Καλό σου ταξίδι φίλε μου...

Χθες αποχαιρέτησα ένα φίλο...ένα φίλο που είχα συναντήσει μονάχα μία φορά και όμως έτσι τον φέρνω στο μυαλό μου. Θα αναρωτηθείς τώρα...ίσως και να γελάσεις...που ως φίλο τον αναφέρω, όμως...όμως πως λες έναν άνθρωπο που έχεις εκτιμήσει; Πως λες έναν άνθρωπο που έκανε το κόσμο καλύτερο;...έναν άνθρωπο που πάλευε να γίνει καλύτερος...για εκείνον αλλά και για τους γύρω του. Έναν άνθρωπο που είχε τόσα να πει και που τα λόγια του χάιδευαν τις ψυχές τόσων ανθρώπων. Έναν άνθρωπο με τον οποίο μοιράστηκες ίδιες αγωνίες και όμοιους προβληματισμούς, όπου το ίδιο φως έδινε ζωή στα όνειρα σας και το ίδιο σκοτάδι σμίλεψε τους εφιάλτες σας. Αν έτσι το θέλεις, γέλασε μαζί μου...δεν πειράζει...εγώ ως φίλο θα τον προσφωνώ.

Και όμως καθώς τον αποχαιρετούσα δεν ήταν μονάχα πόνος που την ψυχή μου αγκάλιασε...δεν ήταν μονάχα θλίψη...συνοδοιπόρος τους ήρθε και ένα μεγάλο ερωτηματικό...ένα ερωτηματικό που συχνά με επισκέπτεται...σε στιγμές μικρές και σκοτεινές κάνει συνήθως την εμφάνισή του...ξέρεις νομίζω σε ποιες αναφέρομαι...στιγμές όπου όλα γύρω σου μοιάζουν με δεσμά...στιγμές που νοιώθεις να πνίγεσαι από την ίδια σου την ανάσα.

Αλλά εκείνη δεν ήταν μία από αυτές...και όμως να που αυτό επέλεξε να είναι εκεί. Βλέπεις καμιά φορά οι σκέψεις μας δεν είναι δικές μας...όχι αποκλειστικά. Καμιά φορά θέλεις να γίνεις κάποιος άλλος...να σκεφτείς όλα αυτά που εσένα απασχολούνε σαν να αφορούν κάποιον άλλο...έστω για λίγο..ίσως με την ελπίδα ότι καινούργια γνώση θα πάρεις...ίσως γιατί έτσι ο κόσμος μπορεί να γίνει για λίγο πιο φιλόξενος...ή ίσως απλά για να αποδράσεις για λίγο από τον εαυτό σου.

Όποιος και να ήταν ο λόγος μέσα στη γαλήνη της θλίψης εκείνης της στιγμής...μία απορία μοιράστηκα με τον φίλο μου καθώς τον αποχαιρετούσα. Τελικά βέβαια δεν ξέρω να σου πω αν ήταν δική μου ή δική του... όμως ένα είναι σίγουρο...τη μοιραστήκαμε...πιθανόν μόνο μέσα στο μικρόκοσμο του μυαλού μου...αλλά τη μοιραστήκαμε.

Άραγε...άραγε καλέ μου φίλε πρόλαβες να γίνεις ο άντρας που ήθελες να γίνεις; ...ο άνθρωπος που ήθελες να γίνεις; Βλέπεις όλοι όταν ξεκινάμε έχουμε όνειρα, πλέκουμε παραμύθια, προβάλουμε στο μυαλό μας εικόνες...για τον άνθρωπο στον οποίο θέλουμε να εξελιχθούμε. Όταν είσαι πολύ νέος μοιάζει τόσο αληθινό...τόσο εύκολο...που μπορείς να απλώσεις το χέρι και να το αγγίξεις. Δεν είναι κάτι στο οποίο ελπίζεις, είναι μία απόλυτη αλήθεια που απλά δεν έχει ακόμα πραγματοποιηθεί...είναι η ανατολή που ξέρεις πως θα έρθει στο τέλος της νύχτας...είναι το λιμάνι που ξέρεις πως υπάρχει μετά την ατέλειωτη θάλασσα...είναι σα το σύννεφο που ξέρεις ότι βροχή θα καταλήξει.

Και μετά...μετά μεγαλώνεις...και καθώς μεγαλώνεις, κάπου στην πορεία, σταματάς να πιστεύεις στις απόλυτες αλήθειες...μαθαίνεις ότι ο ήλιος δεν ανατέλλει πάντα την επόμενη μέρα...τουλάχιστον όχι παντού, μαθαίνεις ότι τα λιμάνια μπορεί να είναι πάντα στο ίδιο σημείο αλλά τα πλοία δεν φτάνουν πάντα στα λιμάνια για τα οποία ξεκίνησαν...καμιά φορά δεν φτάνουν σε κανένα, μαθαίνεις ότι όλα τα σύννεφα δεν γίνονται βροχή...κάποια, προδομένα από τις δυνάμεις τους, απλά χάνονται στον αέρα καθώς γίνονται μέρος του.

Συνέχεια μαθαίνεις...όλο και κάτι καινούριο....και όσο μαθαίνεις, τα όνειρα που κάποτε είχες μοιάζουν με αβάσταχτο βάρος, τα παραμύθια σου πλέον γίνονται παιδικές ανοησίες και οι εικόνες σου ξεθωριάζουν κάτω από το αδυσώπητο φως της πραγματικότητας. Και ο άνθρωπος αυτός... ο άνθρωπος στον οποίο είχες στηρίξει όλη σου τη ζωή...που ήθελες να έχεις...γίνεται το εμπόδιο... γίνεται ο πολέμιος της ζωής που “πρέπει” να έχεις.

Κι έτσι σιγά σιγά...λέξη τη λέξη από τους γονείς...που να σε προστατέψουν επιθυμούν, συμβουλή τη συμβουλή από τους “δασκάλους” σου...που το μέλλον σου θέλουν να εξασφαλίσουν, αδικία την αδικία από τους ιθύνοντες...που ένα κράτους πρόνοιας και δικαίου θέλουν λέει να σου προσφέρουν... μεταμορφώνεσαι...μέρα τη μέρα σε κάτι άλλο μεταμορφώνεσαι, σε κάτι άγνωστο, σε κάτι που όλο το είναι σου μερικές φορές επαναστατεί... παιδικές ανοησίες στο έχουν βαφτίσει... σε κάτι που όμως, θα σου δώσει τη ζωή που “αξίζεις”... τη ζωή που σου είπαν ότι “πρέπει” να έχεις.

Και αυτή είναι η ζωή που ακολουθείς για πολλά χρόνια... οι περισσότεροι για πάντα. Και έτσι καταλήγεις να γίνεις κάποιος...κάτι ίσως, μια και τόσο ξένο πολλές φορές σου μοιάζει... που τίποτα δεν έχει να κάνει με εκείνο τον άνθρωπο που κάποτε αποτελούσε τη σταθερά γύρω από την οποία θα χτιζόταν η ζωή σου.

Όμως, όπως σε όλα άλλωστε, έτσι και εδώ υπάρχουν εξαιρέσεις... μη φανταστείς ότι είναι πολλές... ελάχιστες, ίσα-ίσα για να επιβεβαιωθεί ο μαθηματικός τους κανόνας... όμως υπάρχουν. Υπάρχουν αυτοί που κάποια στιγμή στη πορεία... στη πορεία της ζωής των πρέπει...τα θέλω τους επαναστατούν... οι παιδικές ανοησίες αρχίζουν να παίρνουν και πάλι ζωή και πλέον δεν μοιάζουν τόσο ανόητες... δεν μοιάζουν καν παιδικές.

Εκείνος ο άνθρωπος από την παιδική τους ηλικία, παρότι εντελώς άγνωστος πια, μοιάζει τόσο οικείος...τόσο αληθινός μέσα στην ψεύτικη ζωή τους που πλέον η εξέλιξη προς αυτόν είναι μονόδρομος... μονόδρομος για να σωθείς... για να ζήσεις... για να μπορείς απλά να αναπνεύσεις.

Και τότε είναι που τη προσπάθεια αρχίζεις... τον αγώνα... τη μάχη. Ναι καλά το λέω...μάχη...μοιάζουν τα θέλω με τα πρέπει να είχαν μπει τόσα χρόνια σε μία δίνη πανίσχυρη και εσύ τώρα πρέπει να τα ξεχωρίσεις... μοιάζει με δύο ανθρώπους που αντιπαλεύουν.. που χορεύουν υπνοτισμένοι σε ένα πολεμικό ρυθμό. Ο ένας για να μη πεθάνει και ο άλλος για να γεννηθεί.

Και εσύ φίλε μου όταν σε γνώρισα την είχες αρχίσει αυτή σου τη μάχη... ήσουν μία εξαίρεση σε αυτόν τον κόσμο των πρέπει... την είδα...ένα μικρό κομμάτι της...αλλά την είδα...αναγνώρισα τις πληγές σου....τα τραύματά σου...τις ήττες σου...μοιάζανε τόσο πολύ με τις δικές μου.

Και όμως χθες σε αποχαιρέτησα, σου ευχήθηκα καλό ταξίδι και ίσως με αυτό μου το κείμενο ένα ταπεινό και εύθραυστο μνημείο από μελάνι και χαρτί έστησα στο χρόνο...ως ανάμνηση της μάχης που μαρτύρησα. Όμως φίλε μου... Γιώργο μου... για ποιον ετούτο το μνημείο άραγε είναι; Για τον άνθρωπο που πέθαινε ή για εκείνον που γεννιόταν; Μπορεί να μην έχει σημασία πλέον... μάλλον δεν έχει...δεν ξέρω. Όπως και να έχει όμως ας μείνει ένα αναμνηστικό της απορίας που μοιραστήκαμε εκείνη τη μέρα...άραγε πρόλαβες; ...άραγε τα κατάφερες; ...άραγε εγώ θα προλάβω; ...άραγε εγώ θα τα καταφέρω;

Καλό σου ταξίδι φίλε μου...υπήρξες έμπνευση!!