Η μουσική στο αύριο...

Η μουσική στο αύριο,
η θλιψη στο παρον,
λεξεις ρυθμικα να ηχουν στο κενο,
δενουνε πικροχολα το εγω,
στον κοσμο μας αυτο προσωπα να δω και να τους πω,
πως οτι και αν ενιωσα υπαρχει σαν φυλαχτο για να τους προσεχει.

Κοιτα καθε φορα που βρεχει ουρανια ορμη δακρυων πεφτει,
σπαει κομματια γης,
αφηρημενη τεχνη,
στου λεπτου την σιγη εξασφαλισα του λογου μορφη σε γραφη,
παιρνω πνοη μετα την δυση,
ειναι θεμα ωρων να ερθει η ανατολη.

Παρεμεινα καπου στο μεσο σαν σφυρηλατης
που λακτιζοντας λεξεις, σπαθια στην πυρα,
ψιθυροι κατρακυλουσαν σαν βραχοι απο στοματα ψυχων σε περιεργα μονοπατια.

Ο κοσμος καταληγει σε ενα ομορφο πανηγυρι,
με την χαρα να κακογενναει αληθειες φτωχιες.

Οσα γραφτηκαν και αμεσως μετα σβηστηκαν,
ξυπνανε μαγισες που με τα ακροδαχτυλα κρατανε το φεγγαρι
και εκεινο χορευει σε μια μελωδια μεθης.

Εσχισα τον ουρανο σαν κομματι χαρτι
που ο αφηγητης θελησε να κρατησει κλεισμενο στο συρταρι.
Αφησα την νυχτα να απλωθει,
στο απειρο δεν εφτανε το ματι
γη, νερο και λασπη,
σποροι γιναν βλαστοι,
αναδυονται δαση με σαπιους καρπους.

Ποτε σου μην πιεις το νερο που δινουν στους νεκρους,
γιατι ξεχνας οτι μιλουν με χρησμους
ουτε φωνη, ουτε σιωπη αυτο που ακους.

Μεθυσα γλυκα,
πολυχρωμα τοπια,
νοτες σε αρμονια,
ουρλιαχτα λυκων που κυνηγουν την λεια
την τρομοκρατουν πριν την κατασπαραξουν.

Εκει που η σκεψη δεν βγαινει,
καρε καρε την καρδια μου να βλεπω να μενει χωρις φωνη
η μουσικη παρεμεινε στο αυριο γιατι στο σημερα δεν μπορουσε να ανταποκριθει,
ξηνω πληγες με αφορμη ο πονος να γινει κλαμα και το κλαμα προσευχη.

Στο χασμα που διημιουργείται ενδιαμεσα στην φαντασια και τον νου,
στο απεραντο μπλε του ουρανου,
μισος εξοριστος σε μια σελιδα μισος καπου αλλου...!!!