Δίχως όνειρα...

Ντυμένη πρόχειρα στους δρόμους τριγυρνάω
αναζητώντας τη μορφή σου σαν και πρώτα,
για να χαράξει στη ζωή μου νέα ρότα,
ν' αλλάξω δρόμο και να πάψω να πονάω.

Απ' την τυφλή μου μοναξιά για να ξεφύγω,
ν' αγγίζω στάχτη και να γίνονται αγγέλοι,
μακριά απ' την άγρια του κόσμου την αγέλη
μες στη ζεστή σου αγκαλιά να καταλήγω.

Ένα χαμόγελο γλυκό,
ένα σου βλέμμα τρυφερό,
μία καρδιά μικρού παιδιού
σ' ενήλικο κορμί.

Ένα ταξίδι βιαστικό
μακριά από τόπο ζοφερό,
λάμψη φερμένη από αλλού
σε μια δική μας διαδρομή.

Στιγμές γαλήνης που φωτίζουν το παρόν μας,
σ' ένα σκοτάδι που ατέρμονα καγχάζει,
ποιός είναι εκείνος που κι απόψε με τρομάζει
χτυπώντας βάναυσα ό,τι ήτανε δικό μας;

Μέσα στην πόλη που ποτέ της δεν κοιμάται
είναι αδύνατο, κι αν θες, να ονειρευτείς
μα, δίχως όνειρα, πώς θες να πορευτείς
σε μια αλήθεια που διαρκώς της διαθλάται;

Ένα χαμόγελο γλυκό,
ένα σου βλέμμα τρυφερό,
μία καρδιά μικρού παιδιού
σ' ενήλικο κορμί.

Ένα ταξίδι βιαστικό
μακριά από τόπο ζοφερό,
λάμψη φερμένη από αλλού
σε μια δική μας διαδρομή.