Αν ήταν πέτρα η μοναξιά...
Αν ήταν πέτρα η μοναξιά θα μου ‘χτιζα παλάτι
Με άπειρα πατώματα κι ένα σωρό δωμάτια,
Με καναπέδες πέτρινους και πέτρινα κρεβάτια,
Ολόλευκα και παγερά ως χιόνι στο βουνό.
Με βρύσες που θα έρρεαν υφάλμυρο υγρό
Όπως το δάκρυ που κυλά απ’ τα δικά μου μάτια
Κάθε νυχτιά που χάνομαι σ’ ονείρων μονοπάτια
Καρτερικά προσμένοντας εσένα που ζητώ.
Αν ήταν πέτρα η μοναξιά θα ‘σπαγε σε κομμάτια
Μ’ ένα μου βλέμμα μοναχά στ’ απέραντο κενό,
Χρυσή να γίνει αμμμουδιά σ’ ωκεανού νερό
Να τη χτυπούν τα κύματα ως των θεών τα χάδια.
Κι όλο σ’ αγνάντι πέτρινο θα ‘βγαινα να κοιτώ
Των αστεριών τη διαδρομή στο σκοτεινό ουρανό
Ελπίζοντας στου ταξιδιού που διάλεξες να κάνεις
Στερνό λιμάνι σου εγώ μια μέρα να γενώ.
Αν ήταν πέτρα η μοναξιά... αν ήταν από πέτρα...
Όμως δεν είναι! Και μπορώ αυτό να σου το πω...
Είν’ η καρδιά σου πέτρινη και τις πληγές μου μέτρα
Χρόνια που μένουν ανοιχτές όσο κι αν σ’ αγαπώ.
