Φοβάμαι...
Είπα "..φοβάμαι το σκοτάδι!" και μ' έκλεισαν σ' ένα βαθύ κι ανήλιαγο υπόγειο για να αντιμετωπίσω το φόβο μου και να τον ξεπεράσω.
Από αγάπη είπαν, για το καλό μου. Κι όσο κι αν έκλαψα, όσο κι αν φώναξα, και αν ικέτεψα για να με βγάλουν από εκεί, εκεί παρέμεινα, ώσπου δεν είχα άλλα δάκρυα, ούτε και φωνή.
Ακόμα φοβάμαι το σκοτάδι... μόνο που τώρα δεν είναι ο μόνος φόβος μου.
Τώρα φοβάμαι και τα υπόγεια. Φοβάμαι τους κρύους τοίχους. Το ταβάνι πάνω απ' το κεφάλι μου, το πάτωμα κάτω από τα πόδια μου, τη μυρωδιά της υγρασίας και τις σκάλες. Τώρα φοβάμαι το καλό μου, τους ανθρώπους και την αγάπη...
Από αγάπη είπαν, για το καλό μου. Κι όσο κι αν έκλαψα, όσο κι αν φώναξα, και αν ικέτεψα για να με βγάλουν από εκεί, εκεί παρέμεινα, ώσπου δεν είχα άλλα δάκρυα, ούτε και φωνή.
Ακόμα φοβάμαι το σκοτάδι... μόνο που τώρα δεν είναι ο μόνος φόβος μου.
Τώρα φοβάμαι και τα υπόγεια. Φοβάμαι τους κρύους τοίχους. Το ταβάνι πάνω απ' το κεφάλι μου, το πάτωμα κάτω από τα πόδια μου, τη μυρωδιά της υγρασίας και τις σκάλες. Τώρα φοβάμαι το καλό μου, τους ανθρώπους και την αγάπη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου