Φιλιά που με καίνε,
σημάδια στην άμμο,
δυο μάτια που κλαίνε,
τι άλλο να κάνω?
Ζητώ τη μορφή σου
κι εκείνη γελάει,
κορμί στο κορμί σου,
τα πάντα ζητάει...
Σκοτάδι τριγύρω,
παγώνει το αίμα,
που να 'σαι; σε θέλω!
μονάχα για μένα...
ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΠΡΟΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΜΠΩ...
Οι σκέψεις γίνονται λέξεις και ξεχύνονται σαν άγρια άλογα που ελεύθερα καλπάζουν σε καταπράσινα λιβάδια...
Θεατής, ανήμπορος να τα ελέγξω, εγώ...
Το ποδοβολητό τους αισθάνομαι στο στήθος μου μέσα κάθε φορά που μια γραφή ολοκληρώνεται...
Παίρνει ζωή, οργανισμός αυτόνομος, μοναδικός...
Αναμνήσεις ενός μελλοντικού ονείρου...
Ξεκομμένο από κάθε παρελθόν ή παρόν...
Ικανό να προσφέρει τον Παράδεισο μέσα από της Κόλασης τις φλόγες...
Την ψυχή μου μπρος στα μάτια σας ακουμπώ...
Απόψε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου