπάνω για να μην αισθάνομαι ενοχές που ..."τα παιδάκια στην Αιθιοπία πεινάνε" και άριστες επιδόσεις στα μαθήματα, δεν ήμουν και η δημοφιλέστερη. Το αντίθετο μάλλον συνέβαινε... Έτσι, ακόμα και οι λίγες φίλες που είχα, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, με έκαναν παρέα για να μπορούν να αντιγράφουν σε κάποιο διαγώνισμα ή να λύνουν δίχως κόπο κάποια άσκηση που πιθανόν τις δυσκόλευε.

Η ανάγκη μου για ανθρώπινη επαφή όμως υπήρχε. Η ανάγκη για αγάπη, αποδοχή, συμπάθεια πραγματική και όχι από συμφέρον, δεν έπαυε να υπάρχει και συχνά να με τυραννάει. Κι όλο κλεινόμουν στον μικρόκοσμο του εαυτού μου με μόνη μου διέξοδο την ενασχόλησή μου για αρκετά χρόνια με το στίβο.

Το όνειρο που εκείνη την εποχή είχα αφορούσε τον αθλητισμό. Έπειτα από πολλή δουλειά και σκληρή προσπάθεια είχα καταφέρει να συναγωνίζομαι άτομα που ο πρωταθλητισμός ήταν η ζωή τους. Τι πιο φυσικό λοιπόν για μένα από το να επιλέξω ως επάγγελμα εκείνο της γυμνάστριας. Δυστυχώς ακόμα κι εδώ η τύχη δεν ήταν με το μέρος μου.

Στην πενταήμερη ήμουν, στην πρώτη μου νύχτα στη Θεσσαλονίκη, όταν έπαθα ρήξη συνδέσμου στον αστράγαλο. Οι πόνοι αφόρητοι μα άντεξα μια ολόκληρη νύχτα προκειμένου να μη χαλάσω τη βραδιά των υπολοίπων. Το επόμενο πρωί επισκέφθηκα ένα ιδιωτικό ορθοπεδικό ιατρείο και, αφού με εξέτασε ο γιατρός, μου συνέστησε "ειδική αγωγή" για την κατάστασή μου και με παρέπεμψε να επισκεφθώ το δικό μου γιατρό στην Κρήτη αν ο πόνος επέμενε έπειτα από την ολοκλήρωσή της. Όταν αργότερα χρειάστηκε να με δει ο γιατρός μου πληροφορήθηκα πως δεν είχα πάρει τη σωστή αγωγή, καθώς η διάγνωση είχε γίνει με μια απλή ψηλάφιση της τραυματισμένης περιοχής. Με λίγα λόγια, θα έπρεπε να έχω βάλει γύψο από την πρώτη στιγμή και όχι να περπατάω ελεύθερα με τη βοήθεια των ισχυρών παυσίπονων. Τρεις μήνες αργότερα έδωσα εξετάσεις δίχως αποτέλεσμα μιας και το πόδι μου εξακολουθούσε να είναι ασταθές.

Την ίδια περίπου εποχή τόλμησα να ερωτευθώ, να πληγωθώ κι έπειτα να δοκιμάσω ξανά με κάποιον που έδειχνε να ενδιαφέρεται για εμένα κι όχι για τους βαθμούς που έφερνα στο σχολείο. Το αίσθημα της αποδοχής, της επιβεβαίωσης, τα όνειρα για ένα αύριο με αγάπη, ίσως και μια οικογένεια, με έφεραν πολύ γρήγορα στα σκαλιά της εκκλησίας, ντυμένη νυφούλα. Ήμουν εικοσιενός χρονών.

Παρέμεινα παντρεμένη εννιά χρόνια, στο διάστημα των οποίων απέκτησα παιδιά αλλά και πολλές άσχημες εμπειρίες μέσα στις οποίες υπήρχε η επαναλαμβανόμενη απιστία, το κοινώς λεγόμενο "κέρατο", αλλά και οι συχνοί και έντονοι καβγάδες οι οποίοι συνήθως κατέληγαν σε έντονες βιαιοπραγίες εις βάρος μου.

Έζησα πολλά χρόνια ρίχνοντας όλες τις ευθύνες πάνω μου για τα όσα ζούσα. Πίστευα πως ήμουν άσχημη, ανίκανη, ανάξια και πως άξιζα κάθε τιμωρία από τον τότε "σύντροφό" μου.

Για χάρη της οικογένειας, για χάρη των παιδιών, αλλά και γιατί φοβόμουν πως δε θα είχα τις δυνάμεις να ανταπεξέλθω σε ένα διαζύγιο ή στα ..."λόγια του κόσμου", έμενα εγκλωβισμένη σε ένα γάμο που με ωθούσε ολοένα και περισσότερο στο σκοτάδι.

Κατέληξα να παίρνω αντικαταθλιπτικά για να ηρεμώ και να μην έχω ασταμάτητους πονοκεφάλους για μέρες. Τα "λίγα κιλά παραπάνω" έγιναν υπερβολικά πολλά και έπαψα να ενδιαφέρομαι για τον εαυτό μου. Αφέθηκα στο αδιέξοδό μου και έμεινα εκεί. Για πολύ καιρό...

Και καθώς ο χρόνος περνούσε θέλησα, ενοχοποιώντας ακόμα μια φορά τον εαυτό μου, να κάνω κάτι για να "σώσω" το γάμο μου. Αποφάσισα να αλλάξω! Εμφάνιση κυρίως αλλά και συμπεριφορά. Ήθελα να πιστεύω πως θα μπορούσα να ξανακερδίσω τη ζωή μου και να έχω μια οικογένεια φυσιολογική. Και τα κατάφερα, μέχρι ενός σημείου τουλάχιστον...

Κατάφερα να αδυνατίσω, άλλαξα τρόπο ντυσίματος, απέκτησα αυτοπεποίθηση και μαζί με όλα αυτά μερικούς ακόμα μώλωπες καθώς ως "χοντρή" ήμουν "αηδιαστική" και ως αδύνατη ήμουν η "τσούλα", η "πουτανά" και μερικά ακόμα καλολογικά επίθετα που καλό θα ήταν να μην αναφέρω.

Κάπου εκεί ξεχείλισσε το ποτήρι μου και αποφάσισα πως όλα ήταν ανώφελα εξ' αρχής. Δεν υπήρχε αγάπη, ποτέ δεν υπήρξε. Άδικα όλα, εκτός ίσως από το ότι με όλα όσα έζησα απέκτησα δυνάμεις, ατσαλώθηκα με κάθε δυνατό τρόπο. Και πάλι όμως δεν έφυγα...

Το διαζύγιο ήρθε λίγο αργότερα, επιλογή όχι δική μου αρχικά καθώς δεν ήμουν εγώ εκείνη που εγκατέλειψα τη "συζυγική στέγη". Λίγες μέρες πριν κλείσουν τα σχολεία ήταν θυμάμαι όταν έλαβε χώρα ένας ακόμα καβγάς, περισσότερο βίαιος από ποτέ, η πόρτα άνοιξε κι έμεινα μόνη με τα παιδιά μου. Αυτή τη φορά όμως δε σκέφτηκα τίποτα, ξεκίνησα τις διαδικασίες του διαζυγίου, άλλαξα σπίτι, αν και είχα κάθε δικαίωμα να μείνω στο μέχρι τότε σπίτι μου, δούλεψα σαν το σκυλί - ίσως και περισσότερο κάποιες φορές - και τα κατάφερα.

Βοήθεια ακόμα και σήμερα δεν έχω από κανένα. Ο πρώην μου αρνείται να καταβάλλει το ποσό των 400€ το μήνα για τη διατροφή των παιδιών και η οικογένειά μου δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να με στηρίξει οπότε όλα είναι υπό την ευθύνη μου. Προβλήματα κατά καιρούς έχω ακόμα μαζί του αλλά πλέον πατάω στα πόδια μου και ξέρω με ποιον τρόπο να τον αντιμετωπίσω. Ακόμα όμως κι όταν χρειάστηκα βοήθεια, στα πρώτα μου τότε βήματα προς την ανεξαρτησία, την αρνήθηκα πεισματικά από όποιον κι αν προερχόταν. Ήθελα να μάθω να "κολυμπάω" στα βαθιά, στη φουρτούνα, κι όχι να πιαστώ από ένα "σωσίβιο" που ίσως κάποτε χανόταν από τη ζωή μου. Και έμαθα...

Μόνιμη δουλειά δεν έχω, λίγο από τουρισμό το καλοκαίρι παράλληλα με τριήμερα σε ένα κέντρο διασκέδασης. Όσο για το χειμώνα, ταμείο ανεργίας παράλληλα με τα προαναφερθέντα τριήμερα. Δύσκολα τα πράγματα αλλά δεν παραπονιέμαι καθώς τα καταφέρνω καλύτερα από πολλούς άλλους που μόνη τους ευθύνη είναι ο εαυτός τους.

Το μέλλον μου δε γνωρίζω ποιο θα είναι. Ποιος μπορεί να πει πως γνωρίζει κάτι τέτοιο; Ίσως κάπου στην πορεία της ζωής μου να στραβώσουν όλα και να μη μπορώ να ανταπεξέλθω πλέον, ίσως πάλι και όχι. Ίσως έρθει μια μέρα που θα νιώσω πως "όσα κι αν πέρασα χαλάλι" μπροστά στην ευτυχία που θα μπορώ πλέον να αισθάνομαι. Κι ίσως στεγνώσουν τα δάκρυα που ταλαιπωρούν τα μάτια μου. Ίσως...

Ένα όνειρο έχω πια, λίγο ρομαντικό - εως πολύ θα έλεγαν κάποιοι - μα αυτό είναι κι εύχομαι να έχω την ευκαιρία να δοκιμάσω να το πραγματοποιήσω. Ένα σπιτάκι, να βλέπει θάλασσα, κι έναν κήπο γεμάτο λουλούδια, λεμονιές και γιασεμιά, κι όλα του κόσμου τα μυρωδικά... Και στο πλάι μου εκείνον, τον άνθρωπο που στο δρόμο μου βρέθηκε και έδωσε πραγματικό νόημα στη ζωή μου. Να τον αγαπάω και να μ' αγαπάει, να τον φροντίζω, να τον βοηθάω σε ότι χρειάζεται, να νοιάζεται για μένα όσο εγώ για εκείνον. Να ζήσω μαζί του στο δικό μας Παράδεισο, έναν Παράδεισο επί γης, πραγματικό, όχι ιδεατό.

Όνειρα...
Αδύνατο να ζούμε δίχως αυτά. Κι ας το κάνουμε από ανάγκη πολλές φορές. Δε ζούμε πραγματικά, όχι, απλά υπάρχουμε σαν σκιές και χανόμαστε κάθε που πέφτει το σκοτάδι...

Τι μ' έπιασε θα μου πείτε και σας τα λέω όλα αυτά;
Είχα ανάγκη να μιλήσω, να πω αυτά που μπορώ τώρα που μπορώ. Λάθη έχω κάνει πολλά, κάποια τα πληρώνω ήδη, κάποια άλλα θα τα πληρώσω στην πορεία και ίσως να υπάρχουν μερικά που θα τα πληρώνω για το υπόλοιπο της ζωής μου. Ίσως όμως κάποιος άνθρωπος, που σε παρόμοια μ' εμένα βρίσκεται θέση, να διαβάσει αυτήν εδώ την ιστορία και να πάρει στα χέρια του τη ζωή του. Να ζήσει όπως του πρέπει κι όχι όπως οι άλλοι ορίζουν.

Μίκρη η ζωή, τόση όσο ένα όνειρο... Και σε κανέναν δεν αξίζει να τη ζει υπό το καθεστώς οποιασδήποτε βίας, σωματικής ή ψυχολογικής, ή και των δύο αρκετά συχνά. Αξίζει να τη ζούμε όπως ακριβώς είναι. Ένα Όνειρο! Το μεγαλύτερο όλων...

Κι όπως κάποτε έγραψα...

"Μοίρα μου είσαι,
εγώ σε ορίζω,
ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΧΝΩ!"


23 σχόλια:

Γιάννης Παππάς είπε...

να κάνεις ότι σου λέει η καρδιά σου και να θυμάσε ποτέ δεν είναι αργά και ο θεός θα σου δ΄ωσει το σπιτάκι που θα βλέπει θάλασσα να ζείς μαζί με τον καλό σου σου το χρωστάει ..
καλη σου νύχτα

mantinada είπε...

Δε ζητώ να εξαργυρώσω χρωστούμενα Γιάννη, μια ευκαιρία απλά ζητάω σε μια ευτυχία που ονειρεύτηκα και τόλμησα να δοκιμάσω να τη ζήσω.

Μια ευκαιρία να δείξω ποια είμαι, να αποδείξω τι κρύβω μέσα στην ψυχή μου.

Μια ευκαιρία να κάνω πραγματικότητα το μόνο όνειρο που έχω.

Να είσαι καλά,
καλό σου βράδυ!

Vassilis είπε...

Δεν στέκομαι στις δύσκολες στιγμές/καταστάσεις που πέρασες αλλά γαντζώσου στο όνειρό σου και εύχομαι το σπιτάκι με όλου του κόσμου τα μυρωδικά να σου γίνει πραγματικότητα.
Δες και ένα σχετικό video http://thedreamsmovie.com/
Kαλό σου μήνα.

mantinada είπε...

Την καλημέρα μου Βασίλη!

Θα ήθελα να σ' ευχαριστήσω για το χρόνο που αφιέρωσες για να διαβάσεις όσα είχα να πω και για να μου γράψεις τα καλά σου λόγια.

Αν υπάρχει κάτι που έχω μεγάλη ανάγκη αυτή την εποχή είναι να εισακουστούν οι ευχές σας...

Να είσαι καλά!

Z. είπε...

* Ό,τι δεν μας σκοτώνει, μας κάνει πιο δυνατούς!

Θέλει τσαγανό να εξωτερικεύσεις κάποια πράγματα, χωρίς κλάψες και αναζήτηση οίκτου.
Την πιο θερμή μου καλησπέρα.

mantinada είπε...

Χαίρομαι που σε ξαναβλέπω από τα μέρη μου Ζ.

Κλαίω συχνά αλλά δεν κλαίγομαι σχεδόν ποτέ. Κι ακόμα κι αν ξεφύγω καμιά φορά και υποπέσω σε αυτό το σφάλμα γρήγορα ανασυντάσσω δυνάμεις και συνεχίζω...

Αυτό που μπόρεσα να καταλάβω στα χρόνια της ζωής μου είναι πως η ευτυχία είναι κάπου εκεί έξω. Ίσως να είναι κρυμένη καλά και να μη μπορούμε να τη δούμε αλλά είναι εκεί και μας περιμένει να την αναζητήσουμε, να τη διεκδικήσουμε, να την κερδίσουμε. Μεμψιμοιρώντας το μόνο που καταφέρνουμε είναι να αναλώνουμε τον όποιο χρόνο μας δόθηκε δίχως να επιτυγχάνουμε κανένα μας σκοπό. Τη ζωή πρέπει να την πιάνεις απ' τα μαλλιά κι όχι να την αφήνεις να σε πατάει κάτω ή απλά να περνά και να χάνεται...

Όπως έγραψε και ο Καβάφης:
"Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους·
να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά·
σε πόλεις Aιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν."


Να έχεις μια όμορφη νύχτα φιλαράκι, να είσαι πάντα καλά!

ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΣ είπε...

Σ' ευχαριστώ που μοιράστηκες την ιστορία σου μ' εμάς!...

Καλό κουράγιο στην πραγματοποίηση των ονείρων σου!... Και καλή τύχη!...

Απ' ό,τι φαίνεται, έμαθες απ' τα λάθη σου, οπότε είσαι σε καλό δρόμο!...

mantinada είπε...

Σ' ευχαριστώ φίλε μου για τις ευχές σου! Μου δίνουν δύναμη οι ευχές όλων σας και κουράγιο να ελπίζω και να προσπαθώ για ένα μέλλον όπως το ονειρεύτηκα!

Να είσαι καλά,
καλό σου βράδυ...

βασίλης είπε...

Μοναδικη η κατάθεση της ψυχής σου.. Μακάρι όλα να πάνε καλύτερα στη ζωή σου.. Φιλια πολλά

mantinada είπε...

Καλώς όρισες φίλε μου!

Κατάθεση ψυχής για μένα είναι όσα άλλα μπορώ να μοιράζομαι μαζί σας, στίχοι, διηγήματα, ποιήματα.

Αυτό ήταν απλά μια μικρή ανασκόπηση ενός παρελθόντος που θα θυμάμαι πάντα ώστε ποτέ να μη χρειαστεί να επαναλάβω τα ίδια λάθη.

Ήταν αν θες ένας τρόπος να προσπαθήσω να δείξω σε όποιον ίσως βιώνει παρόμοιες καταστάσεις και μπορέσει να το διαβάσει πως "ο Φοβος φυλάει τα έρμα!" όπως λέει κι ο λαός μας.

Κανείς, σε ότι κι αν έχει φταίξει μέσα σε μια σχέση, δεν αξίζει τέτοια τιμωρία. ΚΑΝΕΙΣ!!!

Όσο για τη ζωή μου τώρα...
Πάει πολύ καλύτερα σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια και παρά τις όποιες δυσκολίες μου θέλω να πιστεύω πως θα τα καταφέρω.

Θα τα καταφέρουμε!!

Χάρηκα που σε είδα Βασίλη,
να είσαι καλά,
ένα όμορφο βράδυ εύχομαι
(αν κι εδώ έχει μια φοβερή καταιγίδα αυτή τη στιγμή η οποία όμως δημιουργεί πανέμορφες εικόνες μέσα στη νύχτα)!

ΠΑΝΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΑΙΝΑΣ είπε...

Μην το βάζεις κάτω, Μαρία. Σε διάβασα και σε αισθάνθηκα πολύ πιο ανθρώπινη τώρα, πολύ πιο αξιόλογη. Έχεις την αληθινή μου αγάπη. Πάντα μπροστά, πάντα ψηλά!

Τα φιλιά μου.

mantinada είπε...

Καλώς τον ιστορικό και πολύ καλό φίλο μας! :)

Χαίρομαι που μας επισκέφθηκες Πάνο, είναι όμορφο να αισθάνομαι πως είμαι μέλος μια μεγάλης και αξιόλογης συντροφιάς.

Θα πω σ' εσένα ότι είπα και στο Βασίλη χθες,
δεν αποτελεί κατάθεση ψυχής το παραπάνω κείμενο για μένα. Ναι, είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου αλλά είναι το κομμάτι εκείνο στο οποίο αισθανόμουν αδύναμη για να κάνω το οτιδήποτε.

Η Μαρία που έκρυβα τότε, η Μαρία που είμαι σήμερα, "γεννήθηκε" στις 5 Ιουνίου 2007 και από τότε μαθαίνει τον κόσμο γύρω της. Για την ώρα έχω μάθει την αυτοσυντηρήση, έχω μάθει να μιλάω, να στέκομαι μόνη και να περπατάω - αν και αυτό το τελευταίο επιδέχεται αρκετής βελτίωσης καθώς συχνά παραπατάω :p

Ευτυχώς σ' αυτή τη διαδρομή της "γέννησής" μου δεν υπήρξα ολομόναχη. Ευτυχώς είχα στο πλάι μου κάποιον που με βοήθησε να βγω από τα "σπάργανα", μου έμαθε να χρησιμοποιώ το λόγο, μου κράτησε το χέρι και μου έδειξε πως περπατάνε...

Μπορείς να φανταστείς ποιον εννοώ, έτσι δεν είναι; :)

Η Μαρία είναι τα γραπτά της Πάνο, σημαντικά ή ασήμαντα, ταλαντούχα ή ατάλαντα, τα γραπτά μου είμαι εγώ. Κάθε όμορφη, άσχημη, εύκολη ή δύσκολη στιγμή της ζωής μου είναι εκεί. Κι αφού έτυχε να με διαβάσεις πολύ καιρό πριν την "Αυτοβιογραφία" τότε σίγουρα με γνώριζες πολύ καλά από τότε!

Να είσαι καλά φίλε μου,
καλό απόγευμα!

Ζησης είπε...

Μια ανάρτηση,ένα μάθημα ζωής.
Μαρία θερμά συγχαρητήρια.
Πιστέυω πως σίγουρα τα όνειρά σου
θα πραγματοποιηθούν γιατί σου τα χρωστάει η ζωή.
Δεν ξέρω όμως μήπως αδικείς τον εαυτό σου βάζοντας τον πήχυ χαμηλά.
Νάσαι καλά.

mantinada είπε...

Δε μου αξίζουν συγχαρητήρια Ζήση και - θα το πω μια φορά ακόμα - δε θέλω να εισπράξω χρεωστούμενα. Μια ευκαιρία να ζήσω ζητάω...

Όσο για τον πύχη μάλλον το αντίθετο συμβαίνει. Παραείναι ψηλά - στον Ουρανό αγγίζει - για να μπορέσει κάποια σαν εμένα να τον φτάσει, πόσο μάλλον να τον ξεπεράσει...

Να είσαι καλά Ζήση,
καλό σου βράδυ!

THANASIS MAKEDONAS είπε...

καλησπερα.πρωτη φορα διαβασα το μπλοκ σου και ειλικρινα βλεπω μια γυναικα δυναμικη.Μπορει να μην πραγματοποιηθηκαν ολα τα ονειρα σου αλλα η μερα που θα πετυχεις τα παντα ειναι κοντα.στο ευχωμαι απο τα βαθη της καρδιας μου.καλο βραδυ.

mantinada είπε...

Καλώς όρισες Θανάση στο "σπιτικό" μας...

Ένα μεγάλο ευχαριστώ για τις ευχές σου καθώς και για το χρόνο που αφιέρωσες για να μου γράψεις δυο λόγια.

Δυναμική...
Δε θα το 'λεγα φίλε μου. Δυναμική δεν είμαι εγώ που ανέχτηκα για χρόνια πολλά μια κατάσταση που ούτε στο ελάχιστο δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ανθρώπινη.

Δυναμική είναι εκείνη η Μάνα που πριν λίγο παρακολουθούσα στο δελτίο ειδήσεων. Η Μάνα εκείνη που αντί να εξωτερικεύει τον πόνο και την αγωνία της για το γιο της, που εγκλωβισμένος στα συντρίμμια βρίσκεται έπειτα από το χθεσινοβράδυνο σειμό στη γειτονική Ιταλία, δύναμη και κουράγιο προσπαθούσε να δώσει στην κόρη της που τραυματισμένη, αλλά ασφαλής σε ένα νοσοκομείο, ζητούσε να μάθει για την τύχη του αδερφού της.

Αυτό είναι δυναμισμός Θανάση. Το να αντικρίζεις μπροστά σου συντρίμμια μιας ολόκληρης πολυκατοικίας, να γνωρίζεις πως κάτω απ' τα χαλάσματα βρίσκεται το σπλάχνο σου και ν' αντέχεις να στέκεσαι όρθιος, να αντέχεις να φωνάζεις με όλη τη δύναμη της ψυχής σου "Παιδί μου η αδερφή σου είναι καλά! Παιδί μου δώσε στίγμα!!"

Αυτό είναι Δύναμη, Κουράγιο, Θάρρος, Πίστη...

Όλα τα άλλα είναι δεν είναι απολύτως τίποτα μπροστά σε τέτοια γεγονότα...

Να είσαι καλά,
καλό σου βράδυ!


Starlight είπε...

Μπορεί να μην σε ξέρω και πρώτη φορά να περνάω από τα μέρη σου όμως θέλω να σου πω πως εύχομαι με όλη μου τη δύναμη να πραγματοποιηθούν τα όνειρα σου και να χτίσεις το σπιτάκι σου με μυρωδικά και με πολλή πολλή αγάπη..
:)

mantinada είπε...

"Starlight"...
Φως των άστρων...

Πόσο υπέροχο είναι το nick που επέλεξες κοριτσάρα μου!... Ρομαντικό, πανέμορφο, μαγικό σαν και τ' αστέρια που στολίζουν τη νυχτιά...

Σ' ευχαριστώ που πέρασες από εδώ, σ' ευχαριστώ που μου μίλησες, σ' ευχαριστώ για τις ευχές...

Εύχομαι κι εγώ λίγο απ' το φως των αστεριών να λάμψει στα Όνειρά μου και να τους δώσει τη δύναμη που χρειάζονται για να δοκιμάσουν, να προσπαθήσουν, πραγματικότητα να γίνουν...

Να 'σαι καλά κοπέλα μου,
καλό σου βράδυ!

Thalassini είπε...

Μαντινάδα μου, η κατάθεσή σου ήταν συγκλονιστική.
Τίποτα δεν είναι ανέφικτο αν το βάλουμε σκοπό, μπορεί ν'αργήσει να έρθει αλλά θα έρθει και θα γεμίσει χαρά το σπιτάκι στη θάλασσα και θα μυρίζει αγάπη!
Να'σαι πάντα καλά!

mantinada είπε...

Θαλασσινή μου,

όσο όμορφο είναι το nick της "starlight" άλλο τόσο είναι και το δικό σου. Μόνο που το δικό σου είναι περισσότερο συνδεδεμένο με το μέσα μου. Μου φέρνει τόσα στο νου η Θάλασσα...

Το να περιμένω κι άλλο για τα Όνειρά μου δε με τρομάζει, το να πολεμήσω κάθε μου εφιάλτη προκειμένου να τα καταφέρω δε με τρομάζει. Καμιά φορά όμως Θαλασσινή μου φοβάμαι πως τα Όνειρα δε φτιάχτηκαν για μένα.

Την ελπίδα δε την έχω χάσει, για την ώρα τουλάχιστον, αν και υπάρχουν στιγμές που μόνο πόνο μπορώ να αισθανθώ. Ξέρεις κάτι όμως;

"Ότι ΑΞΙΖΕΙ πονάει κι είναι δύσκολο..."

Να είσαι καλά κοριτσάρα μου,
τα φιλιά μου στο μωράκι σου!

mantinada είπε...

Να είσαι καλά φιλαράκι,
ότι καλύτερο σου εύχομαι κι εγώ...

Καλή Ανάσταση λοιπόν σε όλους!

Φιλιά...

AATON είπε...

Μαρία, σε ευχαριστώ που περνάς. Πέρασα κι εγώ με τη σειρά μου να σου ευχηθώ Καλό Πάσχα με υγεία
Νίκος

mantinada είπε...

Να 'σαι καλά Νίκο. Ευχαριστώ για τις ευχές, καλό Πάσχα και σ' εσένα...


ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΠΡΟΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΜΠΩ...

Οι σκέψεις γίνονται λέξεις και ξεχύνονται σαν άγρια άλογα που ελεύθερα καλπάζουν σε καταπράσινα λιβάδια...
Θεατής, ανήμπορος να τα ελέγξω, εγώ...
Το ποδοβολητό τους αισθάνομαι στο στήθος μου μέσα κάθε φορά που μια γραφή ολοκληρώνεται...
Παίρνει ζωή, οργανισμός αυτόνομος, μοναδικός...
Αναμνήσεις ενός μελλοντικού ονείρου...
Ξεκομμένο από κάθε παρελθόν ή παρόν...
Ικανό να προσφέρει τον Παράδεισο μέσα από της Κόλασης τις φλόγες...
Την ψυχή μου μπρος στα μάτια σας ακουμπώ...
Απόψε...

Page copy protected against web site content infringement by Copyscape
Blog Widget by LinkWithin