Ένα γράμμα...

Πόσος καιρός πέρασε δίχως να σου γράψω…
Πόσα δάκρυα στης απουσίας σου το χρόνο κύλησαν…
Πόσα όνειρα τυλίχτηκαν στις φλόγες, πίσω αφήνοντας στάχτες κι αποκαΐδια…
Και να ‘μαι τώρα εδώ…
Χαρτί και μελάνι…
Πόνος και δάκρυ…
Σ’ έναν αγώνα δρόμου ως την καρδιά σου…

Γιατί να γράφω έπαψα ρωτάς…
Γιατί τα χείλη πια χαμόγελο δεν έχουν…
Απαντήσεις γυρεύεις…
Κρυμμένες μέσα σου τις έχεις…

Απαντήσεις…

Πώς να μπορέσω στις σκέψεις μου μορφή να δώσω…
Πώς να σου δώσω εικόνες για να δεις…
Να τρομάξεις δε θέλω…

Θεριά το μυαλό μου κατακλύζουν…
Και μια σκιά…
Φερμένη από το παρελθόν σου να διεκδικήσει το μέλλον σου…

Άγγελος μαύρος είναι…
Άγγελος θανάτου…
Σκοτώνει την ψυχή σου…
Τεμαχίζει τις αντοχές μας…
Την πνοή της αγάπης μας να πάρει θέλει…

Την παρουσία της κοντά σου αισθάνομαι…
Χάνομαι…
Στο σκοτάδι βουλιάζω…
Μόνη…
Ασφυκτιώ τη σωτηρία γυρεύοντας…
Σ’ ένα ταξίδι στου δικού μας κόσμου τα σοκάκια…
Σ’ ένα ταξίδι που αρνήθηκες να κάνεις…

Σ’ έχει στοιχειώσει η μορφή της…
Αλυσίδες ενοχές…
Κι αρρώστια μοναξιά…
Δεσμά που η αγάπη μου πως θα σπάσει πίστεψα…
Κι ο έρωτάς μου φάρμακο να σε λυτρώσει…
Γελάστηκα…

Δύναμη τώρα στα λόγια σου ψάχνω…
Δύναμη στο σκοτάδι της ν’ αντισταθώ…
Δύναμη στο φως να σε κρατήσω…

Πώς να αντέξω τη σιωπή…
Την ερημιά πώς να παλέψω…

Σ’ αγαπώ…
Έλα…
Στον ουρανό μας πάλι να πετάξουμε…

Γλυκό φιλί θα στείλω να σε βρει…
Και δυό στιχάκια…

“Όσο κι αν πω πως σ’ αγαπώ λίγο θα είναι φως μου…
Πως σε λατρεύω θα σου πω, πως είσ’ ο ουρανός μου…”

Σε περιμένω…
Πάλι για να ‘ρθεις…
Σε περιμένω…
Ξανά για ν’ ανασάνω…

Σε φιλώ…
Γλυκό μου όνειρο…

Μια θάλασσα…

Η δική σου…