Αντίο κόσμε...

Σ' οθόνη άψυχη, ψυχρή,
ανθρώπους έχουν στήσει,
να σφαγιαστούν σαν πρόβατα
έχουν προμελετήσει...
Χαρίζουν πόνο κι ηδονή,
έρωτα κι αμαρτία,
τα "ζωντανά" για να κρατούν
πάντοτε σ' απαρτία...

Όλο μιλάνε δίχως πια
ουσία σ' ό,τι λένε,
υπεκφυγές, μέσα απ' το χθες
που στη φωτιά τους καίνε...
Κι είναι η αλήθεια τους κενή,
το ψέμα τους γεμάτο.
Ζωή για μας ανθρωπινή,
όνειρο πια φευγάτο...

Αντίο κόσμε μου λοιπόν,
μακριά σου φεύγω τώρα,
δεν είμαι άξιος εγώ
γι' αυτή την κατηφόρα...

Δεν υπάρχουν κελιά,
δε μπορείς τώρα πια
να με δέσεις σφιχτά μ' αλυσίδες...
Έχω ανοίξει φτερά
γι' άλλου κόσμου αγκαλιά,
όνειρα έχω πολλά μα κι ελπίδες...

Απόμακροι κι ανέγγιχτοι
του κόσμου οι αφεντάδες,
ζουν για να έχουν αυλικούς
που κάνουν τεμενάδες...
Πείνα και φτώχεια, θάνατος,
άνεργοι, δυστυχία,
δεν άγγιξαν ποτέ αυτούς
που έχουν εξουσία...

Αντίο κόσμε μου λοιπόν,
μακριά σου φεύγω τώρα,
δεν είμαι άξιος εγώ
γι' αυτή την κατηφόρα...

Δεν υπάρχουν κελιά,
δε μπορείς τώρα πια
να με δέσεις σφιχτά μ' αλυσίδες...
Έχω ανοίξει φτερά
γι' άλλου κόσμου αγκαλιά,
όνειρα έχω πολλά μα κι ελπίδες...