αντιπαλος του χρονου

Στου χρονου το κυλημα σε ενα ξεφυλισμα αναμνησεων στις ασπρομαυρες στιγμες που με ταξιδευουν θελω να γυρισωτον ενηλικα που κρυβω μεσα μου στις αθωοτητας τον φανταστικο κοσμο εκειμεσα θελω να παρατησω,παιδι να γυρισω και με τους φιλους μου να παιξω ξανα κρυφτο,της γειτονιας μου το ρεμα να εξευρευνησω το ιδιο μυστηριο ξανα να αισθανθω ομως το καλυψαν με σιδερο και μπετο,κτιρια γεματα διαδρομους και πορτες ξεγυμνωμενες στης μοναξιας το κενοστο παρκο που επαιζα μπαλα βλεπω βελονες και θανατο να στοχευουν σε πνευματα βουτηγμενα στο χρωμα ζωης πως αλλιως να σου το πω το φως του ουρανου γινεται ολο και πιο σκοτεινοη αγαπη μας πηρε αγκαλια την σφιξαμε τοσο ασφυκτικα που φοβηθηκε σαν σπιθα που μας κραταει ζωντανους μεσα μας κρυφτηκε την νιωθω να μας κοιταει απ του κοσμου την κλειδαροτρυπα τρομαγμενη νομιζω πως εχει την οψη παιδιουπρεπει νικητης να βγω θα σταματησω το ξεφυλισμα αναμνησεων,θα παρατησω τον ενηλικα που κρυβω μεσα μου, μα οι φιλοι μου δεν θελουν να παιξουμε κρυφτο,θα τρεξω μεχρι το ρεμα της γειτονιας μου και μεσα στους διαδρομους και τις πορτες θα περιπλανιθω αν τυχει και συναντησω αγνωστους και με ρωτησουν τι κανω εκει θα τους πω οτι στιγμες αναπολωκαποιοι θα σχηματισουν την μελανχολια στο προσωπο και αλλοι θα κλεισουν την πορτα πισω μου αποτομα καθως αποχωροξερω πως πρεπει νικητης να βγω.............