Δίχως όνειρα...

Ντυμένη πρόχειρα στους δρόμους τριγυρνάω
αναζητώντας τη μορφή σου σαν και πρώτα,
για να χαράξει στη ζωή μου νέα ρότα,
ν' αλλάξω δρόμο και να πάψω να πονάω.

Απ' την τυφλή μου μοναξιά για να ξεφύγω,
ν' αγγίζω στάχτη και να γίνονται αγγέλοι,
μακριά απ' την άγρια του κόσμου την αγέλη
μες στη ζεστή σου αγκαλιά να καταλήγω.

Ένα χαμόγελο γλυκό,
ένα σου βλέμμα τρυφερό,
μία καρδιά μικρού παιδιού
σ' ενήλικο κορμί.

Ένα ταξίδι βιαστικό
μακριά από τόπο ζοφερό,
λάμψη φερμένη από αλλού
σε μια δική μας διαδρομή.

Στιγμές γαλήνης που φωτίζουν το παρόν μας,
σ' ένα σκοτάδι που ατέρμονα καγχάζει,
ποιός είναι εκείνος που κι απόψε με τρομάζει
χτυπώντας βάναυσα ό,τι ήτανε δικό μας;

Μέσα στην πόλη που ποτέ της δεν κοιμάται
είναι αδύνατο, κι αν θες, να ονειρευτείς
μα, δίχως όνειρα, πώς θες να πορευτείς
σε μια αλήθεια που διαρκώς της διαθλάται;

Ένα χαμόγελο γλυκό,
ένα σου βλέμμα τρυφερό,
μία καρδιά μικρού παιδιού
σ' ενήλικο κορμί.

Ένα ταξίδι βιαστικό
μακριά από τόπο ζοφερό,
λάμψη φερμένη από αλλού
σε μια δική μας διαδρομή.

Ο χορός της λήθης...

Ήταν φαίνεται μοιραίο
Τ(ο) όνειρο το πιο ωραίο
Να ‘σαι εσύ αυτό

Κι η στιγμή αυτή που σ’ είδα
Στο σκοτάδι ηλιαχτίδα
Που τη νοσταλγώ

Μια παράξενη μαγεία
Παραμύθι για βιβλία
Μες στα μάτια σου

Κι αν για μια στιγμή τα κλείσεις
Κι έξω μόνη μου μ’ αφήσεις
Νιώθω θα χαθώ

Παγών(ει) η νύχτα κι είμ(αι) εδώ
Στης λήθης το φρικτό χορό
Πώς να λησμονήσω, πώς,
Χτυπά η καρδιά κι εσύ θεός...

Το φιλί σου φαντασία
Της ζωής μου η ουσία
Που δεν πρόφτασα

Κι αν ζητάω να γυρίσεις
Λες πως φταίνε οι αναμνήσεις
Μα σ’ αγάπησα

Παγών(ει) η νύχτα κι είμ(αι) εδώ
Στης λήθης το φρικτό χορό
Πώς να λησμονήσω, πώς,
Χτυπά η καρδιά κι εσύ θεός...

Ο Κωνσταντίνος Δώρας στο διαγωνισμό τραγουδιού Live2Sing!

Γεννημἐνος στη Θεσσαλονίκη.
Οι σπουδές του πάνω σε πιάνο και κλασσικό τραγούδι , δημιούργησαν την ανάγκη να ασχοληθεί επαγγελματικά με το χώρο του τραγουδιού από το 1996.
Παράλληλα απόφοιτος της εφαρμοσμένης πληροφορικής με πολυμέσα, ήρθε πιο κοντά στο μέσο του διαδικτύου.
Το γράψιμο, εκτός από τρόπος έκφρασης, είναι κι ένα απ'τα αγαπημένα του hobby ενώ η σύνθεση είναι κάτι με το οποίο πειραματίζεται τελευταία...

--------------------------------------------------------------------

A 'romantic' musician... still believes in music's truth!
He was born in Thessaloniki.
His studies on piano and classical music, created the need inside him to make the music scene his professional work since '96.
In the meantime his multimedia studies brought him closer to the internet field. Always a way of expression, writing is one of his favorite hobbies as also music composition is a field that he is experimenting lately.

---------------------------------------------------------------------

Σχετικά με το διαγωνισμό Live2Sing:

Ο διαγωνισμός αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην 1η φάση η οποία αφορά στη συμμετοχή των διαγωνιζομένων που καλούνται να ανεβάσουν στην ιστοσελίδα ένα video με ένα τους τραγούδι. Η ψηφοφορία δεν θα ξεκινήσει πριν την ολοκλήρωση της 1ης φάσης η οποία θα είναι στις 15 Νοεμβρίου 2010. Με την έναρξη της 2ης φάσης τα video των συμμετεχόντων θα δοθούν στη δημοσιότητα για την ψηφοφορία. Δικαίωμα ψήφου θα έχουν όλοι όσοι θα εγγραφούν στο Live2Sing.
Η εγγραφή σας μπορεί, πολύ εύκολα, να γίνει ΕΔΩ.

Θα ήταν μεγάλη χαρά μας αν, με τη βοήθειά σας, βλέπαμε τον Κωνσταντίνο στη θέση που του αξίζει, εκείνη της πρωτιάς!!
Το μόνο που χρειάζεται όλοι εμείς να κάνουμε είναι να τον ψηφίσουμε!
ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΛΟΙΠΟΝ!!!
Είναι τόσο απλό!!!

Σας ευχαριστούμε,
να είστε πάντα καλά!


**Το video με τη συμμετοχή του Κωνσταντίνου Δώρα θα το βρείτε ΕΔΩ**

ΜΑΝΟΣ ΞΥΔΟΥΣ - Η οθόνη του ουρανού

ΜΠΑΜΠΗΣ ΣΤΟΚΑΣ - ΜΗ ΜΕ ΦΟΒΑΣΑΙ

Η βροχή άργησε μια μέρα...

Επιτέλους, μύρισε φθινόπωρο...
Η βροχή σήμερα πέφτει από το πρωί σχεδόν ασταμάτητα!
Κι όμως, αυτή η βροχή, που όλοι περιμέναμε εδώ και καιρό, άργησε μια μέρα!

Τετάρτη, 6/10/2010, ώρα 7 μ.μ.

Μόλις είχα σχολάσει από τη δουλειά και, αφού είχα παρεί τα παιδιά μου από το φροντιστηρίο των αγγλικών, βρισκόμουν στο δρόμο προς το σπίτι μου όταν είδα καπνούς να υψώνονται στον ορίζοντα, βόρεια, προς την περιοχή "Ποταμός" στα Μάλια.
Στην ατμόσφαιρα ήταν διάχυτη η μυρωδιά καμένου πλαστικού και παντού γύρω μας βλέπαμε βροχή από αποκαΐδια να πέφτει. Η κούρασή μου ήταν μεγάλη αλλά η περιέργεια αποδείχτηκε μεγαλύτερη οπότε και βρεθήκαμε στον τόπο της πυρκαγιάς.



Η αρχική εστία φαινόταν να είναι πίσω από τις εγκαταστάσεις ξενοδοχειακής μονάδας η οποία βρίσκεται λίγα μόλις μέτρα από τις καλαμιές της περιοχής. Στο δρόμο, έντρομοι, οι διαμένοντες στην ξενοδοχειακή μονάδα τουρίστες, αλλά και Έλληνες, κάτοικοι της περιοχής, να παρακολουθούν τις φλόγες να κατακαίουν τη βλάστηση του υδροβιότοπου, ανήμποροι να προσφέρουν οποιαδήποτε ουσιαστική βοήθεια.





Ευτυχώς ο καιρός ήταν με το μέρος όσων οι περιουσίες τους βρίσκονται στην περιοχή. Η άπνοια η οποία επικρατούσε βοήθησε σημαντικά στο να εξαπλωθεί η πυρκαγιά μόνο στις καλαμιές και όχι να απειλήσει σπίτια και καταστήματα. Δεν ήταν όμως και με το μέρος της πανίδας της περιοχής...





Θυμάμαι, όταν πήγαινα ακόμα στο δημοτικό σχολείο, είχε συμβεί ανάλογο περιστατικό. Και τότε η φωτιά είχε εξαπλωθεί στις καλαμιές και είχε αφήσει γυμνή από ζωή και βλάστηση την περιοχή. Θυμάμαι λοιπόν που, οι δάσκαλοί μας, μας έλεγαν πως η περιοχή είναι γεμάτη από χελώνες, αγριόπαπιες αλλά και διάφορα άλλα πουλιά, αποδημητικά ως επί το πλείστον που ξαποσταίνουν για λίγες μέρες πριν συνεχίσουν το ταξίδι τους για πιο θερμά κλίματα.
Τι απέγιναν χθες όλα αυτά τα ζωντανά;
Ποιος νοιάστηκε, ποιος ενδιαφέρθηκε για την τύχη τους;
Δυστυχώς ΚΑΝΕΙΣ! Όλοι ασχολήθηκαν με τη διάσωση των κτιρίων εκείνων που -ίσως- να ήταν οι υπεύθυνοι για την πυρκαγιά!



Οφείλω να πω πως η παρουσία της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας ήταν άμεση και καταλύτικη καθώς, παρά το γεγονός πως η πρόσβαση εντός του υδροβιότοπου είναι σχεδόν αδύνατη, κατάφεραν να ελέγξουν την πυρκαγιά και να την περιορίσουν με αποτέλεσμα να πάψει την καταστροφική της πορεία λίγες ώρες αργότερα.









Πέμπτη, 7/10/2010, ώρα 6 μ.μ.

Οι εικόνες της επόμενης μέρας μόνο θλιβερές μπορούν να χαρακτηριστούν καθώς το μόνο που έχει απομείνει από τον, άλλοτε ολοζώντανο, υδροβιότοπο της περιοχής είναι τα αποκαΐδια του.



Δεν έχω πολλά περισσότερα να πω, πέρα από το να εκφράσω τη θλίψη μου για την αδιαφορία και την αμέλεια ορισμένων από εμάς -ή και όλων μας- και να ευχηθώ να αναρρώσει γρήγορα η περιοχή από την πληγή που της προκαλέσαμε όπως επίσης και να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι της καταστροφής (το έργο του ανακριτικού τμήματος της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας θα είναι πολύ πολύ εύκολο αν πραγματικά υπάρξει ενδιαφέρον για την ανακάλυψη και τιμωρία των υπαιτίων)!

Τι να σου προσφέρω ... - 2002GR

Εν λευκώ...

Φτου ξελευτερία για όλους!!

Γεννήθηκα Ελληνίδα!

Ναι, είχα αυτή την τύχη…
Να γεννηθώ στο δοξασμένο αυτό τόπο, στη γεννέτειρα του πολιτισμού, την πατρίδα των αγωνιστών, της ξεροκεφαλιάς, του ρεμπέτικου, του φραπέ…
Γεννήθηκα περήφανη ως Ελληνίδα για όλα τα παραπάνω κι ακόμα περισσότερα.
Κι όμως, αυτή η Ελλάδα με πληγώνει!
Με πληγώνει που έχουμε σκύψει το κεφάλι και υποτασσόμαστε σε όλους εκείνους που, με γνώμονα την τσέπη τους, αποφασίζουν και διατάσσουν τις τύχες μας.

Οι Μοίρες πέθαναν εδώ και καιρό, τις έστησαν στα πέντε μέτρα και άνοιξαν πυρ, για να βάλουν στη θέση τους κάτι ανθρωπάκια που νομίζουν πως ξέρουν τι είναι καλύτερο για κάθε έναν από εμάς.
Κι εμείς πάψαμε να αφήνουμε γλυκίσματα δίπλα από τις μωρουδίστικες κούνιες, δεν έχουμε λόγο πια να το κάνουμε…
Ποιον να γλυκάνουμε και για τι;
Άλλοι είναι εκείνοι που προδιαγράφουν το μέλλον μας κι εμείς απλά υποχείρια, δίχως άποψη, δίχως θέληση…
Κι εκείνοι, οι άλλοι, δε «δωροδοκούνται» έτσι απλά, θέλουν πολλά περισσότερα!
Θέλουν τις ζωές μας, τις ψυχές μας, όλο μας το είναι, για να μπορούν να είναι κυρίαρχοι σε ένα παιχνίδι που οι κανόνες του είναι κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα τους!!!

Κατάντια!
Ναι, κατάντια! Με όλη τη σημασία της λέξης κι ας μη δίνει κανείς σημασία στην κατάστασή μας…
Μιας κατάστασης για την οποία υπεύθυνοι είμαστε εμείς και μόνο εμείς, οι οπαδοί τους, οι ψηφοφόροι τους!!
Μιας κατάστασης για την οποία θα συνεχίσουμε να είμαστε υπεύθυνοι αν δεν ανοίξουμε τα μάτια μας για να δούμε πόσο σκάρτα είναι όλα γύρω μας, πόσο χαμηλά έχουμε πέσει…

Λυπάμαι!
Όχι τόσο για εμάς όσο για τα παιδιά μας, εκείνα που είναι το μέλλον μας.
Τα παιδιά μας που φορτώνονται καθημερινά στις πλάτες τους τα δικά μας λάθη και θα κληθούν μια μέρα να τα ξεπληρώσουν.
Εκείνα τα παιδιά που ξεκινάνε για το σχολείο τους κάθε πρωί κουβαλώντας είκοσι κιλά βιβλία και επιστρέφουν στο σπίτι τους τη νύχτα, για να μελετήσουν, να μορφωθούν, κι έπειτα από δεκάξι με είκοσι χρόνια –ανάλογα με τις σπουδές που θα θελήσουν να ακολουθήσουν- θα βγουν -επιτέλους!- στην αγορά ανεργίας!!!

Λυπάμαι!
Μα δε φοβάμαι!!
Γιατί γνωρίζω πως ανάμεσα στους άβουλους και πειθήνιους υπάρχουν κάποιοι που δεν υποτάσσονται, δε σκύβουν το κεφάλι.
Υπάρχουν κάποιοι που μπορούν ακόμα να βαδίζουν στα σύννεφα και να ονειρεύονται ένα διαφορετικό σήμερα, ένα ομορφότερο αύριο.
Και χαίρομαι που η φωνή τους ακούγεται ολοένα και εντονότερα!
Χαίρομαι που λίγο φως άρχισε να φαίνεται στο σκοτάδι μας!

Και, σαν παιδί που ξέχασε να μεγαλώσει, ένα μόνο μπορώ κι εγώ να ευχηθώ, παραφράζοντας τη φράση του αγαπημένου μου «Νεφελοβάτη» …

Για όλους!!!

Καλό μας υπόλοιπο…

Σ' αγαπώ...

Ακόμα μια νύχτα είναι εδώ.
Ακόμα μια νύχτα μακριά σου, σ' ένα δωμάτιο γεμάτο από την παρουσία σου.
Φωτογραφίες σου επάνω στον καθρέπτη, κι ένα πακέτο αδειανό απ' τα τσιγάρα σου, ενθύμιο που κράτησα για να με συντροφεύει.


Ένα μπλουζάκι σου φορώ για να κοιμάμαι,
για να σ' αισθάνομαι εδώ κι ας είναι ψέμα,
νύχτες που μόνη προσπαθώ να μη φοβάμαι
πως, όσα ζήσαμε, εδώ, φτάνουν στο τέρμα.

Κλείνω τα μάτια κι η μορφή σου μ' αγκαλιάζει,
Ένα φιλί κι ένα σου χάδι που λυτρώνει,
Μόνο η σκέψη σου τον πόνο μου 'μερώνει,
Μα θα σε χάσω σε λιγάκι που χαράζει.


Η μουσική δε βοηθάει.
Τραγούδια που στην αγκαλιά σου λάτρεψα, δεν το αντέχω να τ' ακούω δίχως σου.
Ένα τσιγάρο ίσως κάτι να 'κανε, μα το 'κοψα κι αυτό, για τ' όνειρό μας, εκείνο το όνειρο που μεγαλύτερό του δεν υπάρχει.


Κι όπως ο άνεμος σιγά μου ψιθυρίζει
Μές απ' τα φύλλα μιας ελιάς που 'ναι στον κήπο,
Έτσι θα λέω στην καρδιά μου να ελπίζει,
Δική σου θα 'ναι όσο ακόμα θα 'χει χτύπο.

Τι κι αν του κόσμου η κριτική μας δυσκολεύει ,
Τι κι αν κανείς να καταλάβει δε μπορεί,
Όποιος μας γνώρισε- το ξέρεις!- απορεί,
Αν η αγάπη που μας δένει αληθεύει.


Δεν έχω άλλη δύναμη.
Πόσο ν' αντέξω να υπάρχω μακριά σου αγάπη μου;
Σε θέλω εδώ, κοντά μου, να ζήσουμε κάθε μας όνειρο, να αγγίξουμε τον Παράδεισό μας, μην αργείς.


Σ' αγαπώ!

"Κανένας" - Κωνσταντίνος Δώρας

Στίχοι - Μουσική - Ερμηνεία: Κωνσταντίνος Δώρας

Αφιερωμένο, σ' εμένα...

Αν αντέξω...

Αν αντέξω ακόμα ένα βράδυ
Μόνη μου σ’ αυτό το σκοτάδι
Αν τα μάτια κλείσω για λίγο
Κι έρθεις να με βρεις
Αν ζωή μου δώσεις και πάλι
Κάθε δάκρυ θα ‘ναι χαλάλι
Αν γυρίσεις, δε θα στο κρύψω,
Θα ‘χω αναστηθεί

Κάθε φορά που,
Κάθε φορά που,
Κάθε φορά που ψιθυρίζω τ’ όνομά σου,
Θέλω τ’ «Αντίο»
Κι όλα τα «Γειά σου»
Να τα διαλύσω , να ραγίσουν, να τα σπάσω.
Μα κάθε σκέψη,
Κάθε σου λέξη,
Είναι πληγή σε μια καρδιά που δε θ’ αντέξει.

Αν στα μάτια μου με κοιτάξεις
Και τ’ αντέξεις και δεν τρομάξεις
Αν κοντά μου έρθεις για λίγο
Τότε θα το δεις
Αν τα όρια ξεπεράσεις
Αν θα ζεις με δίχως προφάσεις
Αν τα όνειρα σου ‘χουν λείψει
Έλα να με βρεις

Κάθε φορά που,
Κάθε φορά που,
Κάθε φορά που ψιθυρίζω τ’ όνομά σου,
Θέλω τ’ «Αντίο»
Κι όλα τα «Γειά σου»
Να τα διαλύσω , να ραγίσουν, να τα σπάσω.
Μα κάθε σκέψη,
Κάθε σου λέξη,
Είναι πληγή σε μια καρδιά που δε θ’ αντέξει.

Κουράστηκα...

1ος Διαγωνισμός Στίχου "Amilla.gr"

21 Μαρτίου 2010

Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ποίησης ο πρώτος διαγωνισμός στίχου του δικτύου

http://amilla.gr/

Ξεκίνησε!

Ο πρώτος νικητής κερδίζει τριήμερη διαμονή στο ξενοδοχείο «Ξενείον» (http://www.xenion.gr/) του Γιώργου Μεράντζα όπως επίσης και την μελοποίηση, ενορχήστρωση και φωνητική επένδυση των στίχων του από επαγγελματίες μουσικούς του στούντιο "House of sound" (http://www.myspace.com/houseofsoundxanthi).

Την κριτική επιτροπή απαρτίζουν:
Γιάννης Zουγανέλης
Μίλτος Πασχαλίδης
Νίκος Κουρουπάκης (Τρίφωνο)
Η μουσική εκπομπή «Αrt uber alles» του http://tvxs.gr/)

Χορηγός επικοινωνίας η εκπομπή
Art uber alles - (http://www.myspace.com/artuberalles)

Λεπτομέρειες και καταθέσεις συμμετοχών στο
http://www.amilla.gr/


Καλή σας επιτυχία!

Free website - Wix.com

Long Way Up

Free website - Wix.com

Αντίο κόσμε...

Σ' οθόνη άψυχη, ψυχρή,
ανθρώπους έχουν στήσει,
να σφαγιαστούν σαν πρόβατα
έχουν προμελετήσει...
Χαρίζουν πόνο κι ηδονή,
έρωτα κι αμαρτία,
τα "ζωντανά" για να κρατούν
πάντοτε σ' απαρτία...

Όλο μιλάνε δίχως πια
ουσία σ' ό,τι λένε,
υπεκφυγές, μέσα απ' το χθες
που στη φωτιά τους καίνε...
Κι είναι η αλήθεια τους κενή,
το ψέμα τους γεμάτο.
Ζωή για μας ανθρωπινή,
όνειρο πια φευγάτο...

Αντίο κόσμε μου λοιπόν,
μακριά σου φεύγω τώρα,
δεν είμαι άξιος εγώ
γι' αυτή την κατηφόρα...

Δεν υπάρχουν κελιά,
δε μπορείς τώρα πια
να με δέσεις σφιχτά μ' αλυσίδες...
Έχω ανοίξει φτερά
γι' άλλου κόσμου αγκαλιά,
όνειρα έχω πολλά μα κι ελπίδες...

Απόμακροι κι ανέγγιχτοι
του κόσμου οι αφεντάδες,
ζουν για να έχουν αυλικούς
που κάνουν τεμενάδες...
Πείνα και φτώχεια, θάνατος,
άνεργοι, δυστυχία,
δεν άγγιξαν ποτέ αυτούς
που έχουν εξουσία...

Αντίο κόσμε μου λοιπόν,
μακριά σου φεύγω τώρα,
δεν είμαι άξιος εγώ
γι' αυτή την κατηφόρα...

Δεν υπάρχουν κελιά,
δε μπορείς τώρα πια
να με δέσεις σφιχτά μ' αλυσίδες...
Έχω ανοίξει φτερά
γι' άλλου κόσμου αγκαλιά,
όνειρα έχω πολλά μα κι ελπίδες...

Αλήτισσα ψυχή...

Διαζύγιο...

Πόσο κουράστηκα να ζω
σε έναν κόσμο που "τρελό"
βαφτίζει όποιον κυνηγά τα όνειρά του...
Σε έναν κόσμο που "ντροπή"
δεν είναι, μόνο, η "σιωπή"
κι ας ξεπουλάει κάθε μέρα τα παιδιά του...

Δε θα πιστεύω σε θεούς,
θα ζω με δίχως πια φραγμούς,
θα υπερβαίνω των ορίων σας τα standard...
Δεν κάνω πια συμβιβασμούς,
δε θα ορίζομαι απ' αυτούς
που θέλουν κάτω να το βάλω απ' τα τριάντα...

Διαζύγιο λοιπόν απ' όλα παίρνω,
όσα φυλάκισαν το νου μου τόσα χρόνια...
Δε σας γουστάρω, άλλο πια δεν περιμένω,
ζωή πολύ έχω μπροστά μα όχι αιώνια...

Θέλω ελεύθερος να ζω,
να ανασαίνω, να πετώ,
να υπάρχω για ένα "σ' αγαπώ" ή να πεθαίνω...
Θέλω ν' ακούω την καρδιά,
να ξαγρυπνώ κάθε βραδιά
κι ας μ' έχετ' όλοι σας για πάντα ξεγραμμένο...

Διαζύγιο λοιπόν απ' όλα παίρνω,
όσα φυλάκισαν το νου μου τόσα χρόνια...
Δε σας γουστάρω, άλλο πια δεν περιμένω,
ζωή πολύ έχω μπροστά μα όχι αιώνια...

My turn is yet to come!!!

Sorry buddy... :-P

Αγάπη είναι...

Υπάρχει μόνο ένας άντρας σ' αυτό τον κόσμο που μπορεί να νιώσει πόση αγάπη έχω για να δώσω, μόνο ένας που ποτέ δεν πρόκειται να μ' αρνηθεί, μόνο ένας που μ' αγαπάει όσο κι εγώ εκείνον...

Ο γιός μου...

Σ' αγαπάω φάτσα!

Σημάδια...

Φιλιά που με καίνε,
σημάδια στην άμμο,
δυο μάτια που κλαίνε,
τι άλλο να κάνω?

Ζητώ τη μορφή σου
κι εκείνη γελάει,
κορμί στο κορμί σου,
τα πάντα ζητάει...

Σκοτάδι τριγύρω,
παγώνει το αίμα,
που να 'σαι; σε θέλω!
μονάχα για μένα...

Why don't you do right!