Αυτοβιογραφία...

Οι ζωές μας έχουν πολλές διακυμάνσεις κατά καιρούς. Κάποιες στιγμές είμαστε ευτυχισμένοι και κάποιες άλλες δε μπορούμε να ξεφύγουμε από τη θλίψη, τη δυστυχία.

Στη ζωή μου οι δυστυχισμένες στιγμές υπήρξαν ανέκαθεν περισσότερες. Από τις πρώτες μου μνήμες εως και σήμερα η πίκρα ήταν το συχνότερό μου βίωμα. Πάντα ένιωθα μόνη, αποκομμένη απ' όλους κι απ' όλα και, δυστυχώς, δεν ήταν της φαντασίας μου.

Στην οικογένειά μου ένιωθα ξένη αρκετά συχνά, κάποιες φορές ακόμα κι ανεπιθύμητη. Ο πατέρας μου ήθελε αγόρι να είναι το πρώτο του παιδί και δεν δοκίμαζε ούτε καν να το κρύψει. Η μητέρα μου πάλι είχε μια έκδηλη αδυναμία προς τη μικρότερη αδερφή μου και ούτε κι εκείνη μπορούσε να το κρύψει.

Σαν παιδί παρέες δεν είχα. Με ύψος 1.80μ. από την έκτη του δημοτικού, λίγα κιλάκια παραπάνω για να μην αισθάνομαι ενοχές που ..."τα παιδάκια στην Αιθιοπία πεινάνε" και άριστες επιδόσεις στα μαθήματα, δεν ήμουν και η δημοφιλέστερη. Το αντίθετο μάλλον συνέβαινε... Έτσι, ακόμα και οι λίγες φίλες που είχα, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, με έκαναν παρέα για να μπορούν να αντιγράφουν σε κάποιο διαγώνισμα ή να λύνουν δίχως κόπο κάποια άσκηση που πιθανόν τις δυσκόλευε.

Η ανάγκη μου για ανθρώπινη επαφή όμως υπήρχε. Η ανάγκη για αγάπη, αποδοχή, συμπάθεια πραγματική και όχι από συμφέρον, δεν έπαυε να υπάρχει και συχνά να με τυραννάει. Κι όλο κλεινόμουν στον μικρόκοσμο του εαυτού μου με μόνη μου διέξοδο την ενασχόλησή μου για αρκετά χρόνια με το στίβο.

Το όνειρο που εκείνη την εποχή είχα αφορούσε τον αθλητισμό. Έπειτα από πολλή δουλειά και σκληρή προσπάθεια είχα καταφέρει να συναγωνίζομαι άτομα που ο πρωταθλητισμός ήταν η ζωή τους. Τι πιο φυσικό λοιπόν για μένα από το να επιλέξω ως επάγγελμα εκείνο της γυμνάστριας. Δυστυχώς ακόμα κι εδώ η τύχη δεν ήταν με το μέρος μου.

Στην πενταήμερη ήμουν, στην πρώτη μου νύχτα στη Θεσσαλονίκη, όταν έπαθα ρήξη συνδέσμου στον αστράγαλο. Οι πόνοι αφόρητοι μα άντεξα μια ολόκληρη νύχτα προκειμένου να μη χαλάσω τη βραδιά των υπολοίπων. Το επόμενο πρωί επισκέφθηκα ένα ιδιωτικό ορθοπεδικό ιατρείο και, αφού με εξέτασε ο γιατρός, μου συνέστησε "ειδική αγωγή" για την κατάστασή μου και με παρέπεμψε να επισκεφθώ το δικό μου γιατρό στην Κρήτη αν ο πόνος επέμενε έπειτα από την ολοκλήρωσή της. Όταν αργότερα χρειάστηκε να με δει ο γιατρός μου πληροφορήθηκα πως δεν είχα πάρει τη σωστή αγωγή, καθώς η διάγνωση είχε γίνει με μια απλή ψηλάφιση της τραυματισμένης περιοχής. Με λίγα λόγια, θα έπρεπε να έχω βάλει γύψο από την πρώτη στιγμή και όχι να περπατάω ελεύθερα με τη βοήθεια των ισχυρών παυσίπονων. Τρεις μήνες αργότερα έδωσα εξετάσεις δίχως αποτέλεσμα μιας και το πόδι μου εξακολουθούσε να είναι ασταθές.

Την ίδια περίπου εποχή τόλμησα να ερωτευθώ, να πληγωθώ κι έπειτα να δοκιμάσω ξανά με κάποιον που έδειχνε να ενδιαφέρεται για εμένα κι όχι για τους βαθμούς που έφερνα στο σχολείο. Το αίσθημα της αποδοχής, της επιβεβαίωσης, τα όνειρα για ένα αύριο με αγάπη, ίσως και μια οικογένεια, με έφεραν πολύ γρήγορα στα σκαλιά της εκκλησίας, ντυμένη νυφούλα. Ήμουν εικοσιενός χρονών.

Παρέμεινα παντρεμένη εννιά χρόνια, στο διάστημα των οποίων απέκτησα παιδιά αλλά και πολλές άσχημες εμπειρίες μέσα στις οποίες υπήρχε η επαναλαμβανόμενη απιστία, το κοινώς λεγόμενο "κέρατο", αλλά και οι συχνοί και έντονοι καβγάδες οι οποίοι συνήθως κατέληγαν σε έντονες βιαιοπραγίες εις βάρος μου.

Έζησα πολλά χρόνια ρίχνοντας όλες τις ευθύνες πάνω μου για τα όσα ζούσα. Πίστευα πως ήμουν άσχημη, ανίκανη, ανάξια και πως άξιζα κάθε τιμωρία από τον τότε "σύντροφό" μου.

Για χάρη της οικογένειας, για χάρη των παιδιών, αλλά και γιατί φοβόμουν πως δε θα είχα τις δυνάμεις να ανταπεξέλθω σε ένα διαζύγιο ή στα ..."λόγια του κόσμου", έμενα εγκλωβισμένη σε ένα γάμο που με ωθούσε ολοένα και περισσότερο στο σκοτάδι.

Κατέληξα να παίρνω αντικαταθλιπτικά για να ηρεμώ και να μην έχω ασταμάτητους πονοκεφάλους για μέρες. Τα "λίγα κιλά παραπάνω" έγιναν υπερβολικά πολλά και έπαψα να ενδιαφέρομαι για τον εαυτό μου. Αφέθηκα στο αδιέξοδό μου και έμεινα εκεί. Για πολύ καιρό...

Και καθώς ο χρόνος περνούσε θέλησα, ενοχοποιώντας ακόμα μια φορά τον εαυτό μου, να κάνω κάτι για να "σώσω" το γάμο μου. Αποφάσισα να αλλάξω! Εμφάνιση κυρίως αλλά και συμπεριφορά. Ήθελα να πιστεύω πως θα μπορούσα να ξανακερδίσω τη ζωή μου και να έχω μια οικογένεια φυσιολογική. Και τα κατάφερα, μέχρι ενός σημείου τουλάχιστον...

Κατάφερα να αδυνατίσω, άλλαξα τρόπο ντυσίματος, απέκτησα αυτοπεποίθηση και μαζί με όλα αυτά μερικούς ακόμα μώλωπες καθώς ως "χοντρή" ήμουν "αηδιαστική" και ως αδύνατη ήμουν η "τσούλα", η "πουτανά" και μερικά ακόμα καλολογικά επίθετα που καλό θα ήταν να μην αναφέρω.

Κάπου εκεί ξεχείλισσε το ποτήρι μου και αποφάσισα πως όλα ήταν ανώφελα εξ' αρχής. Δεν υπήρχε αγάπη, ποτέ δεν υπήρξε. Άδικα όλα, εκτός ίσως από το ότι με όλα όσα έζησα απέκτησα δυνάμεις, ατσαλώθηκα με κάθε δυνατό τρόπο. Και πάλι όμως δεν έφυγα...

Το διαζύγιο ήρθε λίγο αργότερα, επιλογή όχι δική μου αρχικά καθώς δεν ήμουν εγώ εκείνη που εγκατέλειψα τη "συζυγική στέγη". Λίγες μέρες πριν κλείσουν τα σχολεία ήταν θυμάμαι όταν έλαβε χώρα ένας ακόμα καβγάς, περισσότερο βίαιος από ποτέ, η πόρτα άνοιξε κι έμεινα μόνη με τα παιδιά μου. Αυτή τη φορά όμως δε σκέφτηκα τίποτα, ξεκίνησα τις διαδικασίες του διαζυγίου, άλλαξα σπίτι, αν και είχα κάθε δικαίωμα να μείνω στο μέχρι τότε σπίτι μου, δούλεψα σαν το σκυλί - ίσως και περισσότερο κάποιες φορές - και τα κατάφερα.

Βοήθεια ακόμα και σήμερα δεν έχω από κανένα. Ο πρώην μου αρνείται να καταβάλλει το ποσό των 400€ το μήνα για τη διατροφή των παιδιών και η οικογένειά μου δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να με στηρίξει οπότε όλα είναι υπό την ευθύνη μου. Προβλήματα κατά καιρούς έχω ακόμα μαζί του αλλά πλέον πατάω στα πόδια μου και ξέρω με ποιον τρόπο να τον αντιμετωπίσω. Ακόμα όμως κι όταν χρειάστηκα βοήθεια, στα πρώτα μου τότε βήματα προς την ανεξαρτησία, την αρνήθηκα πεισματικά από όποιον κι αν προερχόταν. Ήθελα να μάθω να "κολυμπάω" στα βαθιά, στη φουρτούνα, κι όχι να πιαστώ από ένα "σωσίβιο" που ίσως κάποτε χανόταν από τη ζωή μου. Και έμαθα...

Μόνιμη δουλειά δεν έχω, λίγο από τουρισμό το καλοκαίρι παράλληλα με τριήμερα σε ένα κέντρο διασκέδασης. Όσο για το χειμώνα, ταμείο ανεργίας παράλληλα με τα προαναφερθέντα τριήμερα. Δύσκολα τα πράγματα αλλά δεν παραπονιέμαι καθώς τα καταφέρνω καλύτερα από πολλούς άλλους που μόνη τους ευθύνη είναι ο εαυτός τους.

Το μέλλον μου δε γνωρίζω ποιο θα είναι. Ποιος μπορεί να πει πως γνωρίζει κάτι τέτοιο; Ίσως κάπου στην πορεία της ζωής μου να στραβώσουν όλα και να μη μπορώ να ανταπεξέλθω πλέον, ίσως πάλι και όχι. Ίσως έρθει μια μέρα που θα νιώσω πως "όσα κι αν πέρασα χαλάλι" μπροστά στην ευτυχία που θα μπορώ πλέον να αισθάνομαι. Κι ίσως στεγνώσουν τα δάκρυα που ταλαιπωρούν τα μάτια μου. Ίσως...

Ένα όνειρο έχω πια, λίγο ρομαντικό - εως πολύ θα έλεγαν κάποιοι - μα αυτό είναι κι εύχομαι να έχω την ευκαιρία να δοκιμάσω να το πραγματοποιήσω. Ένα σπιτάκι, να βλέπει θάλασσα, κι έναν κήπο γεμάτο λουλούδια, λεμονιές και γιασεμιά, κι όλα του κόσμου τα μυρωδικά... Και στο πλάι μου εκείνον, τον άνθρωπο που στο δρόμο μου βρέθηκε και έδωσε πραγματικό νόημα στη ζωή μου. Να τον αγαπάω και να μ' αγαπάει, να τον φροντίζω, να τον βοηθάω σε ότι χρειάζεται, να νοιάζεται για μένα όσο εγώ για εκείνον. Να ζήσω μαζί του στο δικό μας Παράδεισο, έναν Παράδεισο επί γης, πραγματικό, όχι ιδεατό.

Όνειρα...
Αδύνατο να ζούμε δίχως αυτά. Κι ας το κάνουμε από ανάγκη πολλές φορές. Δε ζούμε πραγματικά, όχι, απλά υπάρχουμε σαν σκιές και χανόμαστε κάθε που πέφτει το σκοτάδι...

Τι μ' έπιασε θα μου πείτε και σας τα λέω όλα αυτά;
Είχα ανάγκη να μιλήσω, να πω αυτά που μπορώ τώρα που μπορώ. Λάθη έχω κάνει πολλά, κάποια τα πληρώνω ήδη, κάποια άλλα θα τα πληρώσω στην πορεία και ίσως να υπάρχουν μερικά που θα τα πληρώνω για το υπόλοιπο της ζωής μου. Ίσως όμως κάποιος άνθρωπος, που σε παρόμοια μ' εμένα βρίσκεται θέση, να διαβάσει αυτήν εδώ την ιστορία και να πάρει στα χέρια του τη ζωή του. Να ζήσει όπως του πρέπει κι όχι όπως οι άλλοι ορίζουν.

Μίκρη η ζωή, τόση όσο ένα όνειρο... Και σε κανέναν δεν αξίζει να τη ζει υπό το καθεστώς οποιασδήποτε βίας, σωματικής ή ψυχολογικής, ή και των δύο αρκετά συχνά. Αξίζει να τη ζούμε όπως ακριβώς είναι. Ένα Όνειρο! Το μεγαλύτερο όλων...

Κι όπως κάποτε έγραψα...

"Μοίρα μου είσαι,
εγώ σε ορίζω,
ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΧΝΩ!"