Manti's photos - Heraclion, Crete 2013

Click on the photo for a better look! 

Manti's Photos - Heraclion, Crete 2013

Click on the photo for a better look! 

Manti's Photos - Heraclion, Crete 2013

Click on the photo for a better look! 

Manti's photos - Ηράκλειο 2013

Click on the photo for a better look! 

Manti's Photos - Κρήτη, Καλοκαίρι 2013

Click on the photo for a better look! 

Φοβάμαι...

Είπα "..φοβάμαι το σκοτάδι!" και μ' έκλεισαν σ' ένα βαθύ κι ανήλιαγο υπόγειο για να αντιμετωπίσω το φόβο μου και να τον ξεπεράσω. 
Από αγάπη είπαν, για το καλό μου. Κι όσο κι αν έκλαψα, όσο κι αν φώναξα, και αν ικέτεψα για να με βγάλουν από εκεί, εκεί παρέμεινα, ώσπου δεν είχα άλλα δάκρυα, ούτε και φωνή. 
Ακόμα φοβάμαι το σκοτάδι... μόνο που τώρα δεν είναι ο μόνος φόβος μου.

Τώρα φοβάμαι και τα υπόγεια. Φοβάμαι τους κρύους τοίχους. Το ταβάνι πάνω απ' το κεφάλι μου, το πάτωμα κάτω από τα πόδια μου, τη μυρωδιά της υγρασίας και τις σκάλες. Τώρα φοβάμαι το καλό μου, τους ανθρώπους και την αγάπη... 

Ποιός...

Χαμένη σ' ένα όνειρο 
που έμοιαζε τόσο αλήθεια 
να προσπαθώ αληθινά 
να φτιάξω παραμύθια. 

Και να 'ρχεται όπως πάντοτε
η μοίρα, να δημεύει,
όσα δικά μου νόμιζα
κι ελπίδες να φονεύει...

Ποιός να μπορεί το μέσα μου
να νιώσει όπως του πρέπει,
τα "θέλω" του στο βλέμμα μου
να νιώθει και να βλέπει.

Σάρκα και σκέψη και ψυχή
κι αισθήματα κομμάτια,
σκοτάδι γίνηκε το φως
μες στα δικά μου μάτια...

Ψάξε καρδιά μου υπομονή...

Ψάξε καρδιά μου υπομονή 
Πέφτουν τα δάκρυα βροχή 
Πώς να γελάσεις(;) 
Τα λόγια γίνανε καρφιά 
Ο θάνατος παρηγοριά 
"Μη μου τρομάξεις"

Στάσου κορμί μου μια στιγμή
Του σκοταδιού μου τη σιωπή
Για να διαλύσεις
Κραυγή να γίνουν οι πληγές
Του έρωτα οι πιο βαθιές
"Να τραγουδήσεις"

Κρύψου ψυχή μου, μη μιλάς,
Δεν έχει απόψε αγκαλιά
Να ξαποστάσεις
Κι όλα τ' αστέρια τ' ουρανού
Αγκάθια γίναν μες στο νου
"Μη με ξεχάσεις"...

Φυγή και στάχτη...

Ανάγκη του έρωτα

Φιλιών σημάδι

Κορμί φλεγόμενο 

Για ένα χάδι...

Θάλασσας κύματα

Βράχος σπασμένος

Στην άμμο βήματα

Αρχή το τέλος...

Πόνος αγιάτρευτος

Οξύ το δάκρυ

Παγώνει ο κόσμος μου

Φυγή και στάχτη...

Απόψε με σκότωσα ξανά!

Απόψε με σκότωσα ξανά! 
Γελάς! Χαίρομαι πάντα να βλέπω το χαμόγελο στα χείλη σου όμως μιλάω σοβαρά κι ας μοιάζει αστείο. Βλέπεις, χρειάζεται σοβαρός προγραμματισμός και πάμπολλες δοκιμές για να είμαι σίγουρη πως θα πετύχω το σκοπό μου, να είμαι σίγουρη πως θα αποφύγω το όποιο λάθος θα μπορούσε να προκύψει στην απόπειρά μου να πάψω να υπάρχω. 

Είναι βλέπεις πια οι νύχτες γεμάτες από εσένα, κάθε που θα κλείσω τα μάτια μου σε βρίσκω πάντα εκεί, μπροστά μου. Κι είναι τόσο όμορφη η αίσθηση αυτή, μα τόσο τραγικό το συναίσθημα σαν ξυπνώ κι αντιλαμβάνομαι πως δε θα ‘ρθεις ξανά. Γιατί αισθάνομαι έτσι; Ήσουν ξεκάθαρος (ή έτσι νόμιζα αρχικά)...

Μάλλον θα φταίει που δεν υπήρξε ούτε μια κουβέντα απ’ όσες σου είπα που να μη την εννοούσα. Ίσως και τα δικά σου λόγια που ηχούσαν τόσο αληθινά όταν τα ξεστόμιζες. Σίγουρα έφταιξαν οι μουσικές, εκείνες που μου έστελνες ν’ ακούω, κι οι αγκαλιές, που μέσα τους ξαναγεννιόμουν. Τώρα πια κάθε μου σκέψη είναι γεμάτη από εσένα. Κάθε γωνιά του σπιτιού μου φωτίζει ακόμα από την αύρα σου. Μήπως τρελαίνομαι; Ή μήπως απλά δε μπορώ να πάψω να είμαι ερωτευμένη μαζί σου;

Κάνω φιλότιμες προσπάθειες να ξεπεράσω κάθε μου συναίσθημα για σένα και να συνεχίσω, μα είναι αδύνατο. Θέλω χρόνο ακόμα λένε οι φίλοι μου. Πόσοι από αυτούς με ξέρουν άραγε πραγματικά; Ναι, ίσως με τον καιρό συνηθίσω να πονάω κι έτσι θα νομίσουν πως σε ξεπέρασα και κάνω πλέον νέα αρχή. Είναι όμως αυτό το ζητούμενο; Η συνήθεια ενός πόνου αβάσταχτου κι όχι η θεραπεία του;

Τα πρωινά, την ώρα εκείνη που συνήθιζα να σε καλημερίζω, περνώ το πρώτο απ’ τα σαράντα κύματα της μέρας μου. Είναι η στιγμή εκείνη που παλεύω με όλες μου τις δυνάμεις να συγκρατήσω τον εαυτό μου. Πρέπει να σεβαστώ την επιθυμία σου και να κρατηθώ μακριά σου. Πρέπει! Κι έπειτα κλείνω τα μάτια ξανά, ξέρω πως πάλι θα είσαι εκεί κι είναι το μόνο που μου ‘χει απομείνει από εσένα. Δεν αντέχω το φως, ούτε και το σκοτάδι. Δεν ακούω μουσική, δε μιλάω σε κανέναν, δε διαβάζω, δε μαγειρεύω, δεν τρώω. Μόνη μου συντροφιά, ποτό και τσιγάρο. Εδώ, στο πλάι μου ήσουν, έστριβες το τσιγάρο σου, διάλειμμα πέντε λεπτών πριν χαθούμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου ξανά. Θυμάμαι το σημάδι που έχει αφήσει στα δάχτυλά σου η νικοτίνη. Όταν το πρωταντίκρισα είχα σκεφτεί πως καπνίζεις πολύ. Αλήθεια ήταν... Έχω κι εγώ ένα τώρα, μικρό, αλλά έχω.

Οι ώρες κυλούν, ο χρόνος που περνά και χάνεται δε φέρνει τίποτα που να θέλω να φέρει. Όλα μοιάζουν ανώφελα, όλα γκρίζα και σκοτεινά ακόμα και τις πιο ηλιόλουστες μέρες. Κλεισμένη στον εαυτό μου, αποκομμένη απ’ όλους κι απ’ όλα. Μόνο εγώ μπορώ να με αντέξω όταν είμαι έτσι και το ξέρω. Άλλωστε όλα όσα σκέφτομαι αφορούν εσένα, θα ήταν άδικο να συναναστραφώ ανθρώπους που δε σε γνωρίζουν και να τους βομβαρδίσω με τις αναμνήσεις και τις πικρίες μου.

Αύριο θα είμαι ολομόναχη. Σε ένα σπίτι άδειο, δίχως καμία ομιλία, καμία υποχρέωση, καμία ανάγκη να εκπληρώσω. Φαντάζομαι τις ώρες και τρομάζω. Σκέψου να γινόταν ένα θαύμα και να ερχόσουν. Σκέψου να έρχονταν τα πάνω κάτω ξανά και να μπορούσα να χαμογελάσω. Όπως σ’ εκείνη τη φωτογραφία που τράβηξες εκείνη τη μέρα, θυμάσαι; Θυμάσαι...

Έχω πολλά να οργανώσω, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν βασίσει την ύπαρξή τους σ’ εμένα, πρέπει να ανταποκριθώ στην κάθε προσδοκία τους. Να είμαι εκεί σε κάθε ανάγκη τους, να στηρίζω κάθε προσπάθειά τους, να τους κρατώ το χέρι όταν αποτυγχάνουν και να τους δίνω ώθηση ξανά να συνεχίζουν. Ειρωνεία! Μα πρέπει να τα καταφέρω... Θα ήταν όλα απλούστερα αν είχα το ελάχιστο που ζήτησα από εσένα. Η δική μου επιθυμία δεν υπήρξε σεβαστή. Τι είναι σημαντικό και τι ασήμαντο; Όλα κατά το δοκούν!

Θα με σκοτώσω απόψε ξανά!
Και πάλι θα γελάσεις δίχως να έχω αστειευτεί. Και πάλι θα δεις να τριγυρνάω σε λεωφόρους κοινές και δε θα δώσεις καμία σημασία στα λεγόμενά μου. Γιατί θα θέλεις να πιστέψεις πως τίποτα απ’ όσα λέω δεν το εννοώ. Γιατί θα είναι πιο εύκολο να ξεχάσεις αν τις δικές σου πληγές επουλώσεις. Γιατί γνωρίζεις πως εκείνος που ξέρει να αγαπά πραγματικά δε θα κάνει ποτέ κακό στους αγαπημένους του. Θα προτιμήσει να χάσει το είναι του προκειμένου να είναι όλοι οι άλλοι ευτυχισμένοι. Αλήθεια είναι όλα αυτά, μα σκέψου λίγο, αν αυτό που κάποιος είναι χαθεί τότε τι μένει εκτός από θάνατο; Κι αν η ψυχή χαθεί τότε τι μένει στο κορμί για να ζήσει;

Θα με σκοτώσω απόψε ξανά!
Και το πρωί θα παλέψω ξανά με τον εαυτό μου σεβόμενη κάθε σου επιθυμία...

Πώς να ζω...

Το ρολόι μετράει της φυγής σου το βήμα  
Κάθε πράξη σου θύτης κι η καρδιά μου το θύμα... 

Τόσες νύχτες σε ψάχνω κι όλο βρίσκω απουσία
Θέλω πάλι να κλάψω μα δεν έχει αξία...

Μες στους δρόμους γυρίζω μήπως βρω κάποια λύση
το μυαλό να ξεχάσει κι η καρδιά να σε σβήσει...

Όλα μοιάζουν αστεία στης ζωής το ταξίδι
Λέξεις δίχως ουσία όλα όσα μου κρύβεις...

Κάθε σκέψη μου τώρα εφιάλτης και πόνος
Στου ονείρου τη χώρα είσαι θάνατος μόνος...

Πώς να ζω...
Δε σε φτάνω...
Προσπαθώ...
Μα σε χάνω...

Δυο ματιές σε μια μνήμη και χιλιόμετρα πόθος
Αγκαλιά που δεν κλείνει κι η σιωπή σου ένας φόβος...

«Θα σε σκέφτομαι πάντα», «Σ’ αγαπάω, να το ξέρεις»
Όλα όσα σου είπα κι όλα όσα δε θέλεις...

Δίχως νόημα τώρα κάθε ήλιου αχτίδα
Όσα ζω μια συνήθεια και καμία ελπίδα...

Το σκοτάδι της νύχτας να με βρει περιμένω
Αν μπορούσα ν’ αλλάξω όλα όσα υπομένω...

Πώς να ζω...
Δε σε φτάνω...
Προσπαθώ...
Μα σε χάνω...

Μουσική Άμιλλα

  

Κυκλοφόρησε το cd με τα 15 νικητήρια κομμάτια του πρώτου διαγωνιστικού φεστιβάλ τραγουδιού του Amilla.gr 

Η συγκεκριμένη συλλογή από την antelma music περιλαμβάνει τα 15 καλύτερα τραγούδια του 1ου Διαγωνιστικού Φεστιβάλ Τραγουδιού, με γενικό τίτλο ’’Μουσική Άμιλλα’’που διοργανώθηκε από το  amilla.gr στα πλαίσια της προσπάθειας δημιουργίας δυνατοτήτων, για νέους δημιουργούς του ελληνικού τραγουδιού.

Η διαδικασία αξιολόγησης περιλάμβανε

α) Το στάδιο των προκριματικών με κριτές, ένα δίκτυο ραδιοφωνικών σταθμών από την Ελλάδα, την Κύπρο και της Ομογένειας στην Ευρώπη, (Hxos fm 94,2 – imagine 89, 7 – Υδρόγειος 106,9 - TOP FM 106,4 - Sohos FM 88,7 -Klik FM Cyprus 98,2 - Radio Panik 105,4)

και β) Το τελικό στάδιο, με Κριτική Επιτροπή που στελέχωσαν οι:  Γιάννης Καλαμίτσης, Νίκος Γκαραβέλας, Βάνα Δαφέρμου, Καλλιόπη Βέττα, Στάθης Δρογώσης και η Ο.Ε.Κ.Β. (Ομοσπονδία Ελληνικών Κοινοτήτων Βελγίου) θέση ιδιαίτερης σημασίας, μιας και εκπροσώπησε τους Έλληνες της Ομογένειας.



Ειδικές διακρίσεις:

Ερμηνείας:«Σταυρός Μαλαματένιος»

Σύνθεσης:«Σταυρός Μαλαματένιος»

Στίχων: «Σταυρός Μαλαματένιος»



Ειδικό Βραβείο Κοινού: «Παραμύθι»



Συμμετέχουν αλφαβητικά οι εξής δημιουργοί:  Βαρδάκας Δημήτριος, Βάμβουκας Αντώνης, Γιουνανλής Μιχάλης, Δώρας Κωνσταντίνος, Καλογεράκης Στέλιος, Κανιουρας Σπυρίδων, Καποτης Γεώργιος, Καραγιάννης Αλέξανδρος, Κυβερνητάκη Μαρία, Λαφαζανίδης Αθανάσιος, Μακρίδης Εμ. Κωνσταντίνος, Μανδρέκας Γιώργος, Μεταξάς Νίκος, Μπρατάκου Άρτεμις, Μπρατάκος Παναγιώτης, Νανόπουλος Ιωάννης, Νικόπουλος Γιώργος, Ντουσιοπούλου Αντιγόνη, Πανδή Κωνσταντίνα, Παπαποστόλου Βάγια, Τοπαλίδου Ελένη, Τζήκας Βασίλειος.

Κατεβάστε το album εντελώς δωρεάν ΕΔΩ

Υπάρχει ένα μέρος...

Υπάρχει κάπου ένα μέρος που θα είμαστε μαζί
Ένα μέρος που αν το θέλεις θα'σαι πάντοτε παιδί
Υπάρχει πάντα μια ελπίδα πως το όνειρό μας ζει
Μια κραυγή ερωτευμένη που παρέμεινε βουβή...

Υπάρχει κάπου μια αγάπη να την κάνεις φυλαχτό
Σ'ένα μέρος που θυμίζει παραμύθι παιδικό
Υπάρχει πάντα ένα τραγούδι τρυφερά ερωτικό
Μια ψυχή να σου προσφέρει μοναξιάς το γιατρικό...

Υπάρχει κάπου ένα μέρος που ακόμα σ'αγαπώ
Ένα μέρος να σε χάσω μα και πάλι να σε βρω
Υπάρχει πάντα μια εικόνα χαραγμένη στο μυαλό
Μια στιγμή στην ευτυχία, αγκαλιά εσύ κι εγώ...

Μια ευκαιρία τώρα δως μου
Μια ευκαιρία για να ζω
Ήσουν και θά'σαι πάντα φως μου
Όλα όσα θέλω κι αγαπώ...

Δηλώνω απουσία..

Και κάπου εδώ δηλώνω απουσία...

Δεν είσαι εσύ το καλοκαίρι στα όνειρά μου,

Δεν είσαι πια το καρδιοχτύπι του έρωτά μου,

Είσαι φυγή απ’ ό,τι όμορφο ανήκεις,

Αθώο θύμα μιας δικής σου καταδίκης...

Κάπου εδώ αναζητάω την ουσία...

Σε μιας ανάμνησης ασπρόμαυρη εικόνα,

Σε μιας αγάπης τον απέλπιδο αγώνα,

Δεν είσ(αι) εδώ κι όλα όσα ένιωσες τα κρύβεις,

Ψάχνεις για φως μα στα σκοτάδια σου το πνίγεις...

Και κάπου εδώ δηλώνω απουσία,

Κάπου εδώ αναζητάω την ουσία,

Σ’ ένα σου βλέμα που για πάντα θα θυμάμαι,

Στη μοναξιά μου που για πάντα θα φοβάμαι,

Ενα φιλί δε μου αρκεί για να σε νιώσω,

Είσαι πληγή που δε μπορώ να επουλώσω...

Ανατροπή..

«Σημάδια... Πόσα ακόμα θα αντέξει να μετράει η ψυχή μου; Πόσες στιγμές ακόμα θα πάψουν να είναι μαγικές αφήνοντας πίσω τους πίκρα και δάκρυ; Δεν υπάρχει αλήθεια σε έναν κόσμο ψεύτη. Όσο κι αν έψαξα δε μπόρεσα να τη βρω. Κι αν ίσως υπάρχει δεν είναι αλήθεια που εγώ αξίζω να έχω. Άλλο συμπέρασμα δε μπορώ να βγάλω...» 

 Αυτές οι σκέψεις βασάνιζαν ακόμα μια νύχτα το μυαλό της. Σε ένα σπίτι άδειο από φως, μες στη σιωπή της μοναξιάς της, μάταια προσπαθούσε να βρει μια έξοδο από το λαβύρινθο της απόγνωσης.   

Λίγος καιρός είχε περάσει από τότε που ένιωθε όμορφη, ποθητή, ζωντανή. Τότε που ο έρωτας της είχε χτυπήσει την πόρτα, ξανά, έπειτα από πολύ καιρό, σε μια στιγμή που είχε πάψει να ελπίζει, που είχε πάψει να εμπιστεύεται τους ανθρώπους και τα λόγια τους. Ήταν η στιγμή εκείνη που κάθε ήχος έγινε μουσική, κάθε λέξη στίχος και τα συναισθήματα ξεπερνούσαν κάθε προηγούμενο. 

Καλοκαιράκι. Νύχτες μικρές μα γεμάτες. Η παρουσία του ήταν αρκετή για να γεμίσει ευτυχία κάθε πτυχή του εαυτού της. Ένα άγγιγμά του, ένα βλέμμα του, μια ανάσα, ένα καρδιοχτύπι. Όλα όσα απλόχερα της έδινε στις λίγες ώρες που μπορούσε να είναι μαζί της. Εκείνη μόνη από καιρό, σ’ έναν αγώνα βιοπάλης που δε μπορούσε να αποφύγει. Εκείνος κουρασμένος από μια κατάσταση που φαινόταν μη αναστρέψιμη, σε μια σχέση ζωής που έμοιαζε βραχνάς εκείνη τη στιγμή. Ήταν μοιραία η νύχτα που βρέθηκαν ο ένας απέναντι στον άλλο. Μια σπίθα είναι αρκετή να δώσει φλόγα δυνατή. Πυρκαγιά! 

 Οι μέρες περνούσαν γοργά. Εκείνη, τη μορφή του περίμενε να φανεί μες στο σκοτάδι για να νιώσει τη ζωή να τρέχει στις φλέβες της. Εκείνος, χρόνο ξέκλεβε για να της τον χαρίσει, για να γευτεί τον έρωτα στην αγκαλιά της. Κι η ευτυχία έβρισκε τον ορισμό της στη σχέση τους. Μα δεν κράτησε... 

Ανατροπή! Κάθε σχέση ζωής αξίζει μια ευκαιρία πριν πάψει να ελπίζει στο μέλλον της. Κι εκείνος δε μπόρεσε να αρνηθεί να τη δώσει όταν του ζητηθήκε. Μα δεν άντεχε να χάσει κι εκείνη... τη γυναίκα που έδινε νόημα στις στιγμές του, εκείνη που ένιωθε πως τον συμπλήρωνε και του έδινε τα φτερά που γύρευε για πετάει. Έκλαψε μπροστά της όταν του είπε πως δε χωρούσε στη ζωή του έπειτα από αυτή την τροπή. Έκλαψε κι εκείνη που τον ένιωθε να χάνεται, ξαφνικά, όπως ακριβώς ήρθε. Ό,τι τους ένωσε, δυνατό ως ήταν, δεν τους άφησε να χωρίσουν. Και συνέχισαν, σε ένα δρόμο δύσβατο, μαζί, χέρι – χέρι, αντιμέτωποι με όσα έμελλε να τους τσακίσουν. 

 Μέρες κυλούν, νύχτες που χάνονται, άγχος, τύψεις, ενοχές... Δύσκολα όλα όταν αγαπάς μα ανήκεις αλλού. Ο χρόνος δε φτάνει, αδύνατο να βρίσκεσαι σε δυο μέρη ταυτόχρονα. Αδύνατο να εκπληρώσεις μια υπόσχεση δίχως να αρνηθείς μιαν άλλη. 

 Τι σημασία έχει αν η αγάπη είναι δυνατή; Ποιο το νόημα κάθε αρχής αν είναι πάντα η αρχή του τέλους; «Δε μπορούμε να είμαστε μαζί, δεν πρέπει. Δε μπορώ και δε θέλω να ξεφύγω από το παρελθόν μου. Σ’ αγαπώ μα είναι αδύνατο να σου προσφερώ όσα θέλω κι όσα αξίζεις. Μα δεν αντέχω να σε χάσω, μείνε κοντά μου, ως φίλη...» 

 Θυσία. Εκείνος που αγάπησε να πρέπει να σκοτώσει ό,τι αγαπά για χάρη μιας αγάπης άλλης, τόσο διαφορετικής μα και τόσο ίδιας. 

 Θυσία. Εκείνη που αγάπησε να βλέπει εκείνον που αγαπά να σκοτώνει τον έρωτά τους ζητώντας της να μείνει. Και να μένει. 

 Οι νύχτες πονάνε πια. Τόση σιωπή, τόση ερημιά. Το καλοκαίρι τέλειωσε απότομα, σαν σε μια στιγμή. Ο χειμώνας βαρύς και σκοτεινός μπροστά. Μια πάλη αέναη ανάμεσα στους δυο εραστές. Μάτια που δε βλέπονται, λένε, γρήγορα λησμονιούνται. Κι ίσως αυτό να ήταν μια κάποια λύση. Μα πως να λησμονήσεις μάτια που δεν αντέχεις να μη δεις; 

 Τώρα η ελπίδα φαντάζει νεκρή. Το παρόν γεμάτο αναμνήσεις. Η προσπάθεια μεγάλη. Μα μέσα της καίει ακόμα η φλόγα του. Στο πλάι του, εκεί, ως της ζητήθηκε, φίλη, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να μη χαθεί απ’ τη ζωή της. Μα πάντα ερωτευμένη. Ευτυχισμένη με το ελάχιστο δυνατό των προσδοκιών της. Θυμωμένη με τον εαυτό της για κάθε φορά που έχασε τον έλεγχο των συναισθημάτων της ζορίζοντάς τον. Απογοητευμένη από μια ζωή που ποτέ δεν της χαρίστηκε. Βλέμμα ραγισμένο, πονεμένη καρδιά, ψυχή άψυχη πια. 

 Τη γνώρισα αυτή τη γυναίκα, τυχαία, ένα πρωινό, στο είδωλο του καθρέπτη μου. 

Εκείνη ήταν εγώ. 

Εγώ ήμουν εκείνη. 

Κι εκείνος που αγάπησα εσύ. 

Θυμάσαι;...