"Καρδιά μου πονάς..." Η πρώτη μελοποίηση στίχων μου...

Get this widget Track details eSnips Social DNA

Παρά τα όσα ιδιαίτερα ψυχοφθόρα είμαι αναγκασμένη, εκ των πραγμάτων, να αντιμετωπίζω τον τελευταίο καιρό, δε μπορώ να μην είμαι πολύ χαρούμενη που κάποιοι από τους στίχους μου έτυχαν της τιμής να αποκτήσουν μουσική...

Η μελοποίηση έγινε από τον πολύ καλό φίλο μου armagedon, μέλος του μουσικού διαδικτυακού χώρου "Το Στέκι των Κιθαρωδών", χρησιμοποιώντας τους στίχους που αρχικά είχε το "Καρδιά μου υποφέρεις...".

Φίλε Άκη σ' ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για την πρωτοβουλία σου αυτή. Η μουσική σου άγγιξε τα πιο βαθιά μου συναισθήματα. Είναι λες και αισθάνθηκες όσα ένιωθα την ώρα εκείνη που η ψυχή γινόταν μελάνι πάνω στο χάρτι. Εύχομαι το αποτέλεσμα της συνεργασίας μας αυτής να αρέσει και σε άλλους τόσο όσο άρεσε και σ' εμάς!

Το τραγούδι αυτό, όπως και οτιδήποτε άλλο έχω γράψει τα δύο τελευταία χρόνια είναι αφιερωμένο, χαρισμένο, δοσμένο, στον Ουρανό που Αγάπησα, σ' Εκείνον που Λατρεύω!!!

"Καρδιά μου πονάς..."

Καρδιά μου πονάς...
"Ψυχή μου...", ρωτάς,
"...που να 'ναι Εκείνος
που τόσο αγαπάς;"

Της νύχτας σκοτάδι
κι απόψε φοράς...
Με δάκρυ και αίμα
ξανά με μεθάς...

Ονείρων παλάτια
κι Ελπίδες κομμάτια...
"Πως μου 'λειψαν Θέ' μου
τα δυο σου τα μάτια!"...

Πικρή σιγαλιά
και άδεια αγκαλιά...
"Να νιώσω πως θέλω
δικά σου φιλιά!"...

**Στίχοι: Μαρία Κ. (mantinada)/ Μουσική - Ενορχήστρωση - Ερμηνεία: Άκης (armagedon)**

Η μουσική στο αύριο...

Η μουσική στο αύριο,
η θλιψη στο παρον,
λεξεις ρυθμικα να ηχουν στο κενο,
δενουνε πικροχολα το εγω,
στον κοσμο μας αυτο προσωπα να δω και να τους πω,
πως οτι και αν ενιωσα υπαρχει σαν φυλαχτο για να τους προσεχει.

Κοιτα καθε φορα που βρεχει ουρανια ορμη δακρυων πεφτει,
σπαει κομματια γης,
αφηρημενη τεχνη,
στου λεπτου την σιγη εξασφαλισα του λογου μορφη σε γραφη,
παιρνω πνοη μετα την δυση,
ειναι θεμα ωρων να ερθει η ανατολη.

Παρεμεινα καπου στο μεσο σαν σφυρηλατης
που λακτιζοντας λεξεις, σπαθια στην πυρα,
ψιθυροι κατρακυλουσαν σαν βραχοι απο στοματα ψυχων σε περιεργα μονοπατια.

Ο κοσμος καταληγει σε ενα ομορφο πανηγυρι,
με την χαρα να κακογενναει αληθειες φτωχιες.

Οσα γραφτηκαν και αμεσως μετα σβηστηκαν,
ξυπνανε μαγισες που με τα ακροδαχτυλα κρατανε το φεγγαρι
και εκεινο χορευει σε μια μελωδια μεθης.

Εσχισα τον ουρανο σαν κομματι χαρτι
που ο αφηγητης θελησε να κρατησει κλεισμενο στο συρταρι.
Αφησα την νυχτα να απλωθει,
στο απειρο δεν εφτανε το ματι
γη, νερο και λασπη,
σποροι γιναν βλαστοι,
αναδυονται δαση με σαπιους καρπους.

Ποτε σου μην πιεις το νερο που δινουν στους νεκρους,
γιατι ξεχνας οτι μιλουν με χρησμους
ουτε φωνη, ουτε σιωπη αυτο που ακους.

Μεθυσα γλυκα,
πολυχρωμα τοπια,
νοτες σε αρμονια,
ουρλιαχτα λυκων που κυνηγουν την λεια
την τρομοκρατουν πριν την κατασπαραξουν.

Εκει που η σκεψη δεν βγαινει,
καρε καρε την καρδια μου να βλεπω να μενει χωρις φωνη
η μουσικη παρεμεινε στο αυριο γιατι στο σημερα δεν μπορουσε να ανταποκριθει,
ξηνω πληγες με αφορμη ο πονος να γινει κλαμα και το κλαμα προσευχη.

Στο χασμα που διημιουργείται ενδιαμεσα στην φαντασια και τον νου,
στο απεραντο μπλε του ουρανου,
μισος εξοριστος σε μια σελιδα μισος καπου αλλου...!!!

Καρδιά μου υποφέρεις...

Καρδιά μου (υ)ποφέρεις...
"Ψυχή μου...", ρωτάς,
"...που να 'ναι Εκείνος
που τόσ(ο) αγαπάς;"

Της νύχτας σκοτάδι
κι απόψε φοράς...
Με δάκρυ και αίμα
ξανά με μεθάς...

Ονείρων παλάτια
χαμένα στο χθες
κι Ελπίδες κομμάτια,
κρυφές μας πληγές...

Σιωπές που ουρλιάζουν
και άδει(α) αγκαλιά...
"Πως θέλω να νιώσω
δικά σου φιλιά!"...

Καρδιά μου (υ)ποφέρεις...
"Ψυχή μου...", ρωτάς,
"...που να 'ναι Εκείνος
που τόσ(ο) αγαπάς;"

Μουσικό blog-ο-παίχνιδο...

Λίγες μέρες πριν με προσκάλεσε σε μουσικό παιχνίδι ο φίλος JK Ο ΣΚΡΟΥΤΖΑΚΟΣ την οποία και δεν αρνήθηκα...

Το πρόβλημά μου είναι πως αν αρχίσω να αναρτώ όσα τραγούδια με αγγίζουν αυτό τον καιρό δε γνωρίζω πόσο χρόνο ή χώρο θα χρειαστεί για να το κάνω. Γι' αυτό και επέλεξα μερικά από αυτά, τα πιο σημαντικά για μένα των τελευταίων δύο χρόνων της ζωής μου...

Λάβετε θέσεις, ξεκινώ...
Καλή σας ακρόαση!

Αυτοβιογραφικό το πρώτο λοιπόν...



Του Ουρανού...



Του Έρωτα...



Του Ονείρου...



Της Προσμονής...



Της Ζωής και της Αλήθειας...



Και για το τέλος ένα τραγούδι που έγραψα εγώ. Δεν έχει ακόμα μουσική αλλά σύντομα θα γίνει κι αυτό χάρη σε κάποιο διαδικτυακό γνωστό μου που προσφέρθηκε να μου κάνει την τιμή να το μελοποιήσει. Όταν με το καλό γίνει θα το ακούσετε κι εσείς...

Η απουσία ...αγιάτρευτη πληγή!

Σε δέσαν' ενοχές του παρελθόντος
σε θάνατου αργόσυρτο ρυθμό
κι αδύνατο φαντάζει να ξεφύγεις,
αφήνεσαι στον άδικο χαμό...

Οι νύχτες σου γεμίσαν εφιάλτες,
σκοτάδι θα σκεπάζει τις στιγμές,
αγάπες, των ονείρων τρομοκράτες,
σε μάθανε να ζεις με εμμονές...

Τώρα ο χρόνος κυνηγά κάθε σου σκέψη,
η απουσία, αγιάτρευτη πληγή,
επιλογές σου που σ' έχουν καταστρέψει
και σ' έθαψαν βαθιά μέσα στη γη...

Κι εμένα, που μαζί σου αργοπεθαίνω,
δε γύρισες να δεις ένα λεπτό,
μ' άφησες, μόνη, εδώ να περιμένω,
σε δάκρυα - πελάγη να βουτώ...

Τώρα ο χρόνος κυνηγά κάθε σου σκέψη,
η απουσία, αγιάτρευτη πληγή,
επιλογές σου που σ' έχουν καταστρέψει
και σ' έθαψαν βαθιά μέσα στη γη...

Αυτά ήταν...
Αν κάποιος από εσάς θέλει να παίξει, ας το κάνει.
Πρόσκληση θα στείλω για την ώρα μόνο στο φίλο μου Black_BattleDragon (γιατί όλοι οι υπόλοιποι ήταν καλεσμένοι του JK :P)...

Καλό μας ξημέρωμα!